Τα νέα έργα του πρότζεκτ «Enter» του Ιδρύματος Ωνάση είναι διαθέσιμα και περιλαμβάνουν βίντεο καλλιτεχνών όπως οι: Λένα Κιτσοπούλου, Μαρία Παπαδημητρίου, RootlessRoot κ.α. H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Onassis USA ανέθεσαν σε δημιουργούς από όλο τον κόσμο νέα έργα φτιαγμένα στην περίοδο καραντίνας, μέσα σε 120 ώρες.
Στο νέο μέρος του πρότζεκτ μας υποδέχονται: η Λένα Κιτσοπούλου που, σε υψόμετρο 1.400 μ., συνειδητοποιεί πολλά για την επιβίωση του ανθρώπου μέσα σε ένα ζοφερό παγκόσμιο σύστημα (Λάλκα)· η Μαρία Παπαδημητρίου με μια παρωδία της μοναξιάς και της απομόνωσης (Alter Ego)· οι RootlessRoot που εξηγούν πώς τα πέλματα μπορούν να δαμάσουν τα πάντα (Τα πέλματά μας).
Το πρόγραμμα αναθέσεων από το Onassis USA επιμελήθηκε για την 4η εβδομάδα το Queens Museum, το οποίο εδρεύει στο Κουίνς, την περιοχή που επλήγη περισσότερο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Όλοι οι καλλιτέχνες ζουν στο Κουίνς.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει το συνεργατικό ηχητικό πρότζεκτ Queensbound με τους ποιητές Nadia Q. Ahmad, Rosebud Ben-Oni, Pichchenda Bao, Nana Brew-Hammond, Jared Harel, Abeer Y. Hoque, Joseph O. Legaspi, Robert Ostrom, KC Trommer να δημιουργούν ένα ποίημα «εξαίσιου πτώματος» (Inthehereandnow)· τη Samita Sinha με ένα τραγούδι-ξόρκι της θλίψης (Intotheday)· τον Frisly Soberanis με ένα σχόλιο για την εργασία εν καιρώ καραντίνας (Forcesofacity #1)· την Alina Tenser και τον Gabo Camnitzer με μια παρατήρηση για την αλλαγή της χωρικής αντίληψης εν μέσω κορονωϊού (ACompassfortheHouseDoor)· την Xin Liu με ένα βιντεοπαιχνίδι για την εποχή αυτοαπομόνωσης που θα σας φανεί πολύ οικείο (Sleepwalk).
Μπορείτε ακόμα να δείτε προηγούμενα έργα των: Isabella Rossellini & Paul Magid, Ziad Antar, Εύης Καλογηροπούλου, Kareem Kalokoh, Κωστή Σταφυλάκη & Τεό Τριανταφυλλίδη & Αλέξη Φιδετζή, Akira Takayama, Risa Puno & Avi Dobkin, Ηλία Αδάμ, Σίμου Κακάλα, Δημήτρη Καραντζά, Βασίλη Κεκάτου, Στέφανου Τσιβόπουλου, Ευθύμη Φιλίππου, Αντώνη Φωνιαδάκη, 600 HIGHWAYMEN, Maria Antelman, Kimberly Bartosik, Annie Dorsen, Emily Johnson, Kathryn Hamilton (Sister Sylvester), Radiohole, RootlessRoot.
Τις επόμενες μέρες θα προστεθούν νέα πρωτότυπα έργα, από τους Daniel Wetzel, Έφη Μπίρμπα & Άρη Σερβετάλη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Γιάννη Μανταφούνη, Γιώργο Ζώη, ενώ η λίστα συνεχώς μεγαλώνει.
Τα νέα έργα
Λένα Κιτσοπούλου, Λάλκα
Video | Διάρκεια: 13´21´´
Η Λένα Κιτσοπούλου έφυγε από την Αθήνα, μόλις έκλεισαν τα θέατρα. Για το ENTER ετοίμασε μια μικρού μήκους ταινία από την καθημερινότητά της στον οικισμό Λάλκα, όπου τα ένστικτα ανθρώπου και ζώου ζουν απελευθερωμένα και σε αρμονία με τη φύση τους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια: «Με το πρότζεκτ αυτό θέλω να μιλήσω για το δικαίωμα του ανθρώπου να αφήνει τον χρόνο να κυλάει χωρίς την έπαρση του να πράττει όλη την ώρα καλοσύνες και σπουδαία έργα.
