Φοβηθήκαμε. Στιγματιστήκαμε. Πονέσαμε. Απελπιστήκαμε. Οροθετικοί και μη άνθρωποι που βρεθήκαμε στο «μάτι» του κυκλώνα χάσαμε φίλους, γνωστούς, ινδάλματα, ζωή, κουράγιο. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ηθικούς πανικούς, διακρίσεις, δαιμονοποιήσεις και θανατοπολιτικές. Προβληματιστήκαμε, οργιστήκαμε, διεκδικήσαμε και, ναι, δείχνει να κερδίζουμε!
Τέσσερις δεκαετίες σχεδόν μετά, με την επιστημονική πρόοδο να είναι έκτοτε θεαματική και πιο στοχευμένη, το τοπίο όσον αφορά την πιο «πολιτική» ασθένεια της ιστορίας έχει αλλάξει ριζικά.
Η οροθετικότητα δεν συνεπάγεται πια κάποια ανίατη, επώδυνη καταδίκη, ούτε κοινωνικό εξοστρακισμό. Με τη σωστή αγωγή και την υιοθέτηση ενός πιο υπεύθυνου τρόπου ζωής, η παρουσία του ιού HIV στο αίμα σχεδόν εκμηδενίζεται αποτρέποντας την εξέλιξή της σε AIDS, το ίδιο και η μεταδοτικότητα.
Ένας οροθετικός που παρακολουθείται ιατρικά μπορεί να ζει σήμερα μια σχεδόν εντελώς φυσιολογική –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα– ζωή. Να δημιουργήσει, να ονειρευτεί, να ερωτευθεί. Κάτι σίγουρα παρήγορο για όσους βλέπαμε κάποτε ανήμποροι δικούς μας ανθρώπους να λιώνουν μέσα στα χέρια μας σαν το κερί. Οι σύγχρονες θεραπευτικές αγωγές είναι σαφώς αποτελεσματικότερες και πιο απλουστευμένες, ενδέχεται δε σύντομα να απλοποιηθούν ακόμα περισσότερο ενώ και το εμβόλιο –προληπτικό και θεραπευτικό– είναι πια κοντά, λένε οι ειδικοί.
Θα προτιμούσα, ξέρεις, η ιστορία αυτή να έμενε αποκλειστικά δική μας. Είναι δύσκολο να μοιράζεσαι την αλήθεια σου δημόσια, ιδίως σε θέματα ηθικολογικά και ιδεοληπτικά φορτισμένα. Αν όμως η δική μας αλήθεια φωτίσει τον τρόπο σκέψης έστω κι ενός ανθρώπου εκεί έξω, τότε σίγουρα άξιζε τον κόπο η προσπάθεια. Μία προσπάθεια για το αυτονόητο, ότι τελικά καθένας μας είναι διαφορετικός, μοναδικός, κι από εκεί ακριβώς αναβλύζει η ομορφιά του.
Ταυτόχρονα, η σωστή ενημέρωση και πρόληψη έγινε φαίνεται περισσότερο συνείδηση: ο δείκτης των κρουσμάτων παρουσιάζει πλέον πτωτική τάση, δίχως βέβαια αυτό να συνεπάγεται εφησυχασμό και αποφυγή μέτρων προφύλαξης καθώς έτσι ευνοούνται και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα (ΣΜΝ). Σημαντικό είναι επίσης ότι έχει πια εκμηδενιστεί η πιθανότητα μια οροθετική έγκυος να «περάσει» την HIV λοίμωξη στο νεογνό.
Παρά όμως τις προόδους που έχουν σημειωθεί όσον αφορά την απάλειψη του στίγματος και των ρατσιστικών διακρίσεων απέναντι ανθρώπους που ζουν με HIV και ασθενείς (κυρίως όσων ανήκουν στις λεγόμενες ομάδες «υψηλού κινδύνου», είτε είναι απλώς φτωχοί, περιθωριοποιημένοι, μη προνομιούχοι γενικότερα), τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν εκλείψει –είναι, βλέπεις, και οι καιροί που ευνοούν–, ούτε η ανάγκη για στοχευμένες καμπάνιες ευαισθητοποίησης, ενημέρωσης και πρόληψης, ειδικά για τις νεότερες γενιές.
