Αν υπήρχε ένα «ελληνόμετρο», δηλαδή ένα κοντέρ που να μετρά «πόσο Έλληνας είσαι», πιθανώς ο συνεντευξιαζόμενος θα με ξεπερνούσε στο σκορ και οι λόγοι είναι οι εξής: Χορεύει τσάμικο και ζεϊμπέκικο, συγκινείται με τον Μητροπάνο, στα 18 του ήθελε να καταταγεί στις ειδικές δυνάμεις, λατρεύει το πήλινο γιουβέτσι με κριθαράκι (σιχαίνεται τις μπάμιες) και βάζει πάνω από όλα την Ελληνίδα μάνα του. Για το τελευταίο θα μιλήσουμε σε λίγο.
Η μεγάλη μας διαφορά συναντάται στην εξωτερική εμφάνιση, δηλαδή στο «φαίνεσθαι», αυτό που παρατηρεί κάποιος με γυμνό μάτι. Εγώ «φαίνομαι» Έλληνας, ο Γιώργος Καστανάς όχι. Τον παρατηρώ την ώρα που τον φωτογραφίζει ο Freddie F. στο roof garden του ξενοδοχείου Nyx στη Σταδίου, μπροστά από την Ακρόπολη. Ένας μαύρος Έλληνας μπροστά από τον Παρθενώνα! Ποιος αρχαίος Έλληνας θα φανταζόταν, όταν έβλεπε να χτίζεται ο ναός της Αθηνάς, ότι 2.500 χρόνια μετά θα φωτογραφίζεται ένας μαύρος Έλληνας, μοντέλο; Αν κρίνουμε από την κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, πολλοί, αλλά αυτό σήμερα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.
«Θυμάμαι ότι η μητέρα μου έτρεχε για τα πάντα, και το να διαχειριστεί το 2004-05 ένα μαύρο παιδί ήταν κάπως δύσκολο. Είχε να διαχειριστεί τα σχόλια που μπορεί να άκουγα στον δρόμο και στο σχολείο, τα σχόλια του κύκλου της για την επιλογή της, τον θάνατο του άνδρα της».
Ο Γιώργος Καστανάς γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2000 στην Αθήνα, στην Κυψέλη. Είναι δηλαδή Έλληνας από κούνια, γεννημένος από δύο γονείς με νιγηριανή ιθαγένεια. Δεν γνωρίζει τίποτα για τη χώρα από την οποία κατάγεται. Ούτε γλώσσα, ούτε συγγενείς, ούτε την έχει επισκεφτεί ποτέ. Οριακά ξέρει πού βρίσκεται στον χάρτη. Μόνο ένα πράγμα ξέρει. Τι σημαίνει το όνομα που είχε πριν βαφτιστεί χριστιανός Ορθόδοξος. Τον έλεγαν Ομομπούντε Εμάνουελ Εγόσα και σημαίνει «η ώρα του Θεού». Και για αυτόν, η ώρα του Θεού ίσως ήταν στις 25 Ιουνίου 2023. Ήταν μια στιγμή που ίσως τον ένιωσε τόσο δίπλα του μετά από καιρό. Και ας ήταν για το αυτονόητο.
Το «αυτονόητο», συμπυκνωμένο σε ένα βίντεο 44 δευτερολέπτων, έγινε viral στο TikTok. Ήταν η στιγμή που παρέλαβε την αστυνομική του ταυτότητα και το ανακοίνωνε στη βιολογική του μητέρα, στην αδελφή και στους φίλους του. Απαθανατίζονται όλοι περήφανοι και περιχαρείς. «Τρομερό με τι μπορεί να χαρεί κανείς, ε; Με τα αυτονόητα» λέει στο τέλος του βίντεο.
@giwrgos.kast “ Ιστορικές στιγμές ”@__e.__sther #fy #fyp #viral ♬ Under The Influence x Renegade (sped up to perfection) - TikTok Remix - TommyMuzzic & ZeddMusique
Ο Γιώργος, που γεννήθηκε εδώ, μεγάλωσε με Έλληνες γονείς (έχασε τον θετό του πατέρα όταν ήταν έξι ετών), πήγε σχολείο εδώ, σπούδασε και σπουδάζει εδώ, έκανε φίλους εδώ, ερωτεύτηκε εδώ, ονειρεύεται εδώ, μέχρι πριν από λίγες ημέρες ζούσε με άδεια διαμονής στην Ελλάδα. Αντιμετώπιζε την κατάσταση που βιώνουν εκατοντάδες άνθρωποι που είναι, αλλά δεν «φαίνονται» Έλληνες.