Η ζωή δεν είναι φόβος και πανικός, ούτε ένα μηνιάτικο που χωρίς αυτό πεθαίνεις. Η ζωή είναι αέρας που πρέπει να τον αφήνεις να σε πηγαίνει και όχι να τον υποτιμάς. Το πρότζεκτ αυτό προτείνει να αγαπήσουμε τα ένστικτά μας, να τα γιορτάσουμε, τουλάχιστον να μην τα καταπιέζουμε άλλο στον βωμό μιας δήθεν πολιτισμένης και ανελεύθερης ζωής.» Και συνεχίζει: «Ο Covid-19 είναι για μένα μια ευκαιρία να συνεχίσω κουβαλώντας πάνω μου μια πολύ σημαντική εμπειρία, η οποία με κάνει πλέον να θέλω να αλλάξω το πριν μου και όχι να θέλω αγωνιωδώς να επιστρέψω σε αυτό.»
Μαρία Παπαδημητρίου, Alter Ego
Video | Διάρκεια: 2´41´´
Το έργο Alter Ego, που ετοίμασε η Μαρία Παπαδημητρίου για το ENTER, είναι, όπως αναφέρει η καλλιτέχνης: «Μια συνομιλία με τον εσωτερικό εαυτό μου, καθώς με κοιτάζει να κρατώ δύο ψαλίδια και να κόβω αργά αργά τα μαλλιά μου. Άλλες φορές με ενθαρρύνει κι άλλοτε πάλι επιχειρεί να με σταματήσει.» Το θέμα είναι η αλλαγή της αυτοεικόνας μέσω παρεμβολής του σώματος, μια παραμόρφωση κατά κάποιον τρόπο. Το βαθύτερο μήνυμα είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και την ακραία αυτοέκφραση. Είναι ουσιαστικά μια παρωδία της μοναξιάς και της απομόνωσης, καθώς και το υπαρξιακό κενό που πηγάζει από την παρούσα κατάσταση.
Η Μαρία Παπαδημητρίου είναι σύγχρονη εικαστική καλλιτέχνης. Μετά την αποφοίτησή της, με διάκριση στη ζωγραφική, από την École Nationale Supérieure des Beaux-Arts (ENSBA) του Παρισιού, ξεκίνησε την καλλιτεχνική πρακτική της το 1989. Χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα μέσων για την υλοποίηση των έργων της, όπως γλυπτική, εγκαταστάσεις, δημόσια τέχνη, βίντεο και φωτογραφία. Είναι γνωστή, ως καλλιτέχνης, για την ικανότητά της να διερευνά συνεργατικά πρότζεκτ και συλλογικές δραστηριότητες που αναδεικνύουν τη διασύνδεση τέχνης και κοινωνικής πραγματικότητας.
Διδάσκει στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και, παράλληλα, έχει ιδρύσει το Προσωρινό Αυτόνομο Μουσείο για Όλους ή, αλλιώς, T.A.M.A. (Temporary Autonomous Museum for All), το 1998, και την πλατφόρμα SOUZY TROS Art Canteen. Από το 2017 συνδιευθύνει το Victoria Square Project σε συνεργασία με τον Αμερικανό καλλιτέχνη Rick Lowe. Το έργο της έχει παρουσιαστεί διεθνώς, σε σημαντικά ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα και έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις και βραβεία.
