Σάββατοπρωί, ανηφορίζοντας προς τη Δεινοκράτους
Τονα ανηφορίσει κανείς από το Σύνταγμαμέχρι τη Δεινοκράτους με βήμα ταχύισοδυναμεί με πρωινή γυμναστική. Έχωστρίψει πάνω από τη Δεξαμενή, ένας τρελόςαέρας βουίζει ανάμεσα απ' τις νεραντζιέςκαι μου παίρνει τα μαλλιά. Κοιτάω τοπαρκάκι λίγο πριν στρίψω στη Δεινοκράτουςκαι σκέφτομαι πως είμαι στα ανεμοδαρμέναύψη της Δεξαμενής - σε λίγο θα βγει οΧίθκλιφ και θα ουρλιάζει στον αγέρα μετα άσπλαχνα δόντια του από τον τέταρτοόροφο κι εγώ θα τραγουδάω σαν την KateBush ενώ θα αιωρούμαι έξω από το τσιμεντένιομπαλκόνι του «Heathcliff, it's me, your Cathy, I've come home. I 'mso cold, letme in-a-yourwindow» και οι μπούκλεςμου θα μαστιγώνουν τα ακροδάχτυλά του...Η γοτθική μου αναπόληση διακόπτεταιαπότομα όταν από κάποιο μπαλκόνιεκσφενδονίζεται μια γλάστρα που σκάειστα πόδια μου και με γεμίζει κοκκινόχωμα.
Σάββατοβράδυ, 22:45, στο σπίτι
Μόλιςέχω γυρίσει σπίτι -λείπω από το πρωί-και το κεφάλι μου είναι γεμάτο κρασί και καφέ. Ανοίγω την τηλεόραση. Μευποδέχονται δυο ξανθιές που στριγγλίζουν.Ειλικρινά έχω βαρεθεί να βλέπω το εξήςσενάριο σε παραλλαγές: Ο ΠάνοςΜιχαλόπουλος/Γιώργος Παρτσαλάκης/ΣπύροςΠαπαδόπουλος είναι ένας αξιαγάπητοςμουρντάρης, που συχνάζει σε καφετέριεςόπου κυριαρχούν τα ζεστά χρώματα, ηπέτρα και το ξύλο, και αποτελεί καυτόαντικείμενο του πόθου για μια μπριόζακοπελίτσα γύρω στα 25 που φοράει κίτρινομίνι, ντεκολτέ και βινίλ μπότες ως τογόνατο. (Ως γνωστόν έτσι λειτουργεί ηζωή εκεί έξω: τα γκομενάκια κάνουν ουράγια να χαϊδέψουν τ' αυτιά του ΣάκηΜπουλά.) Μέσα από μια σειρά σπαρταριστώνστιγμιότυπων και ξεκαρδιστικώνσυμπτώσεων, όπου φυσικά εμπλέκονται οιεπίσης μουρντάρηδες κολλητοί με τοβαμμένο μαλλί, η Σαλονικιά/Πολίτισσαμάνα, και η χαζοβιόλα πρώην σύζυγος/γκόμενα,θα καταφέρουν άραγε οι δύο «νέοι»να υπερπηδήσουν τα εμπόδια και να βρεθούνεπιτέλους μαζί; Αλλάζω κανάλι εκνευρισμένη.Η οθόνη γεμίζει με άντρες που χορεύουνμε το τσιγάρο του νταλκά στο χέρι μέσασ' ένα σκηνικό ταβέρνας, ενώ μιαμαυροφορεμένη τύπισσα τραγουδάει μεστεντόρεια φωνή και ανοιχτά χέρια το«Είμαι αητός χωρίς φτερά» υπό τοάγρυπνο βλέμμα των θαμώνων - αντρών μεδερμάτινα μπουφάν και φαλάκρα ως επίτο πλείστον. Σκέφτομαι πως αυτοί οιάνθρωποι δεν είναι καν ταγάρια πλέον,είναι ποστ-ταγάρια; Η Αριστερά δεν τουςβγήκε, το ΠΑΣΟΚ τους τέλειωσε, αλλά τουςέμεινε το ιδρωμένο ζεμπέκικο και ηαισθητική της μεταταγαρίασης -τα απανωτάαφιερώματα στον Μάνο Λοΐζο και τονΛευτέρη Παπαδόπουλο, οι διαδηλώσεις μετις ντουντούκες και με μουσική υπόκρουσητις μπαλάντες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου(Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου μεμας;), το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης,τα αγωνιστικά τραγούδια του ΦίλιππουΠλιάτσικα- και όλα αυτά συνεχίζουμε νατα τρώμε στη μάπα καθημερινά, τριάνταχρόνια μετά τη μεταπολίτευση, η οποίαέγινε πριν καν γεννηθούμε. Και όχι τίποταάλλο, αλλά αυτή είναι και η πολιτιστική«εναλλακτική» μας επιλογή. Ηmainstream επιλογή είναι ημεσημεριανή εκπομπή της ΧριστίναςΛαμπίρη και η Άννα Βίσση. Τέλεια.
σχόλια