Πλέον, στα 22 του νιώθει ότι πατά γερά στα πόδια του. Είναι έτοιμος να πάρει το πτυχίο του από το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στην Πάτρα, ασχολείται με το μόντελινγκ από το 2018, έγινε global ambassador για την εταιρεία Oakley –μάλιστα στην φωτογραφία απαθανατίζεται πάνω από τον σταρ του ποδοσφαίρου, Κίλιαν Εμπαπέ– και είναι tour manager του καλλιτέχνη Steve Onemanshow, ενός ανθρώπου που σέβεται τόσο ως performer όσο και ως φίλο του και τον ακολουθεί όπου και αν εμφανίζεται.
Βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση και θέλει να πετύχει όσα έχει οραματιστεί για τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Κυρίως, όμως, να κάνει περήφανη τη μητέρα του, την Βούλα Καστανά, την οποία αναφέρει τουλάχιστον 15 φορές σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Σε κάποια από όλες αυτές τις φορές βουρκώνει, χαρακτηρίζοντάς της για μια ακόμα φορά «ηρωίδα μου». Και το όχημα για αυτή την τρυφερή ιστορία αγάπης γονέα και παιδιού ήταν κυριολεκτικά ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο.
«Έχω μεγαλώσει με τη νονά μου. Αυτή είναι η μαμά μου, η μάνα μου, η ηρωίδα μου, ο άνθρωπός μου. Όταν έμενα στην Κυψέλη, είχε ένα μαγαζί στη γειτονιά που έμεναν και μένουν οι βιολογικοί μου γονείς. Όταν ήμουν τεσσάρων πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα και έπαιζα. Μια μέρα είχε σε ένα σημείο ένα αμαξάκι τηλεκατευθυνόμενο. Το έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, το είχε ψηλά σε ένα πατάρι. Με παρατηρούσε που πήγαινα κάθε μέρα και το κοιτούσα. Και μια μέρα μου το έδωσε. Ρώτησε τους γονείς μου "μπορώ να του το δώσω;" και απλά μου το έδωσε».
«Συνέχισα να πηγαίνω εκεί συστηματικά. Περνούσα πάρα πολύ ωραία, μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο μαγαζί και να κάθομαι. Έτσι, μια μέρα, εκείνη ρώτησε τους γονείς μου αν μπορεί να με βαφτίσει. Συμφώνησαν. Μου έδωσε το όνομα του πατέρα της, Γιώργος. Με βάφτισε, οπότε πέρα από το μαγαζί άρχισα να πηγαίνω και σπίτι της».
«Ξεκίνησα να πηγαίνω να μένω με τη νονά μου που έγινε μητέρα μου στην Αγία Παρασκευή. Πήγαινα κι έμενα ένα βράδυ, μετά δύο βράδια. Μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου σαν παιδί να μη θέλει να φύγει από εκεί. Δεν ήταν ότι περνούσα άσχημα με τους βιολογικούς μου γονείς, δεν υπήρχαν δηλαδή βίαιες συνθήκες, απλά σαν παιδί ένιωθα ότι εκεί περνούσα καλύτερα. Όταν πήγαινα στα βόρεια, αυτό συνεπαγόταν και τα παγωτά μου, τα λούνα παρκ μου, τις βόλτες μου, τα δώρα μου, ενώ όταν κατηφόριζα στο κέντρο ήταν το ισόγειο, η μικρή σομπίτσα, μια γενικά δύσκολη κατάσταση για ένα παιδί».
«Οι γονείς μου έκριναν τότε ότι αυτό θα ήταν καλύτερο για μένα, να μείνω με την νονά μου. Πίστευαν ότι μεγαλώνοντας με αυτή τη γυναίκα, η οποία με αγαπά μέχρι σήμερα και είναι η ηρωίδα μου, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Και όντως, αυτό που είμαι τώρα, αυτό που έχω τώρα, που κάθομαι εδώ και μιλάμε αυτή τη στιγμή και μου έχει δοθεί η ευκαιρία να μιλώ με τον τρόπο που μιλώ, όλα οφείλονται σ' αυτή. Για τη μόρφωση, την παιδεία, τη διαπαιδαγώγηση που έχω λάβει».
