Η πλατεία που βρίσκεται στην Αγία Ειρήνη, στην οδό Αιόλου, είναι μία από τις ωραιότερες πλατείες της Αθήνας. Την περιστοιχίζουν υπέροχα, σημαντικά κτίρια και βρίσκεται κοντά σε δίκτυο πεζοδρόμων. Οι συνθήκες είναι ιδανικές για να γίνει σημείο συνάντησης, αρκετά όμορφο για να κάνεις παράκαμψη, να περάσεις από κει, για να καθίσεις σ' ένα παγκάκι κάποιο απόγευμα. Όμως, το μόνο που εξυπηρετεί είναι το παράνομο παρκάρισμα.
Το πρόβλημα του παρκαρίσματος στην Αθήνα εξακολουθεί να είναι έντονο. Μετά από λεωφορειόδρομους και μετρό, παραμένει μία ανοιχτή πληγή. Ίσως οι νυχτερινές συγκοινωνίες δεν είναι αρκετές, ίσως και ο Αθηναίος αρνείται να αποχωριστεί το αυτοκίνητό του. Το σοβαρό αντικειμενικό πρόβλημα που μπορεί να φτάσει σε απελπιστικό βαθμό, οδηγώντας τους Αθηναίους σε ριψοκίνδυνα παρκαρίσματα, ευνοεί και συμπεριφορές αδιάφορων, που έχουν την απάντηση έτοιμη: «Αφού όλοι αυτό κάνουν».
Ε, λοιπόν, δεν κάνουν όλοι το ίδιο. Υπάρχουν και Αθηναίοι που είναι αλλιώς, αλλά δεν ακούγονται το ίδιο δυνατά. Τουλάχιστον, δεν ακούγονταν μέχρι τώρα, γιατί με τους atenistas, χθες, το πλήθος ακούστηκε και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η συνάντηση είχε τον στόχο να ξαναγίνει η πλατεία για ένα βράδυ αυτό που θα έπρεπε να είναι κι όχι υπαίθριο πάρκινγκ. Ήταν πιο εύκολο απ' όσο φαινόταν τελικά. Ο κόσμος αρκούσε για να κάνει τους οδηγούς να το ξανασκεφτούν. Πολλές παρέες, πολλοί μουσικοί, πραγματικά τέλεια ατμόσφαιρα. Ο καιρός ήταν καταπληκτικός, σαν ανοιξιάτικος - τι τυχεροί που είμαστε από αυτή την άποψη, να μπορούμε να είμαστε έξω, σε ωραίο περιβάλλον, να ακούμε μουσική στον δρόμο. Στη μία γωνία ακούγαμε πιάνο, που ταυτόχρονα αποτελούσε και ειρηνικό «οδόφραγμα», στην άλλη πλευρά, την πιο φασαριόζικη, ακούσαμε και είδαμε πολλά: κιθάρες, ούτι, φωτιές, χορό.
Η ατμόσφαιρα άλλαξε για τα καλά όταν ξεκίνησε το συγκρότημα Batala με 30 κρουστά. Ένας ξεσηκωτικός ρυθμός μάς ταρακούνησε όλους. Το πλήθος ανταποκρίθηκε άμεσα με χειροκροτήματα, με φωνές και με χορό. Κανείς δεν περίμενε τόση θετική ένταση. Ήταν ωραίοι και ως εικόνα: με τις συγχρονισμένες τους κινήσεις, μέσα στο χαμόγελο, σε παρακινούσαν να συμμετέχεις - για την ακρίβεια ήταν αδύνατο να μη συμμετέχεις. Πόση ζωντάνια μπορούν να δώσουν οι κάτοικοι στην πόλη τους!
Η βραδιά δεν τελείωσε εκεί. Οι ακούραστοι μουσικοί μάς συνόδεψαν στην καθιερωμένη πια βόλτα στα πίσω στενά. Ήταν σαν τις άλλες φορές, αλλά και δεν ήταν. Όταν φτάσαμε στην πλατεία Θεάτρου, απολύτως κατάλληλη για αυτοσχέδια συναυλία, με τα σκαλιά και την άπλα, οι πιο κεφάτοι άρχισαν ξέφρενο χορό (ωραίες φιγούρες παιδιά!) και κοιτώντας γύρω μου ξανασκέφτηκα πόσο πολύ άλλαξε αυτή η πλατεία σε τόσο λίγα χρόνια.