Μια τέτοια είναι και το φετινό πρότζεκτ «I'm Positive» της Θετικής Φωνής στη Στέγη όπου τον λόγο παίρνουν μια μητέρα οροθετικού, ένα οροδιαφορετικό γκέι ζευγάρι, ένας εθελοντής χρήστης προληπτικής αγωγής (PrEP) και ένας μαιευτήρας HIV+ γυναικών, εκθέτοντας τις δικές τους εμπειρίες στο πεδίο. Μαζί τους θα είναι ένας επιστήμονας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το αντικείμενο στην Ελλάδα, ο γνωστός και για τις κοινωνικές του ευαισθησίες παθολόγος-λοιμωξιολόγος Πάνος Γαργαλιάνος. Το πάνελ της κεντρικής συζήτησης, που θα είναι αφιερωμένη στον Ζακ Κωστόπουλο, συντονίζει η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα, ενώ το πρόγραμμα του διημέρου συμπληρώνουν συζητήσεις με εκπαιδευτικούς και μαθητές –ζούμε, υπόψη, σε μια χώρα όπου η σεξουαλική αγωγή δεν διδάσκεται– καθώς επίσης προβολές δυνατών ταινιών «τελευταίας εσοδείας» πάνω στη συγκεκριμένη θεματική.
Ρούλα Δέδε
Μητέρα οροθετικού: Ανεκτίμητη στήριξη η αγάπη
Πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να σε συλλυπούνται για το «κακό» που σε βρήκε. Δεν ανήκω σε αυτούς. Δεν θεωρώ καν «κακό» το ότι παιδί μου είναι οροθετικό.
Όταν βέβαια μου το πρωτοείπε ταράχτηκα αρκετά, φοβούμενη για τον ίδιο περισσότερο: Πώς θα το αντιπαλέψει όλο αυτό, τι ποιότητα ζωής θα έχει στο εξής, τι κίνδυνοι υπάρχουν κ.λπ. Όμως με την κουβέντα, την πληροφόρηση και τη διαρκή ενημέρωση αντιλήφθηκα ότι όχι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, ούτε είμαστε στα '80s, ότι η οροθετικότητα αντιμετωπίζεται πια σαν μια οποιαδήποτε προδιάθεση για ασθένεια. Ο πατέρας του μάλιστα, ένας πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, τον συνεχάρη, σαν το έμαθε, για την ειλικρίνεια και το θάρρος του, στάθηκε δε στο πλευρό του όσο ζούσε.
Η σωστή πληροφόρηση δεν είναι έπειτα δεδομένη ακόμα και για επαγγελματίες της υγείας – η διαβητολόγος-διατροφολόγος μου π.χ. αγνοούσε ότι ένα οροθετικό άτομο που βρίσκεται σε αγωγή δεν μεταδίδει τον ιό.
Συμμετέχω φέτος στην καμπάνια «I'm Positive» ώστε να συμβάλω έτσι την αποδοχή και τη στήριξη των οροθετικών παιδιών από τους γονείς τους και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.
Δυστυχώς πολλοί γονιοί δεν καταφέρνουν να το διαχειριστούν από άγνοια, προκατάληψη ή έλλειψη παιδείας. Ο πατέρας π.χ. ενός άλλου οροθετικού παιδιού, φίλου του γιου μου, μόλις το έμαθε του είπε «πάρε αυτά τα λεφτά, βρες ένα σπίτι να μείνεις και να μη σε ξαναδώ»... Πώς είναι να ζεις με αυτό; Δεν ξέρω, δέκα χρόνια μετά το έχω σχεδόν ξεχάσει.