«Από τότε, λοιπόν, δεν ξαναέμεινα με τους δικούς μου. Κατά διαστήματα έχουμε επαφές. Δεν κρατώ κακία, καταλαβαίνω τον λόγο που το κάνανε. Έτσι, λοιπόν, έγινα ο Γιώργος Καστανάς. Ο σύζυγος της μητέρας μου πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα όταν ήμουν στην ηλικία των έξι. Λίγο τον θυμάμαι. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε».
Οι πρώτες στιγμές της νέας ζωής του
«Η μητέρα μου με έγραψε σε ιδιωτικό νηπιαγωγείο στον Άγιο Παύλο. Και είχε γίνει μια παρεξήγηση απ' ότι μου έχει πει η μητέρα μου, εγώ ήμουν μικρός, δεν το θυμάμαι. Στείλαν επιστολή στο σπίτι λέγοντας ότι ήμουν επιθετικός με τα άλλα παιδιά. Αργότερα, όμως, μου είπε ότι δεν ίσχυε στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο, αλλά πως οι γονείς των συμμαθητών μου, είχαν κάνει ένσταση επειδή ήμουν μαύρος. Ο πατέρας μου, όμως, επειδή κατείχε μεγάλη θέση στο δημόσιο, πήγε και τους μίλησε. Έστειλε ένα γράμμα και άλλαξε τον ρου της υπόθεσης. Μετά από αυτό, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, κι έτσι έβγαλα το νηπιαγωγείο».
«Την επόμενη χρονιά, έβγαλα την Α' δημοτικού στο 133ο Δημοτικό σχολείο Κυψέλης. Στη σχολική φωτογραφία ήμουν το μόνο μαύρο παιδί. Στη Β' δημοτικού μετακόμισα επίσημα στην Αγία Παρασκευή και πήγα σχολείο στο 1ο Δημοτικό. Πολύ ωραίες αναμνήσεις! Στη συνέχεια ακολούθησα στην ίδια γειτονιά σε γυμνάσιο και λύκειο».
«Υπήρχαν κατά διαστήματα ρατσιστικά σχόλια, αλλά ήταν ο χαρακτήρας μου τέτοιος ώστε να μην δίνω σημασία. Ήμουν πάντα από τους δημοφιλείς στο σχολείο. Βοηθούσε και το ποδόσφαιρο. Μου είχαν βγάλει το παρατσούκλι "Λούα Λούα", επειδή έκανα κωλοτούμπες όταν έβαζα γκολ. Ακόμα και σήμερα, συμμαθητές που έχω κρατήσει επαφές από τότε, με φωνάζουν "Λούα". Από παρατσούκλια άλλο τίποτα. Μετά με φώναζαν "Πίου" από τη διαφήμιση που δεν μου άρεσε καθόλου. Και μετά "Αντετοκούνμπο" γιατί θεωρούν ότι του μοιάζω. Τιμή μου να το λένε αυτό. Να μοιάζω έστω και στο παραμικρό με τον Γιάννη.
«Την καθηγήτρια που θυμάμαι έντονα από το σχολείο είναι η Κλειώ Καραγιαννοπούλου. Μας έκανε λογοτεχνία, αλλά το σημαντικότερο όλων ήταν πως ήταν σαν μαμά μας. Και μέχρι σήμερα έχουμε επαφές, μιλάμε μέσω Instagram. Υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον, συζητήσεις επί προσωπικού. Δεν το περίμενα έτσι το σχολείο στην Αγία Παρασκευή. Μιλάμε για βόρεια προάστια! Ήμουν ο μοναδικός μαύρος σε όλη την Αγία Παρασκευή, όχι μόνο στο σχολείο μου».
«Σαν μαθητής ήμουν "καλό παιδί μεν", αλλά δεν διάβαζα. Είχα επιλέξει τα αθλήματα. Τη στιγμή που έπρεπε να ασχοληθώ, ασχολήθηκα. Πέρασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Πάτρα. Σήμερα χρωστάω μερικά μαθήματα και παίρνω πτυχίο».
«Έχω καλές εμπειρίες από το σχολείο. Κάποιες φορές μπορεί να ξέφυγαν οι δρόμοι μου, αλλά είχε να κάνει και με την εφηβεία. Υπάρχουν στιγμές που είσαι στο κόκκινο, κάποιες στιγμές που διαβάζεις, κάποιες φορές που κάνεις αλητείες. Κάναμε χαζομάρες μικροί. Μάθαμε και από αυτό. Το θέμα είναι να γυρνάς σπίτι ασφαλής και να είσαι στη μαμά σου κύριος».
