Στη συνέντευξή του στο New York με αφορμή τον πρωταγωνιστικό (και βραβευμένο στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών) ρόλο του στην ταινία του Αλμοντοβάρ «Πόνος και δόξα», ο Αντόνιο Μπαντέρας μιλά για τις συνεργασίες του με τον Ισπανό σκηνοθέτη εδώ και σαράντα χρόνια, για τη σχέση του με την Μέλανι Γκρίφιθ η οποία τον αποκαλούσε «μαυρούκο» και για τις πρώτες του εμφανίσεις στο σινεμά όταν μέρος του ισπανικού κοινού τον αποκαλούσε «αδερφή».
Θα πρέπει να υπενθυμιστεί ίσως ότι όταν ξεκίνησε ο δεσμός της «παλιάς καραβάνας» Μέλανι Γκρίφιθ με τον «φρέσκο» και άπειρο στο Χόλιγουντ Αντόνιο Μπαντέρας, πολλοί τον έβλεπαν ως "boy toy" μιας ώριμης γυναίκας παρότι έχουν μόνο τρία χρόνια διαφορά (αυτός είναι 59 και εκείνη 62). Για τα δεδομένα του Χόλιγουντ πάντως, ο γάμος τους κράτησε «αιώνια» (από το 1996 ως το 2015) και έληξε με τους πιο φιλικούς όρους.
«Ήμασταν στο κόκκινο χαλί όταν είδα αυτή την ξανθιά και ενώ την είχα δει σε ταινίες, δεν θυμόμουν το όνομά της με τίποτα. Ρώτησα λοιπόν τον Πέντρο, "ποια είναι αυτή; πώς την λένε;". Ο Πέντρο με κοιτάει με ύφος απορίας και μου λέει 'Μα η Μέλανι Γκρίφιθ!'. Έξι χρόνια αργότερα, την είχα παντρευτεί».
Μιλώντας στο New York με αφορμή την ταινία «Πόνος και δόξα», την πιο πρόσφατη συνεργασία με τον Πέντρο Αλμοντοβάρ, τον σκηνοθέτη που τον ανέδειξε πριν κλείσει καν τα 20 του χρόνια, ο Μπαντέρας μίλησε και για τη σχέση του με την Γκρίφιθ, η οποία, όπως εξομολογείται ο ίδιος για πρώτη φορά, τον αποκαλούσε στις τρυφερές τους στιγμές «μαυρούκο» (negrito). Ο ίδιος την αποκαλούσε "rubia", δηλαδή ξανθιά στα ισπανικά.
Λέει επίσης ότι την ερωτεύτηκε χωρίς να ξέρει ακριβώς ποια είναι, την πρώτη φορά που βρέθηκε στην απονομή των Όσκαρ με την ταινία του Αλμοντοβάρ, «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»: «Ήμασταν στο κόκκινο χαλί όταν είδα αυτή την ξανθιά και ενώ την είχα δει σε ταινίες, δεν θυμόμουν το όνομά της με τίποτα. Ρώτησα λοιπόν τον Πέντρο, "ποια είναι αυτή; πώς την λένε;". Ο Πέντρο με κοιτάει με ύφος απορίας και μου λέει 'Μα η Μέλανι Γκρίφιθ!'. Έξι χρόνια αργότερα, την είχα παντρευτεί».
Όσο για τη ανέλπιστη μετάβασή του στο Χόλιγουντ, επιβεβαιώνει ότι κυριολεκτικά δεν ήξερε ούτε μια λέξη στα αγγλικά («εκτός από το fuck») και γύρισε την πρώτη του ταινία (το "Mambo Kings") «φωνητικά» και με χρήση διερμηνέα χωρίς να κατανοεί ακριβώς τους διαλόγους του.
Θυμάται επίσης τα πρώτα του βήματα στο σινεμά στις ταινίες του Πέντρο Αλμοντοβάρ «Λαβύρινθος του πάθους» (όπου δεν είχε κλείσει καν τα είκοσι), «Ματαντόρ» και «Ο νόμος του πόθου», ταινίες που είχαν συναντήσει έντονες αντιδράσεις στην Ισπανία, που ακόμα προσπαθούσε να απαλλαγεί από το συντηρητικό πέπλο του φρανκισμού.
«Μετά το 'Νόμο του πόθου' με έκραζαν στο δρόμο – 'αδελφή' και τέτοια. Δεν με ένοιαζε καθόλου όμως. Ένιωθα σα να είμαι ροκ σταρ, σα να είμαι στους Rolling Stones. Ένιωθα πιο έντονα την υποστήριξη παρά την απόρριψη. Έτσι είναι όταν κάνεις κάτι πρωτοποριακό και δημιουργείς χώρο για καινούρια πράγματα. Νιώθαμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο αλλά ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα νικήσουμε...».
σχόλια