Το νέο τραγούδι του Steve Onemanshow, «Think about you», είναι ένα χορευτικό ποπ κομμάτι που θυμίζει τις ανέμελες μέρες των ’90s, όταν υπήρχε και χαρούμενη μουσική γύρω μας. Ερωτικό, με ένα βίντεο που θυμίζει τις ένδοξες μέρες του MTV και ήχο που σου φτιάχνει τη διάθεση, είναι κάτι που λείπει από το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μουσικής.
«Προσπαθώ να γράφω κομμάτια που θα κάνουν τον κόσμο να ξεφύγει για λίγο από την καθημερινότητά του, την πραγματικότητα που ζει, και να χορέψει, γι’ αυτό έχω επιλέξει την dance, είναι στα bpm που πρέπει για σε κουνήσουν, να σε κάνουν να περάσεις μερικές ανέμελες στιγμές», λέει ο Steve.
«Όταν γράφω μουσική η αλήθεια είναι ότι ξεδίνω, γράφω γι’ αυτό που με επηρεάζει εκείνη τη στιγμή και με τσιγκλάει. Μπορεί να γράφω και κομμάτια με πιο κοινωνικό στίχο, αλλά δεν τα κυκλοφορώ, αυτά είναι περισσότερο για να χαρούμε, για να περάσουμε καλά, για να ξεδώσουμε. Νιώθω ότι έχω πάρα πολλή ενέργεια μέσα μου και θέλω να τη μεταδώσω σε κάθε λυπημένο, μπερδεμένο άνθρωπο εκεί έξω και να τον βάλω μέσα στο vibe μου, μέσα στην τρέλα μου, έτσι ώστε να ξεχαστούμε, επιτέλους να ξανανιώσουμε.
Ο χορευτικός ήχος επιστρέφει κι αυτό είναι κάτι που το καταλάβαμε από πέρσι με την Beyonce και τον Dreyk. Το είδωλό μου είναι ο Κάνιε Γουέστ, ως καλλιτέχνης όμως, όχι ως άνθρωπος. Θέλω να ακούω καλλιτέχνες και πράγματα που θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Θέλω είδωλα, θέλω legends που να περνάνε θετικά μηνύματα, γιατί πολλές φορές κάνουν λάθος, βιάζονται να δείξουν κάτι, δεν κάνουν πλάνο για να ακολουθήσουν μια ροή.
Δεν γίνεται ένας καλλιτέχνης να μη θέλει να περάσει θετικά μηνύματα. Καλλιτέχνες θεωρώ αυτούς που έχουν κάποια παράνοια μέσα τους, που νιώθουν και βλέπουν παραπάνω πράγματα, ψάχνονται κ.λπ. και κάπως όλα αυτά θέλουν να τα βγάλουν προς τα έξω, για να μη φρικάρουν τελείως».
Σίγουρα έχω δεχτεί μπούλινγκ και διακρίσεις, όπως έχουμε υποστεί όλοι για το ντύσιμο, για το ότι μπορεί να έχουμε πιο μεγάλη μύτη, πιο μικρή, πιο μεγάλα αυτιά, πιο λεπτή φωνή. Γενικά ο ρατσισμός έχει φύγει τελείως από το χρώμα πλέον, αφορά τα πάντα.
Στο δρόμο για το Μοναστηράκι μια κυρία βγαίνει και του λέει «μα πόσο όμορφος!», ο Steve νομίζει ότι αναφέρεται στον αρκούδο που κουβαλάει και της λέει «ναι, είναι πολύ ωραίος αρκούδος», «για σένα το λέω, καλέ!» του απαντά εκείνη και μπαίνει ξανά στο μαγαζί της. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει περισσότερο με μοντέλο παρά με μουσικό και ο αρκούδος που έχει μαζί του τον κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Think about you
«Η ιδέα για το αρκούδι ξεκίνησε το 2018, όταν είχα φτάσει στο σημείο να πιέζομαι επειδή μουσικά δεν μπορούσα να μπω σε ένα κουτάκι, οπότε όλοι μου έλεγαν “πρέπει να κάνεις αυτό, πρέπει να κάνεις το άλλο”. Πάντα μέσα στο μυαλό μου είχα έναν φίλο με τον οποίο συζητούσα και έβρισκα λύσεις, προσπαθούσα να βρω την άκρη, κι αυτός εν τέλει πήγε μορφή κι έγινε αρκούδος.