«Θυμάμαι ότι η μητέρα μου έτρεχε για τα πάντα, και το να διαχειριστεί το 2004-05 ένα μαύρο παιδί ήταν κάπως δύσκολο. Είχε να διαχειριστεί τα σχόλια που μπορεί να άκουγα στον δρόμο και στο σχολείο, τα σχόλια του κύκλου της για την επιλογή της, τον θάνατο του άνδρα της. Αλλά είχε το mindset και τη μόρφωση και την παιδεία για να έρθει αντιμέτωπη με όλα αυτά».
«Δεν με έχει υιοθετήσει νόμιμα. Όταν, όμως, ακούω τη λέξη "μάνα" σκέφτομαι αυτή, τη Βούλα. Προφανώς αγαπώ και την βιολογική μου μητέρα, αλλά καταλαβαίνεις, είναι οι αναμνήσεις. Με την 19χρονη αδελφή μου, την Έσθερ κρατώ καλές επαφές και την αγαπώ πολύ. Γεννήθηκε κι αυτή εδώ, έφυγε όταν ήταν τεσσάρων, ξαναγύρισε στα 12 και από τότε ήταν εδώ. Ήταν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και αποφάσισαν οι γονείς μου ότι ίσως ήταν καλύτερα πίσω. Μετά ήταν λίγο δύσκολη η επαναπροσαρμογή της».
«Θα ήθελα οι δύο οικογένειες μου να είχαν επαφή. Αλλά είναι διαφορετικές κουλτούρες. Τώρα η μάνα μου είναι παλαιών αρχών, καταγωγή από τη Μάνη, και του πατέρα μου από την Τρίπολη. Δεν κολλάνε. Ούτε το επιδίωξα».
«Έχω άλλα δύο αδέλφια στην Νιγηρία, αγόρια. Δεν τα ξέρω, δεν έχω επαφή. Μόνο με την αδελφή μου κρατώ επαφή, η οποία έχει κάνει και αυτή τώρα αίτηση για ταυτότητα. Προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ για να τη βγάλει πιο γρήγορα από εμένα».
«Στον Αη Γιώργη στην Κυψέλη που βαφτίστηκα, όταν περνάω ανάβω ένα κερί. Βγάζω τα ακουστικά μου το καπέλο μου τα γυαλιά μου, ταπεινά, το ανάβω και φεύγω. Για όλα αυτά που έχω μέχρι σήμερα».
Η σημερινή ζωή: Το μόντελινγκ, το management και το μέλλον
Ο Γιώργος αγωνιά για το μέλλον του. Ανησυχεί μήπως τα χρόνια που έμεινε στην Πάτρα για να σπουδάσει του στέρησαν τις κατάλληλες ευκαιρίες για να ακολουθήσει το όνειρό του στο μόντελινγκ.
«Μικρός έλεγα θέλω να γίνω αθλητίατρος, για να συνδυάσω την επιθυμία μου, που ήταν να γίνω αθλητής, και την επιθυμία της μάνας μου, που ήθελε να με δει γιατρό. Μετά έμεινε μόνο το αθλί- (γέλια). Μάρκετινγκ ήθελα να περάσω, με εξιτάρει να μπορώ να πάω σε μια καφετέρια και να πουλήσω καφέ, να πείσω κάποιον να πάρει κάτι. Τώρα ασχολούμαι και με το κομμάτι του μάνατζμεντ και μου αρέσει πολύ».
«Από το 2018 ασχολούμαι επίσης με το μόντελινγκ. Δούλευα σε κατάστημα παπουτσιών στην Ερμού με το που τελείωσα το σχολείο. Μου έλεγαν συχνά από το μαγαζί "είσαι πολύ ωραίος, βρες έναν φωτογράφο", παρότι εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Εκείνη την περίοδο έτυχε να μου στείλει ένας φωτογράφος μήνυμα στο Instagram. Τσέκαρα να δω αν δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο, επειδή φοβόμουν, ύστερα πήγα κι έκανα τη φωτογράφιση που μου ζήτησε. Βγήκε καλή και μετά από μερικές μέρες ξεκίνησε να με "σπαμάρει" ένα πρακτορείο. Έκλεισα ραντεβού και δούλεψα μαζί τους για ένα εξάμηνο.