RootlessRoot, Τα πέλματά μας (Our Feet)
Σειρά videos
Διάρκεια 3ου video: 1´27´´
Θα θέλατε να κινείστε καλύτερα; Να μεγαλώνετε/γερνάτε καλύτερα; Να διαχειρίζεστε καλύτερα το άγχος και την αβεβαιότητα της καθημερινής ζωής; Τι θα λέγατε να αρχίζατε να δουλεύετε πάνω σε αυτό όσο βρίσκεστε στο σπίτι; Η Λίντα και ο Γιόζεφ παρουσιάζουν τις βασικές αρχές της πρακτικής Fighting Monkey. Το πόσο δυναμική είναι η στάση του σώματός µας έχει να κάνει µε την ευφυΐα των πελμάτων µας. Από τα πέλματα γερνάμε. Πρέπει να τα διατηρούμε ζωντανά. Πρέπει να τα κινούμε. Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο βίντεο της σειράς που ετοίμασαν οι RootlessRoot για το ENTER.
Οι RootlessRoot ιδρύθηκαν από τη Λίντα Καπετανέα και τον Jozef Frucek το 2006 στην Αθήνα. Η συνεργασία τους προέκυψε από την ανάγκη τους να αναπτύξουν την καλλιτεχνική τους γλώσσα, η οποία ορίζεται ως αρχέγονη και ωμή. Τα έργα τους (σόλο, εγκαταστάσεις, μεσαίας και μεγάλης κλίμακας παραστάσεις) έχουν παρουσιαστεί σε 21 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Οι RootlessRoot έχουν συνεργαστεί με τον Akram Khan στο χορευτικό του σόλο DESH, καθώς και με τη Staadsteater Kassel Dance Company, τους DOT504, τη Helsinki Dance Company και πολλές άλλες ομάδες και ιδρύματα. Τα έργα τους, Eyes in The Colors of The Rain (2011), Kireru (2012) και Europium (2015), είναι συμπαραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία υποστηρίζει και τις περιοδείες της ομάδας. Από το 2006 έχουν αναπτύξει την πρακτική Fighting Monkey, που εστιάζει στις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης κίνησης και ανάπτυξης και την οποία διδάσκουν ανά τον κόσμο. Η Λίντα Καπετανέα είναι από το 2017 η καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
QUEENSBOUND 2020 (Nadia Q. Ahmad, Rosebud Ben-Oni, Pichchenda Bao, Nana Brew-Hammond, Jared Harel, Abeer Y. Hoque, Joseph O. Legaspi, Robert Ostrom, KC Trommer)
In the here and now
Video | Διάρκεια: 4´46´´
Ένα ποίημα «εξαίσιου πτώματος», με τη συμμετοχή εννέα ποιητών από τα πρότζεκτ QUEENSBOUND. Ο καθένας τους συνεισφέρει 7 στίχους στο συνολικό κομμάτι και βιντεοσκοπεί τον εαυτό του να διαβάζει το δικό του μέρος. Το QUEENSBOUND είναι ένα συνεργατικό ηχητικό πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2018 και αποσκοπεί να συνδέσει συγγραφείς του δήμου του Κουίνς, να παρουσιάσει και να καλλιεργήσει μια τοπική λογοτεχνία, καθώς και να προάγει μια αντανάκλαση του δήμου σε αυτή τη δημιουργία.
Samita Sinha, Into the day
Video | Διάρκεια: 3´
Το Intothedayείναι ένα ξόρκι για να διώξει τη θλίψη από το φως της ημέρας, εμπνευσμένο από το καταιγιστικό τραγούδι των πουλιών τα ανοιξιάτικα πρωινά του Covid-19. Οι ήχοι προέρχονται από την κλασική μουσική της Βόρειας Ινδίας και τα θραύσματά τους συντέθηκαν σε μια νέα μορφή, μέσω του σώματος.
Η εικαστική καλλιτέχνης και συνθέτρια Samita Sinha συνδυάζει μια βαθιά εδραίωση στην κλασική μουσική της Βόρειας Ινδίας, ενσώματες πρακτικές, φολκ και τελετουργική μουσική με σπλαχνική ενέργεια, για να δημιουργήσει μια σύγχρονη γλώσσα φωνής και σώματος και νέες μορφές ερμηνείας και ήχου. Της έχουν γίνει αναθέσεις από σημαντικούς πολιτιστικούς οργανισμούς και έχει παρουσιάσει έργα της σε φορείς όπως οι: The Kitchen, Wexner Center for the Arts, REDCAT, PICA, National Sawdust.
