Σε όλους μας έχει συμβεί /
να περάσουμε μερικές ημέρες έξω από την Αθήνα και να μας ζώσουν τα φίδια: είναι η ζωή που κάνουμε στην πόλη το «φυσικό» ή μήπως αυτό που αποκαλούμε «διακοπές» θα έπρεπε να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας; /
με την έννοια «διακοπές» δεν εννοώ απαραίτητα την αποχή από την παραγωγική διαδικασία (την εργασία, όχι την «άλλη» παραγωγική διαδικασία) αλλά τη ζωή στην ύπαιθρο, την «εκτός των τειχών», σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ /
το ερώτημα είναι αιώνιο, από τότε που υπάρχουν πόλεις, και περιέχει ένα καλώς εννοούμενο στοιχείο αφέλειας: λίγο από υπερβάλλοντα ζήλο, λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο από άγνοια της πραγματικής ζωής στην «επαρχία» (καθώς υποχρεωτικά οι παραστάσεις μας προέρχονται από ένα ελάχιστο και καθόλου ενδεικτικό δείγμα, κάτω από σχεδόν ιδανικές συνθήκες), έχουμε την τάση εμείς οι άνθρωποι της πόλης να υπερβάλλουμε τα θετικά της «άλλης κατάστασης» και να υποτιμάμε τα αρνητικά /
ως ορκισμένος «αστός» απλώς γελούσα από μέσα μου όταν άκουγα κάποιον να ονειρεύεται μια «άλλη ζωή» εκτός Αθηνών /
αισθανόμουν πολύ τυχερός που δεν με είχε τσιμπήσει και μένα αυτό το μικρόβιο της φυγής και αμέσως έσπευδα να ερμηνεύσω ανάλογες «τάσεις» με πιο προσωπικούς όρους /
να, όμως, που τώρα, με πατημένα τα σαράντα, το μυαλό αρχίζει και παίρνει διαφορετικές στροφές /
αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν είναι μόνο η ηλικία /
περνώντας λίγες ημέρες μακριά από την πόλη, συνειδητοποιείς τις διαφορετικές διαστάσεις του χρόνου, πόσο πολύ περισσότερη ώρα έχεις στη διάθεσή σου /
δεν είναι μόνο η έλλειψη των αυτονόητων υποχρεώσεων με τις οποίες έχουμε φορτώσει τη ζωή μας στην πόλη αλλά και η διαχείρισή του /
η εκμηδένιση των αποστάσεων, οι λιγότερες αφορμές για μια πιο σπάταλη, κοινωνικά, ζωή σού χαρίζουν αυτομάτως περισσότερο χρόνο με τον εαυτό σου /
αυτό δεν είναι πάντα για καλό, εμείς οι άνθρωποι της πόλης το ξέρουμε από πρώτο χέρι: πίσω από ένα επιβαρημένο, υπερδραστήριο καθημερινό πρόγραμμα πολλές φορές καιροφυλακτεί το σκουλήκι της αποφυγής /
όμως, λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω ότι κρύβω μέσα μου έναν μικρό Λέο Μπουσκάλια ή έναν μικρό Ίρβιν Γιάλομ και καθώς όλα αυτά τα θέματα έχουν για τους περισσότερους από εμάς μια διάσταση περισσότερο φιλολογική (και φιλοσοφική), προσπαθώ να σκεφτώ τι περιθώρια έχουμε εμείς οι άνθρωποι της πόλης να «εξανθρωπίσουμε» μια ζωή κατά βάση ανθυγιεινή /
θα σας πω τι έχω αρχίσει να κάνω εγώ: έκοψα το αυτοκίνητο μέσα στην εβδομάδα /
εντάξει, έχω την τύχη και η δουλειά μου είναι κοντά σε μετρό, οπότε η απόφαση ήταν πιο εύκολη /
πάντα χρησιμοποιούσα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά φέτος μπήκα στο έξοδο και αγόρασα ετήσια κάρτα απεριόριστων διαδρομών /
τώρα πηγαινοέρχομαι με έναν συνδυασμό μέσων και ο χρόνος που έχω για τον εαυτό μου πολλαπλασιάζεται: μπορώ και διαβάζω κανένα βιβλίο, έχω την πολυτέλεια να χαζεύω, η απόσταση από τη δουλειά στο σπίτι είναι τώρα ένας γλυκός, μεταβατικός χρόνος φυσικής αποσυμπίεσης /
το δεύτερο που έκανα ήταν να περιορίσω σημαντικά τη χρήση του κινητού /
για την ακρίβεια το έχω πια εντελώς κλειστό τις περισσότερες ώρες της ημέρας /
στην αρχή ένιωσα περίεργα, αλλά η απελευθέρωση από τη σκλαβιά της εικοσιτετράωρης διαθεσιμότητας που μας επιβλήθηκε ξαφνικά, χωρίς να το πάρουμε είδηση, είναι ανεκτίμητης αξίας και αρχίζεις να το καταλαβαίνεις λίγες ημέρες μετά /
θα ευχόμουν να είχα εμπλουτίσει το «μενού» με περισσότερα «πιάτα», αλλά γι’ αυτό είμαστε εδώ, να ανταλλάσσουμε ιδέες και να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω.
σχόλια