«Από τότε μέχρι σήμερα, είμαι σε ένα άλλο πρακτορείο, το VN και είμαι ευχαριστημένος. Πάει πολύ καλά, αν και λόγω Πάτρας δεν το έτρεξα 100% όπως ήθελα. Στο μόντελινγκ πρέπει να είσαι μονίμως παρών, και καθότι βρισκόμουν κυρίως στην Πάτρα το έκανα μόνο σε σίγουρες δουλειές. Έχασα πολλά κάστινγκ, ταξίδια. Η σχολή μου είχε εργαστήρια, δεν με έπαιρνε να λείψω. Τώρα που γύρισα Αθήνα, από Σεπτέμβριο, θα τα δω ξανά όλα».
«Οτιδήποτε γουστάρω 100%, πιστεύω πως θα πετύχει 100%. Θέλει χρόνο, χρήμα, ταξίδια, ταλαιπωρία, προσπάθεια που δεν έχω κάνει. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι θα φτάσω στην κορυφή αν δεν δουλέψω. Ένας από τους στόχους ζωής μου είναι να κάνω μια ακόμα global καμπάνια σαν αυτή της Oakley».
«Είναι καλό που οι εταιρείες κοιτάζουν πλέον τους ambassadors ως προσωπικότητες και όχι μόνο ως influencers, κοιτάνε δηλαδή την ποιότητα. Ψάχνουν άτομα που εμπνέουν, που έχουν πραγματικό αποτύπωμα στην κοινωνία ακόμα και σε μικρότερο κοινό, και που πάνε την κοινωνία μπροστά. Η εμφάνιση αρχίζει και τελειώνει σε ένα σημείο, τα μηνύματα που μπορούν να σταλθούν, όμως, ακόμα και από μία φωτογράφιση, είναι πολύ σημαντικότερα από την εικόνα».
Οι φιλίες ζωής και οι ταυτότητές τους
Τον ρωτώ για τον Αντρέα Τετέι. Είναι ακόμα ένας που συμπληρώνει το παζλ των γνωστών Αφροελλήνων, όπως ο Ζερόμ Καλούτα, ο Στέφανος Μουαγκιέ και φυσικά οι Αντετοκούνμπρος. «Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος, όταν πήρα την ταυτότητα. Βγήκα με τους φίλους μου, προφανώς και κέρασα! Ναι ρε! Είμαι Έλληνας! Επιτέλους, είμαι αυτό που πάντα ήθελα να είμαι! Έχω μεγαλώσει με φίλους από πολλές χώρες αλλά όλοι νιώθουμε Έλληνες, εδώ στο σπίτι μας» έλεγε σε προηγούμενη συνέντευξή του ο Τετέι.
Στο άκουσμα του ονόματός του, ο Γιώργος ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη οικειότητα. Έκανε λίγο πίσω, αναφώνησε «ο αδερφούλης μου, ο κολλητός μου», κι άρχισε να λέει δυο λόγια για την παρέα του που τον κρατάει «αληθινό», όπως λέει, όλα αυτά τα χρόνια.
«O Τετέι είναι από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει. Κολλήσαμε από την αρχή. Είχαμε κοινές παρέες, βγαίναμε σε κοινά μαγαζιά, έχουμε κοινά mindset. Όλη μου η παρέα, βέβαια, είναι έτσι»
«Έχουμε έναν στόχο, ένα vision, ένα πλάνο κι έναν δρόμο. Στην παρέα μου είμαστε και μαύροι και λευκοί. Ο άλλος κολλητός μου ο Νίκος Μαρολης, είναι ο μάγειρας που κάνουμε τα βίντεο μαγειρικής στο Tik Tok. Είμαστε δέκα χρόνια αδέρφια, δέκα χρόνια στα ίδια θρανία. Μια μέρα απλά του είπα για πλάκα να κάνει βίντεο στο Tik Tok. Έγιναν αμέσως viral. Έχουμε φτάσει τα 50 βίντεο τώρα. Με σταματάνε στον δρόμο και με ρωτάνε "το λες;". Είναι η ατάκα που χρησιμοποιώ στα βίντεο».
«Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω τον Γιάννη Γιαννίτσα που είναι πλέον ο στιλίστας μου. Τα βρίσκουμε όλα και σε φιλικό και σε επαγγελματικό επίπεδο».