Συχνά, έπειτα, ξέρεις, οι Έλληνες γονείς φερόμαστε στα παιδιά μας τόσο προστατευτικά, σαν να είναι άρρωστα, οπότε δεν κάνει και μεγάλη διαφορά, πόσο μάλλον που δεν έχει ποτέ ως τώρα ασθενήσει!
Τους γονιούς και ειδικά τις μανάδες που βρίσκονται ή μπορεί να βρεθούν στη θέση μου θα τις συμβούλευα να κατανοήσουν και να αποδεχτούν μια πραγματικότητα που ούτε απειλητική, ούτε δραματική είναι, εφόσον πλέον αντιμετωπίζεται επιστημονικά. Το κυριότερο, να εμπνεύσουν στα παιδιά τους την εμπιστοσύνη που χρειάζονται ώστε να μοιραστούν μαζί τους το τι τους συμβαίνει και να τα συνδράμουν στη συνέχεια όσο μπορούν. Η αποδοχή, η αγκαλιά, η αγάπη των δικών σου ανθρώπων είναι μια στήριξη ανεκτίμητη.
Στέφανος Αχιλλέως
Χρήστης PrEP: Δικαίωμα στην επιλογή
Η δική μου παρουσία στην καμπάνια αποσκοπεί αφενός να γίνει ευρύτερα γνωστό ότι υπάρχει προληπτική αγωγή για τον HIV, η PrEP, αφετέρου ότι θα πρέπει να διατίθεται ελεύθερα στην Ελλάδα, όπως γίνεται σε αρκετές άλλες χώρες.
Πρόκειται ουσιαστικά για καθημερινή προληπτική λήψη του χαπιού Truvada ή γενόσημου αυτού. Το ίδιο χάπι χρησιμοποιείται επίσης σε σχήματα θεραπείας που λαμβάνουν οι οροθετικοί. Έχει αποδειχθεί ότι όταν λαμβάνει την αγωγή αυτή ένα οροαρνητικό άτομο, εκμηδενίζεται (από την 7η μέρα και μετά) η πιθανότητα να κολλήσει τον ιό, αν συνευρεθεί με άτομο οροθετικό. Κάτι σημαντικό τόσο για ευκαιριακές όσο και για μακροχρόνιες σχέσεις όπου ο ένας σύντροφος τυγχάνει HIV+ και δεν είναι σε αγωγή (γιατί είναι αδιάγνωστος και δεν το γνωρίζει ή γιατί δεν έχει ξεκινήσει ακόμα). Η δυνατότητα λήψης PrEP ενδείκνυται ειδικά για τέτοια ζευγάρια, καθώς επίσης για εργαζόμενους-ες στο σεξ.
Το πρόβλημα είναι ότι το Truvada και τα γενόσημά του στην Ελλάδα συνταγογραφούνται μόνο σε οροθετικούς, έτσι πολλοί ενδιαφερόμενοι-ες το αναζητούν μέσω Ίντερνετ. Υπάρχουν πιστοποιημένοι ιστότοποι και αυτοί πρέπει να προτιμούνται. Δεν είναι βέβαια ένα φτηνό φάρμακο, μια αγωγή PrEP με γενόσημο π.χ. κοστίζει 120 ευρώ το τρίμηνο, θα μπορούσε όμως το κόστος να καλύπτεται, εν μέρει τουλάχιστον, από τα ασφαλιστικά ταμεία, και αυτό διεκδικούμε.
Προσωπικά λαμβάνω PrEP έναν χρόνο τώρα, δωρεάν, επειδή συμμετέχω εθελοντικά σε μια πανεπιστημιακή έρευνα πάνω στο πόσο πιστά ακολουθεί κανείς την αγωγή αυτή και πόσο αυτό επηρεάζει την ψυχολογία ή τις κοινωνικές του σχέσεις.