Είναι ο disorder αρκούδος μου λόγω του ότι δεν συμβιβάζεται, έχει τη δική του παράνοια, και με αφήνει ελεύθερο να εκφραστώ. Μόλις τον κοιτάω, σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω. Είναι τα παιδικά μου χρόνια, τα πιστεύω μου, η ελευθερία μου και η παράνοιά μου. Τον παίρνω μαζί μου σε όλα τα σόου, παντού. Δεν ντρέπομαι πια να τον βγάλω προς τα έξω, δεν ντρέπομαι να εκφράσω τον αρκούδο μέσα μου. Είχα και μικρός ένα αρκουδάκι με μακριά πόδια, μπλε, το οποίο το έβαζα πάνω στο γραφείο μου και ήταν ο φίλος μου. Αυτό έχουμε χάσει, την παιδικότητά μας, κρύβουμε τα συναισθήματά μας, οπότε εγώ τα ξαναφέρνω μπροστά».
Καθόμαστε σε ένα μεξικάνικο μαγαζί όπου οι σερβιτόροι φορούν μπλούζες με heavy metal logo και μιλάμε για την παιδική του ηλικία και τη συγγένειά του με τον Εμμανουήλ (Μανόλο) Καραλή (είναι πρώτος του ξάδελφος, οι μητέρες τους είναι αδελφές). Διορθώνει τη φορά του μαγνητόφωνου γιατί δηλώνει «ψυχαναγκαστικός».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στα Πατήσια, τριγύριζα στην Αχαρνών, μετά πήγα στη Ζάκυνθο για κάποια χρόνια γιατί για μια περίοδο ήμουν αθλητής, έκανα στίβο και μετά ποδόσφαιρο, στον Παναθηναϊκό, στον Πανηλιακό ‒ με είχε πάει ο θείος. Η μαμά είναι από Αφρική, ο μπαμπάς είναι Έλληνας.
Όταν ήμουν μικρός, ήμουν ένα πολύ μπερδεμένο παιδί, το οποίο ήθελε να βρει πώς να εκφραστεί και βρήκε και λάθος και σωστούς τρόπους για να το κάνει. Ευτυχώς, κατέληξα στους καλούς τρόπους έκφρασης, οπότε πλέον νιώθω ήρεμος μέσα μου. Μικρός ήμουν πάρα πολύ ανήσυχος και δημιουργούσα πολλά προβλήματα.
Με τη μουσική ξεκίνησα να έχω σχέση πέντε-έξι χρονών. Στα πάρτι που γίνονταν στα σπίτια ήμουν σχεδόν ανιματέρ, ο διασκεδαστής. Με έβαζαν στη μέση, χόρευα και μου έδιναν πεντοχίλιαρα. Όταν έφτασα στην ΣΤ’ Δημοτικού, επειδή υπήρχε η πίεση της μητέρας μου που μου έλεγε «πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο» κι εγώ δεν ήμουν και τόσο καλός μαθητής, έγραψα ένα κομμάτι που λεγόταν “Δεν θα πάω πανεπιστήμιο”. Από πολύ μικρός, όταν πιέζομαι, προσπαθώ να βρω τρόπο να γλιτώσω.
Γενικά, ειδικά σε μικρή ηλικία ήμουν πολύ δημιουργικός, έφτιαχνα εφημερίδες, μουσική, έγραφα στίχους, ήμουν χορευτής. Έχω περάσει και από το “So you think you can dance” το 2007, είχα φτάσει στους εξήντα και κόπηκα στο χιπ-χοπ. Με έκοψε ο κύριος Μεταξόπουλος γιατί ήμουν το παιδί που γενικά δεν ήθελε να πιέζεται. Προσπαθούσα πάντα να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη, με τη ζωγραφική, με τη μουσική, με κάθε είδους τέχνη.
Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Και ραπ θα κάνω και θα τραγουδήσω, και θα χορέψω, και θα δημιουργήσω τα events στα οποία θα συμμετέχω, γενικά είμαι μέσα σε ό,τι έχει να κάνει με μουσική.
Δυστυχώς, με τα δεδομένα που υπάρχουν στον πλανήτη, για τους ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί στη χώρα ή οι γονείς τους δεν είναι από τη χώρα στην οποία οι ίδιοι γεννήθηκαν, ο δρόμος για την επιτυχία είναι πιο μακρύς. Υπάρχει μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τους ανθρώπους άλλου χρώματος, γι’ αυτούς που δεν μιλάνε καλά ελληνικά, οπότε πρέπει να κάνεις μεγαλύτερο αγώνα για να αποδείξεις ότι αξίζεις να έχεις ίσες ευκαιρίες με κάποιον που κάνει το ίδιο πράγμα, κι ας το κάνεις και καλύτερα. Όχι μόνο στη μουσική, σε μια οποιαδήποτε δουλειά.