Αυτές ο πορείες είναι αισιόδοξες και ταυτόχρονα δυνατή σφαλιάρα. Δεν βοηθάμε ουσιαστικά τους κατοίκους, αλλά, από την άλλη, πώς να παραβλέψεις την ανταπόκρισή τους; Μόλις φεύγουμε, η κατάσταση επιστρέφει στα γνωστά, αυτήν τη φορά, όμως, οι πιο θαρραλέοι κατέβηκαν από τα κλουβιά τους και χόρεψαν μαζί μας. Δεν τους βοηθάμε, αλλά ούτε παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Γιατί πρέπει να είναι όλα ή τίποτα;
Όποιος έχει βρεθεί στις δράσεις, καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο να τις περιγράψεις με λόγια. Είναι χαρούμενες, είναι τραγικές, είναι εκπαιδευτικές. Είναι και κουραστικές. Μας αποζημιώνουν, ωστόσο, σε πολλά επίπεδα. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε κάποια ομάδα - είχα πάντα πολλές επιφυλάξεις. Συνιστώ τους atenistas ανεπιφύλακτα.
Η καλύτερη Αθήνα. Ο ανταγωνισμός της κατανάλωσης.
«Το να είναι κανείς καταναλωτής αποτελεί ένα ατέρμονο καθήκον και προϋποθέτει επίπονο αγώνα».Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι για να πιστεύουμε ότι ανήκουμε στο κοπάδι δεν αρκεί να καταναλώνουμε. Πρέπει να αισθανόμαστε ότι αγοράσαμε κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν, ότι ανακαλύψαμε μία εταιρεία που για κάποιον λόγο διαφέρει από τις άλλες, ότι μπορούμε, μάλιστα, να εκπαιδεύσουμε και άλλους με τις γνώσεις μας για τα προϊόντα.
Μα, δεν υπάρχουν πρωτοπόρες εταιρείες; Σίγουρα υπάρχουν, κυρίως στον κόσμο της διαφήμισης και του ίντερνετ. Ανακαλύψεις γίνονται, μόνο που συνήθως τις καρπώνονται άλλοι, κι όχι οι εφευρέτες τους. Ενώ η πρόοδος αποτυπώνεται μεταξύ των ερευνητών, διάφορες εταιρείες «γκλαμουροποιούν» παράγωγα, κάνοντας τους καταναλωτές να θεοποιούν υπηρεσίες, που εκτός διαφήμισης όχι μόνο δεν είναι καινούργιες, αλλά και άχρηστες. Με το πρόσχημα της «ανοιχτής κοινότητας» τα τεστ γίνονται σ' αυτούς που πλήρωσαν για δυσανάλογα ακριβά προϊόντα.
Μα είναι τόσο γυαλιστερό! Ναι, γυαλίζει, αλλά σε λίγους μήνες θα αισθανθείς την ανάγκη να το αντικαταστήσεις. Είναι απολύτως απαραίτητο να αισθάνεσαι μόνιμα ανικανοποίητος, σε διαρκή λαχτάρα για μία νέα αγορά. Το θέμα δεν είναι η κατανάλωση, αλλά η διαρκής κατανάλωση που παράγει σκουπίδια. Ο ανταγωνισμός με τους άλλους γύρω σου στην κατοχή παπουτσιών, συσκευών, ρούχων ή και απορρυπαντικών που είναι τα «σωστά» και βρίσκονται στις σελίδες των περιοδικών που διαδίδουν τον ορθό λόγο. Αν το σύστημα δεν τρέχει όσο πιο γρήγορα γίνεται, θα καταρρεύσει.
Εμένα δεν με επηρεάζουν αυτά. Αγοράζω μόνο αυτά που χρειάζομαι. Αυτά που χρειάζεσαι είναι αυτά που πρέπει να αντικαταστήσεις επειδή τα προηγούμενα χάλασαν και δεν γίνεται να επιδιορθωθούν. Τα υπόλοιπα δεν τα χρειάζεσαι, όσο κι αν μία φωνή μέσα σου επιχειρηματολογεί για το πόσο θα βελτιωθεί η ζωή σου. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις από φίλο σου για την τάδε ισπανική εταιρεία που φτιάχνει τα δείνα μοναδικά παπούτσια, σκέψου το πριν αποθηκεύσεις το όνομα στο μυαλό σου. Δεν είναι παρά άλλο ένα ζευγάρι παπούτσια που οι περισσότεροι δεν θα προσέξουν καν, εκτός κι αν τους επισημάνεις με τη σειρά σου ότι είναι η «τάδε» ισπανική εταιρεία που φτιάχνει παπούτσια από δέρμα οικολογικού γυμνοσάλιαγκα.
σχόλια