«Θέλω να σου πω ότι ούτε ο Τετέι είχε ταυτότητα. Με το που έγινε, όμως, το μπαμ, και έδωσε και δύο συνεντεύξεις, την πήρε. Ο Αντετοκούνμπο φυσικά είναι ακόμα ένα παράδειγμα. Ο Γουόκαπ άλλο ένα».
«Πρέπει να είσαι αθλητής για να πάρεις ταυτότητα; Πρέπει να έχεις potential για να σηκώσεις την ελληνική σημαία στο εξωτερικό, ώστε να σου δώσουν ταυτότητα; Εγώ ζούσα –όπως και πολύς κόσμος– με άδεια διαμονής. Τι άδεια διαμονής; Για να μείνω στη χώρα μου; Ένιωθα πολύ άσχημα. Μου κάνουν χάρη να μείνω στη χώρα μου. Αν πετύχω στη ζωή μου όμως θα πρέπει να σηκώσω την Ελλάδα στην πλάτη μου. Θέλω να το κάνω επειδή το γουστάρω και επειδή το γουστάρω θα το κάνω. Κι αν δεν το κάνω; Δεν ήμουν αρκετά Έλληνας τελικά; Δεν άξιζα την ταυτότητα; Έτσι το βλέπω εγώ. Δεν έχω παράπονο, απλά είναι το μόνο που με έχει πικράνει. Με πικραινει ο νόμος επειδή υπάρχουν παιδιά που θέλουν να κάνουν πράγματα και δεν μπορούν».
«Εδώ θέλω να σου πω ότι και μόνο το γεγονός ότι κουβαλώ μέσα μου το ελληνικό mindset, με έχει βοηθήσει στη ζωή μου. Το να είσαι Έλληνας σημαίνει ότι είσαι τολμηρός, αποφασιστικός, ονειροπόλος. Στοχεύεις εκτελείς και καταφέρνεις. Και μόνο που έχω αυτά, έχω κερδίσει. Στο πρακτικό κομμάτι, αχάριστος δεν είμαι καθόλου, αλλά...»
«Θέλω να γίνω κι εγώ ένας Γιάννης, για το χαστούκι που έδωσε σχετικά με το ποιος είναι, τι χρώμα έχει, πώς μιλάει τα ελληνικά και τι έχει καταφέρει που δεν θα καταφέρει άλλος κανείς. Εύχομαι και πιστεύω ότι θα το κάνω».
Η δική του ταυτότητα
«Δεν περίμενα αυτό το vibe. Η αίτηση έγινε Σεπτέμβριο 2018 κι εγώ την πήρα 25 Ιουνίου 2023, ενώ υποτίθεται την παίρνεις σε ενάμισι χρόνο. Τελικά έκανε πέντε. Υπάρχουν παιδιά που πληρώνουν δικηγόρους για να βγει πιο γρήγορα, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως δεν είναι και τόσο δύσκολη διαδικασία για να βγει. Δεν είναι κατόρθωμα που την πήρα, είμαι Έλληνας από το 2000. Χάρηκα, όμως, γιατί ο κόσμος δεν ήξερε ότι δεν έχω βγάλει ταυτότητα. Και έμειναν άφωνοι. Με ρωτούσαν πριν από μήνες γιατί δεν έχεις ταυτότητα; Και δεν ήξερα τι να απαντήσω».
«Τράβηξα βίντεο για το TikTok, αλλά δεν ασχολούμαι με το μέσο σοβαρά για να με ενδιαφέρει. Πίστευα ότι θα πάει καλά, αλλά δεν περίμενα τις 2 εκατ. προβολές. Χάρηκα που έγινε αυτό και δεν είδα μισό σχόλιο για εμένα, αλλά για την ταυτότητα. Και είναι δύσκολη πλατφόρμα ξέρεις το TikTok, έχει αρκετούς ρατσιστές. Αλλά τους θέλουμε κι αυτούς, όχι όμως μόνο πίσω από την κάμερα, τους θέλουμε και μπροστά μας. Κανένας δεν έχει έρθει να μου πει κάτι μπροστά στα μούτρα μου. Στη μητέρα και την αδελφή μου έχουν πει, σε εμένα όχι. Θέλω να γίνει, για να απαντήσω όπως θα απαντούσα».