Σίγουρα έχω δεχτεί μπούλινγκ και διακρίσεις, όπως έχουμε υποστεί όλοι για το ντύσιμο, για το ότι μπορεί να έχουμε πιο μεγάλη μύτη, πιο μικρή, πιο μεγάλα αυτιά, πιο λεπτή φωνή. Γενικά ο ρατσισμός έχει φύγει τελείως από το χρώμα πλέον, αφορά τα πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι όσοι είμαστε στον χώρο της τέχνης έχουμε μια ασυλία, όλο αυτό καλύπτεται από αστερόσκονη. Επειδή η τέχνη μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων, τη δέχεσαι τελείως διαφορετικά, αλλά και πάλι ο δρόμος είναι πιο εύκολος για κάποιον που είναι λευκός ή λεπτός, δυστυχώς. Δεν θα έλεγα ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές, θα έλεγα ότι είναι αδαείς. Δεν είναι ότι μισούν το χρώμα, δεν το γνωρίζουν, δεν γνωρίζουν τους ανθρώπους.
Την περίοδο της καραντίνας, επειδή δεν μπορούσα να κάθομαι άλλο σπίτι, βρήκαμε μια ιδέα με κάποιους φίλους και ανοίξαμε ένα μπεργκεράδικο και μια πιτσαρία που πήγαν πάρα πολύ καλά, αλλά κατάλαβα ότι δεν είμαι ούτε και για τον business κόσμο. Εγώ θέλω να χαμογελάω, να αγκαλιάζω και να περνάω καλά και, δυστυχώς, ο κόσμος της μπίζνας δεν τα χωράει όλα αυτά. Έχω ασχοληθεί με πολλά στη ζωή μου, έχω ανοίξει μαγαζιά με φαγητό, ρούχα, το δικό μου ιντερνετικό ραδιόφωνο, οργανώνω events, είτε για μένα είτε για καλλιτέχνες άλλους, δεν σταματάω.
Το φαγητό με ενδιαφέρει πάρα πολύ, είναι η μεγάλη μου αγάπη, πεθαίνω για vegan burgers, γιατί δεν τρώω κρέας. Δεν μαγειρεύω καθόλου, αλλά λατρεύω να τρώω και να κρίνω.
Μου αρέσει να είμαι ήρεμος στη ζωή μου, αυτό είναι το Νο 1 ζητούμενο μετά από ό,τι έχω βιώσει, να μη με ενοχλούν και να μην ενοχλώ. Μου αρέσει να αθλούμαι, πάρα πολύ ‒είναι και ο Μανόλο ένα κίνητρο να σηκώνομαι από τον καναπέ‒, μου αρέσει το ράγκμπι ‒είμαι στην ερασιτεχνική ομάδα του Παναθηναϊκού‒, μου αρέσει να ταξιδεύω, να περνάω καλά με τους φίλους και την οικογένειά μου, μου αρέσει η μουσική.
Με ενοχλεί πάρα πολύ η ασέβεια, η αδικία, με ενοχλεί το ότι ο κόσμος πλέον δεν σκέφτεται τον συνάνθρωπό του, τι γίνεται γύρω του, δίπλα του και τι μπορεί να κάνει κάτι για να το αντιμετωπίσει. Με ενοχλούν οι ταμπέλες και το ότι μας έχουν βάλει σε κουτάκια· περνάς δίπλα από δυο κυρίες κι αυτές μαζεύουν την τσάντα τους επειδή έχουν στο μυαλό τους μια στερεοτυπική εικόνα και αισθάνονται ότι απειλούνται. Η αμάθεια είναι φοβερό πράγμα, όταν δεν γνωρίζεις φοβάσαι.
Μια ιδανική συνέχεια καλλιτεχνικά θα ήταν να βλέπω τον κόσμο να νιώθει τα τραγούδια μου και να τα ποστάρει. Ελπίζω σύντομα να γίνει μια μεγάλη συναυλία για να μαζευτούμε όλοι μαζί και να τα τραγουδήσουμε, ώστε να βιώσουν κι άλλοι αυτά που βιώνω κι εγώ στο στούντιο όταν τα γράφω».
Το νέο σινγκλ του Steve Onemanshow «Think About You» κυκλοφορεί από την Cobalt Music.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