Εφόσον δεν υπάρχουν αντενδείξεις, μπορεί κανείς να λαμβάνει PREP για όσο διάστημα επιθυμεί, αρκεί βεβαίως να τηρεί αυστηρά τη δοσολογία και να εξετάζεται κάθε 3-4 μήνες η νεφρική του λειτουργία. Η PrEP δεν καταργεί εντελώς την ανάγκη προφύλαξης, εφόσον κιόλας δεν προστατεύει από άλλα ΣΜΝ, είναι όμως μια πολύ καλή άμυνα για τον HIV.
Η PrEP είναι επιλογή. Η αναγκαιότητα λήψης της σχετίζεται με τον τρόπο ζωής και τη σεξουαλική συμπεριφορά, άρα καθένας μπορεί να αξιολογήσει το πόσο τού χρειάζεται. Αν κάποιο οροαρνητικό άτομο επιδίδεται σε μη ασφαλείς πρακτικές, είναι φυσικά προτιμότερο να λαμβάνει PrEP.
Ναι, ξέρω τον αντίλογο ότι πιθανόν η διάδοσή της να ευνοήσει τέτοιες πρακτικές, εμένα ωστόσο μου ακούγεται σαν την προκατάληψη που υπήρχε παλιότερα με τη χρήση προφυλακτικών, ότι τάχα άμα διαδοθούν ευρέως θα «πηδιούνται όλοι αβέρτα»! Άλλοι πάλι μπορεί να θεωρούν ότι για να λαμβάνεις προληπτικά PrEP, είσαι τουλάχιστον σεξομανής – ανοησίες δηλαδή.
Όταν πάντως στο περιβάλλον μου πληροφορήθηκαν την επιλογή μου, δεν αντιμετώπισα τέτοιες αντιδράσεις. Αντίθετα, φίλοι και γνωστοί προθυμοποιήθηκαν να μάθουν περισσότερα γι΄αυτή.
Γιώργος Τσιακαλάκης + Γιώργος Παπαγεωργίου: U=U
Γ.Τ.: Μέσα από την ιστορία μας, την ιστορία ενός ορο-διαφορετικού ζευγαριού, επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε ένα μήνυμα ελπίδας: Οι άνθρωποι με HIV μπορούν πλέον να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, να απολαύσουν την ερωτική τους ζωή και τη συντροφικότητα, να ζήσουν γενικότερα μια ζωή φυσιολογική, χωρίς το άγχος ότι θα μεταδώσουν τον ιό.
Όταν κάποιο οροθετικό άτομο λαμβάνει σωστά την αντιρετροϊκή του αγωγή και έχει μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο, πρακτικά δεν μεταδίδει τον ιό. Το μήνυμα αυτό φέρνει μία επανάσταση στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας καθώς και στον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Είναι το δυνατότερο μέσο για να βγουν ο φόβος και το στίγμα από το κάδρο, αφήνοντας χώρο μόνο για τις ελπίδες και τα όνειρά μας.
Βοηθά επίσης να τελειώνουμε οριστικά με τους μύθους του παρελθόντος. Γιατί είναι μύθος ότι ο HIV μεταδίδεται με τη χειραψία, το φιλί, την αγκαλιά ή οποιαδήποτε άλλη κοινωνική επαφή ή συνύπαρξη. Είναι επίσης μύθος ότι αφορά αποκλειστικά ανθρώπους που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο ή ακόμη περισσότερο ανθρώπους που «επέλεξαν» να ζουν σε αυτό.
Η επιστήμη πλέον κατέστησε τη νόσο αυτή από καταληκτική σε χρόνια. Απομένει να τη μετατρέψουμε σε μία νόσο χωρίς τον φόβο της απόρριψης, της ενοχής και της ντροπής. Να αφήσουμε πίσω το σκοτάδι και να βγούμε στο φως της αποδοχής.