«Πώς θα απαντούσα; Πάντα με ευγένεια, πάντα στο πληθυντικό, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μεγάλης ηλικίας. Αν υπάρχει κάποιος που κάνει ρατσιστική επίθεση και είναι κάτω από 50 ετών, πρέπει να του δώσουμε πολλά βιβλία να διαβάσει. Αν είναι πάνω από 50 δεν τον παρεξηγώ, είναι σαν να με δει ένα παιδάκι και να πει «α, ένας καφέ». Το ένα βέβαια είναι παιδάκι, ο άλλος είναι αμόρφωτος».
«Κατ' αρχάς τους αφήνεις να μιλάνε. Δεν ξέρουν ότι εσύ μιλάς ελληνικά. Σοκάρονται. Αν δουν ότι ξέρεις να μιλάς, είναι διαφορετικά».
«Όλα ξεκινάνε από το σπίτι. Δεν παρεξηγώ τα παιδιά που κάνουν bullying μέχρι μιας ηλικίας. Οι γονείς είναι το θέμα. Δεν γίνεται να μην μαθαίνεις στα παιδιά σου ότι υπάρχει ο λευκός ο μαύρος, ο κίτρινος, ο κόκκινος και ότι όλοι έχουμε κόκκινο αίμα».
«Πιστεύω ότι στα εγγόνια μας θα εξαλειφθεί ο ρατσισμός. Εχω αυτό το όνειρο. Αυτό ελπίζω. Οι γενιές αλλάζουν. Θα έχουν μέχρι τότε όλοι τη στοιχειώδη μόρφωση».
«Η μητέρα μου είναι ο καθρέφτης μου. Μου έμαθε να μιλάω, να φέρομαι, να κρατάω το μαχαίρι και το πιρούνι, να κολυμπώ, να οδηγώ. Θα την ευχαριστώ για πάντα».
Ιστορίες καθημερινού ρατσισμού
«Πριν από έναν μήνα ταξίδεψα με καράβι και έδειξα το εισιτήριό μου με τη φοιτητική έκπτωση. Και με ρωτά ο υπεύθυνος "έχεις εσύ φοιτητικό πάσο;". Και του λέω "γιατί να μην έχω". Κολλάει και μου λέει "απλά ρώτησα". Του το έβγαλα και του το έδειξα. "Καλό ταξίδι" μου αποκρίθηκε. Αν ξέρεις να μιλάς, είναι πολύ διαφορετικά. Και στον δρόμο ακούς σχόλια από τυχαίους γιατί δεν ξέρουν ότι μιλάς ελληνικά».
«Η αδελφή μου ήρθε αντιμέτωπη με έναν παράξενο ταξιτζή. Ήταν η κούρσα 5 ευρώ κι εκείνος ήθελε να της πάρει 15. Όταν εκείνη μίλησε ελληνικά και του εξήγησε ότι "το ταξίμετρο γράφει τόσο" της έσυρε ένα σωρό ρατσιστικές φράσεις και κινούσε τα χέρια νευρικά. Φοβήθηκε. Έδωσε τα πέντε ευρώ και σηκώθηκε κι έφυγε τρέχοντας».
«Η βιολογική μητέρα μου έχει ένα πρόβλημα στο γόνατό της και δεν μπορεί να περπατήσει εύκολα. Κατεβαίνοντας από ένα λεωφορείο, έπεσε στο δρόμο. Δεν τη βοήθησε κανένας. Το λεωφορείο γεμάτο. Όλοι την κοιτούσαν χωρίς να κάνουν τίποτα. Η μητέρα μου λέει "δεν πειράζει" και "άστους όλα καλά", "ο θεός και ο θεός". Δεν είναι έτσι. Αν ήμουν σε μια γωνία και το έβλεπα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα. Όχι μόνο για τη μητέρα μου, για όλο τον κόσμο».
«Έχω νιώσει θύμα και μειονεκτικά για τον εαυτό μου. Χωρίς να μου το βάλει κάποιος στο μυαλό, μάλλον από μόνος μου. Ένιωθα ότι είμαι κάτω από όλους αυτούς. Αλλά γιατί; Με τα χρόνια με πέρασε. Και πως άρχισα να βλέπω τον κόσμο».
«Έχω τσακωθεί άσχημα σε σκηνικό που έχω δει μπροστά μου. Για υπόθεση revenge porn. Στη γειτονιά μου ήταν ένας γνωστός μου, χώρισε, το πήρε περιεργα και άρχισε να μοιράζει φωτογραφίες της πρώην του. Το πήρα πολύ άσχημα και πιαστηκαμε στα χέρια».