Frisly Soberanis, Forces of a city #1
Video | Διάρκεια: 3´43´´
Οδηγίες για την προβολή: Αν είναι δυνατόν, δείτε το σε πλήρη οθόνη.
Εν μέσω αυτής της κρίσης, η σιδηροδρομική γραμμή 7 της Νέας Υόρκης εξακολουθεί να λειτουργεί. Το εισιτήριο εξακολουθεί να εισπράττεται και το νοίκι εξακολουθεί να οφείλεται. Το τρένο κινείται κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Έχει μεταφέρει οικογένειες, εργάτες και ακόμα και τον ίδιο τον ιό. Ενώ ένα μέρος της πόλης εργάζεται από το σπίτι, ένα άλλο παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά. Αλλά η πραγματικότητα κάτω από το τρένο είναι το εντελώς αντίθετο. Υπάρχει μια ανεσταλμένη στιγμή πριν από μια δραστική αλλαγή. Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε.
Σε αυτή την ανεσταλμένη πραγματικότητα, την οποία ενέτεινε η πανδημία, οι δυνάμεις της πόλης έχουν σταματήσει. Το πειραματικό οπτικοακουστικό έργο του Σομπεράνις, με λήψεις από κάτω από την υπερυψωμένη σιδηροδρομική γραμμή 7 της Νέας Υόρκης, γλιστρά μεταξύ αναμνήσεων και στοχασμών πάνω στη τρέχουσα κατάσταση στο Κουίνς.
O Frisly Soberanis είναι κινηματογραφιστής και video artist, από το Κουίνς της Νέας Υόρκης, με καταγωγή από τη Γουατεμάλα. Στο έργο του διερευνά τη σχέση μεταξύ της τεχνολογίας και του διαχωρισμού και της απομάκρυνσης που βιώνουν οι μετανάστες. Έχει λάβει την υποτροφία Moving Walls Fellow του ιδρύματος Open Society και καλλιτεχνική φιλοξενία από το Hemispheric Institute of Performance and Politics. Στο παρελθόν, έχει υποστηριχθεί οικονομικά από το New Media Prototype Fund του Tribeca Film Institute, το Center for Cultural Power, το Lotus Foundation και το Nelson Mandela Foundation. Η δουλειά του έχει προβληθεί σε σημαντικά πολιτιστικά κέντρα και φεστιβάλ. Ο Σομπεράνις είναι μέλος της Tierra Narrative, μιας συλλογικότητας και ομάδας παραγωγής Λατινοαμερικανών ποιητών και καλλιτεχνών που δημιουργούν έναν εικονικό χώρο για να συνδέσουν την πατρίδα τους με τη διασπορά της.
Alina Tenser & Gabo Camnitzer, A Compass for the House Door
Video | Διάρκεια: 11´06´´
Στο A Compass for the House Door(Μια πυξίδα για την πόρτα του σπιτιού), η Alina Tenser και ο Gabo Camnitzer χρησιμοποιούν την κάτοψη του διαμερίσματός τους ως μεταφορά και αφορμή προβληματισμού για τα μεταβαλλόμενα όρια των παραδοσιακών προσλήψεων του χώρου εν μέσω της κρίσης του Covid-19.
Το βίντεο δημιουργήθηκε μέσα σε 120 ώρες, με μια παλιά κάμερα και αυτοσχέδια υλικά που είχαν σπίτι τους οι καλλιτέχνες. Το έργο θίγει ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων όπως: την έννοια της «παρέκκλισης» κατά τον Λουκρήτιο· τον όρο cocooning που εισήγαγε στον δημόσιο λόγο η σύμβουλος μάρκετινγκ Faith Popcorn· τις απόψεις της Angela Mitropoulos για την οικονομία, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης· και τη θεωρία της εγγύτητας του Edward Hall.
Η Αλίνα Τένσερ είναι πολυθεματική καλλιτέχνης που γεννήθηκε στην Ουκρανία και εργάζεται στη γειτονιά Μάσπεθ του Κουίνς, στη Νέα Υόρκη. Η πρακτική της εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών μέσων, που περιλαμβάνει γλυπτική, βίντεο, περφόρμανς και διαδραστική συμμετοχή. Πήρε το μεταπτυχιακό της στις καλές τέχνες από το Virginia Commonwealth University.
Έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις, έχει παρουσιάσει ατομικές της εκθέσεις σε γκαλερί και σημαντικά μουσεία της Αμερικής, καθώς και στη Σουηδία. Έχει εκθέσει σε διάφορους χώρους, στη Νέα Υόρκη (MoMA, Queens Museum, The Kitchen, Susan Inglett Gallery, Hesse Flatow, Kate Werble), στο Σικάγο (The Suburban) και στη Φιλαδέλφεια (High Tide). Έχει επίσης συμμετάσχει σε αρκετά καλλιτεχνικά residencies. Η Τένσερ είναι Βοηθός Καθηγήτρια στο SUNY Purchase College της Νέας Υόρκης.
Ο Γκάμπο Κάμνιτσερ είναι διαθεματικός καλλιτέχνης και παιδαγωγός, που εργάζεται στο Μέσπεθ του Κουίνς. Μέσα από εγκαταστάσεις και εργαστήρια, που δίνουν έμφαση σε ενσώματες διεργασίες μάθησης, αναπτύσσει χώρους για συμμετοχικό πειραματισμό με εναλλακτικές μορφές κατασκευής του νοήματος. Έχει παρουσιάσει έργα του ανά τον κόσμο. Έλαβε μεταπτυχιακό στις καλές τέχνες από την Ακαδημία Valand του Γκέτεμποργκ (Σουηδία) και παρακολούθησε το Ανεξάρτητο Πρόγραμμα Σπουδών του Μουσείου Whitney (ΗΠΑ). Αυτή την εποχή είναι μέλος του συμβουλίου σύνταξης στη σουηδική επιθεώρηση τέχνης Paletten και Επισκέπτης Βοηθός Καθηγητής Εικαστικών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης.
Xin Liu, Sleepwalk
Βιντεοπαιχνίδι για λειτουργικά συστήματα macOS και Windows
Το Sleepwalk είναι ένα μοναχικό παιχνίδι περιπέτειας (adventure), στο οποίο βρίσκεστε περιορισμένοι στο διαμέρισμά σας στη Νέα Υόρκη, σε καραντίνα. Οι πληροφορίες από τον έξω κόσμο έρχονται από τις ειδήσεις και καμιά φορά περνούν μέσα από το παράθυρό σας. Καθώς κυλάει η μέρα, αρχίζετε να αναρωτιέστε αν όλα αυτά είναι ένα όνειρο. Το Sleepwalk δημιουργήθηκε μέσα σε 120 ώρες, την άνοιξη του 2020, όσο η καλλιτέχνης ζούσε και εργαζόταν στο διαμέρισμά της, ακολουθώντας την εντολή αυτοαπομόνωσης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης λόγω του Covid-19. Με το παιχνίδι αυτό ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση για συμμετοχή της στο πρόγραμμα ENTER του Ιδρύματος Ωνάση.
Η Xin Liu είναι καλλιτέχνης και μηχανικός, η οποία με την πρακτική της δημιουργεί εμπειρίες και αντικείμενα που μετρούν και μεταβάλλουν την απόσταση και την ένταση μεταξύ του προσωπικού, του κοινωνικού και του τεχνολογικού χώρου. Αυτή την περίοδο είναι resident στο Studio Program του Queens Museum, επιμελήτρια τέχνης της Πρωτοβουλίας Εξερεύνησης του Διαστήματος στο MIT Media Lab, καθώς και artist-in-residence στο SETI Institute και στο NEW INC (New Museum, Νέα Υόρκη, 2018-2020). Το 2020, προσλήφθηκε στο διδακτικό προσωπικό του The Terraforming, ενός νέου ερευνητικού προγράμματος στο Strelka Institute. Ήταν επίσης στη λίστα του περιοδικού Forbes με τα 30 σημαντικότερα πρόσωπα κάτω των 30 ετών από την Ασία, αυτής της χρονιάς.
Περισσότερες πληροφορίες για το «Enter» εδώ.
σχόλια