Μικρόκοσμοι

ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ  δεν έχουν επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Δεν γνωρίζουν, ούτε κατανοούν το καθημερινό γίγνεσθαι.

Είναι οι ολικά απορροφημένοι στον μικρόκοσμο που δημιουργείται εντός των ηγετικών κοινωνικών, πολιτικών, εκκλησιαστικών, επιστημονικών και επιχειρηματικών ελίτ της χώρας.

Αυτές τις ομαδώσεις κάποιοι κοινωνιολόγοι τις λένε δίκτυα, φυλές, κλπ. αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από σκληρούς συμφεροντολογικούς οργανισμούς.

Όσο μεγαλύτερη αίσθηση ισχύος ή υψηλής αποστολής, προσφέρει το περιβάλλον τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο.

Πρόκειται για ένα είδος αυτισμού προς το πόπολο, που ευδοκιμεί στις μεγαλουπόλεις του κόσμου.

Τα πολιτικά κόμματα, τα Μίντια, οι μεγάλες εταιρείες, οι καλλιτέχνες, η πανεπιστημιακή κοινότητα, τα κανάλια, έχουν το εσωτερικό τους αξιακό σύστημα και διαμορφώνουν τους δικούς του κώδικες.

Οι απέξω αξιολογούνται με τα κριτήρια των μέσα.

Αυτή η περιχαράκωση απορροφά τόσο τους εμπλεκόμενους ώστε αντικαθιστά τον αληθινό κόσμο που μένει εκτός. Η επαφή με την κοινωνία εξασθενίζει και τα αληθινά αιτήματα της εποχής δεν γίνονται αντιληπτά.

Έχουμε ακούσει για πρωθυπουργούς που ζουν «σε γυάλινο πύργο» και ισχυρούς επιχειρηματίες που δεν έχει δει κανείς ή είναι αδύνατον να προσεγγίσεις.

Ιδίως κάθε κυβέρνηση ζει στον δικό της κόσμο.

Περιχαρακωμένη, προφυλαγμένη, με δικές της αξίες, φοβίες, μεθόδους και προτεραιότητες.

Κι η απόσταση με τους πολίτες διαρκώς μεγαλώνει.

Έτσι, κάποιοι κυβερνητικοί ή τεχνοκράτες, μπορεί να έχουν τη λύση για ένα κοινωνικό πρόβλημα, αδυνατούν όμως να προβλέψουν τα νέα προβλήματα που θα δημιουργήσει στην κοινωνία η λύση που προτείνουν.

Δεν μπορείς να περιμένεις από έναν ολικά απορροφημένο άνθρωπο να σε καταλάβει, να συμμεριστεί την αγωνία σου, να σε νιώσει. Του είναι ξένα.

Πώς το λένε; «Περί άλλα τυρβάζει»