«Είμαι κάθετος σε αυτό. Ίσως επειδή έχω αδελφή; Επειδή μεγάλωσα μόνο με γυναίκες; Δεν ξέρω. Από πού κι ως πού να το κάνεις αυτό; Η κοπέλα σε εμπιστεύτηκε. Τσακωθηκαμε άσχημα, πλακωθήκαμε στο ξύλο. Δεν μου έπεφτε λόγος αλλά δεν μπορούσα να μείνω και μουγγός. Και ειδικά όταν έχω κάποια άποψη για κάτι και είμαι κάθετος και σίγουρος, δεν μπορώ να μείνω μουγγός, ακόμα και αν δεν μου πέφτει λόγος».
Η Ελλάδα μέσα του
«Μπορώ να φάω αφρικανικό φαγητό - ένα συγκεκριμένο που τρώγεται με το χέρι – και να το φάω με πιρούνι. Και γελάνε οι μαύροι φίλοι μου και μου λένε "είσαι πολύ Έλληνας"»
«Μόνο προσωρινά θέλω να φύγω από τη χώρα, μόνο δηλαδή για το αν είναι να χτίσω κάτι και να έρθω να το απολαύσω εδώ. Δεν θέλω να αφήσω την Ελλάδα. Δεν υπάρχει καλύτερος τόπος να ζήσεις. Ειδικά αν είσαι καλά οικονομικά, που αυτό κυνηγάμε όλοι. Έχει το καλύτερο φαγητό, τις καλύτερες θάλασσες, τα καλύτερα βουνά. Δεν λείπει τίποτα. Μόνο μυαλό».
«Είμαστε κάπως αλαζόνες μερικές φορές εμείς οι Έλληνες. Όταν είμαστε σίγουροι για κάτι, ότι το 'χουμε, νιώθουμε λίγο πως "εγώ είμαι και κανένας άλλος". Και βγαίνει και στο χιούμορ μας αυτό. Σαρκάζουμε, είμαστε καυστικοί. Έχει και αυτό τη χάρη του».
«Ένα είναι το πρότυπό μου. Η μάνα μου. Για το πώς διαχειριζόταν την επιχείρηση, τον κόσμο, τα σχόλια για εμένα, έναν θάνατο, ένα μικρό παιδί από άλλη χώρα που έχει πάρει. Παράδειγμα προς μίμηση μέχρι σήμερα. Άλλο πρότυπο δεν έχω. Πίστευα από μικρός στον εαυτό μου, είχα τη δική μου γραμμή. Αλλά με επηρεάζει η μουσική που ακούω. Ακούω ραπ. Αν θες να σου πω ποιοι Έλληνες καλλιτέχνες μου αρέσουν, αυτοί είναι ο Μητροπάνος, ο Bloody Hawk, ο Νέγρος του Μοριά και ο Light. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας».
«Οι γνώσεις που έχει ο Νέγρος του Μοριά για την Ελλάδα, μακάρι να την έχουν κι άλλοι Έλληνες. Την αγαπάει, την πονάει κι έχει σκάψει πολύ μέσα του. Ο Μητροπάνος ήταν ατόφιος, αυθεντικός. Ακόμα χορεύω ζεϊμπέκικο με τα τραγούδια του».
«Τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια τον σκέφτομαι ως εξής: Να έχω πετύχει ως άνθρωπος, να έχω πετύχει στην καριέρα μου και να συντηρώ τη βιολογική μου μητέρα και αδελφή. Να συντηρώ οικογένεια και φίλους όταν και αν με χρειαστούν».
«Έναν στόχο βάζω πάνω από όλα. Να κάνω περήφανη τη Βούλα, τη μάνα μου. Δεν ξέρω αν την έχω κάνει. Δεν ανοίγεται εύκολα. Έχει συνηθίσει να είναι και πατέρας και καμιά φορά το "τραβάει" λίγο. Θέλω να το ακούσω. Να έρθει να μου πει ότι την έκανα περήφανη».
Τελειώνει η συνέντευξη και μου λέει, κάπως σαν ευχή, ότι θα ήθελε να σταματήσουν να γίνονται viral τα αυτονόητα. Τον βλέπω να βγαίνει στη Σταδίου που έχει συνάντηση με τον φίλο του και στιλίστα, Γιάννη Γιαννίτσα, για να πάνε κάπου μαζί.