Γ.Π.: Φοβάμαι μόνο ό,τι αγνοώ και στην περίπτωση του HIV γνωρίζουμε τα πάντα δεκαετίες τώρα: πώς μεταδίδεται και πώς όχι, πώς μπορούμε να προφυλαχθούμε και να προστατεύσουμε την υγεία μας τόσο πριν, όσο και μετά την έκθεση στον ιό. Επομένως, στο σενάριο της δικής μας ιστορίας αντικαταστήσαμε τον φόβο με τη γνώση, μην επιτρέποντας σε μία πάθηση να σταθεί εμπόδιο στην οικογένεια που χτίζουμε με τον σύντροφό μου.
Ο ρατσισμός, η ομοφοβία, ο στιγματισμός των οροθετικών ατόμων, η έλλειψη ανεκτικότητας για οποιονδήποτε και οτιδήποτε διαφορετικό έχουν κοινό παρονομαστή την έλλειψη γνώσης, παιδείας και ενσυναίσθησης. Η ιστορία μας βασίζεται στην αποδοχή, την κατανόηση και την αγάπη. Έννοιες απλές κι αυτονόητες στην ουσία τους, που αμφισβητούνται ωστόσο συχνά σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητάς μας.
Θα προτιμούσα, ξέρεις, η ιστορία αυτή να έμενε αποκλειστικά δική μας. Είναι δύσκολο να μοιράζεσαι την αλήθεια σου δημόσια, ιδίως σε θέματα ηθικολογικά και ιδεοληπτικά φορτισμένα. Αν όμως η δική μας αλήθεια φωτίσει τον τρόπο σκέψης έστω κι ενός ανθρώπου εκεί έξω, τότε σίγουρα άξιζε τον κόπο η προσπάθεια. Μία προσπάθεια για το αυτονόητο, ότι τελικά καθένας μας είναι διαφορετικός, μοναδικός, κι από εκεί ακριβώς αναβλύζει η ομορφιά του.
Στέφανος Παππάς
Μαιευτήρας οροθετικών γυναικών: Κανένα νεογνό με HIV λοίμωξη
Έχει μεγάλη σημασία ότι οι οροθετικές γυναίκες μπορούν πια να φέρνουν στον κόσμο απολύτως υγιή παιδιά εφόσον ακολουθήσουν την κατάλληλη αγωγή στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και λάβουν, παράλληλα, τα απαραίτητα μέτρα για την αποτροπή της κάθετης μετάδοσης του ιού.
Οι γυναίκες αυτές παρακολουθούνται από ειδικούς λοιμωξιολόγους σε συνεργασία με τον μαιευτήρα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και πριν από αυτή, αφενός για τη σωστή λήψη της ενδεικνυόμενης θεραπευτικής αγωγής, αφετέρου για τον έλεγχο του ιικού φορτίου και του αριθμού των CD4 κυττάρων της εγκύου. Όσον αφορά την προστασία του κυοφορούμενου βρέφους, χορηγείται από εξειδικευμένο μαιευτήρα ενδοφλέβια αντιτρετροϊκή προφυλακτική αγωγή.
Εργάζομαι στη Μονάδα Λοιμώξεων Κύησης του μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου από τη ίδρυσή της το 2010. Έχουμε ως τώρα διαχειριστεί εκεί 64 περιστατικά, όπως ανακοινώσαμε στο φετινό Παγκόσμιο Νεογνολογικό Συνέδριο στη Γάνδη. Από αυτά, μόνο σε ένα υπήρξε οροθετικό νεογνό από μητέρα που δεν είχε καμία ειδική ιατρική παρακολούθηση και ήρθε σε μας ως περιστατικό εφημερίας.
Το απόλυτο, κατά τα άλλα, ποσοστό επιτυχίας οφείλεται στο ότι οι οροθετικές έγκυοι ακολούθησαν πιστά τα πρωτόκολλα της αντιρετροϊκής αγωγής, ενώ και το ιικό τους φορτίο ήταν μη ανιχνεύσιμο. Ανάλογη αγωγή χορηγήθηκε και στα νεογνά μετά τη γέννησή τους με άριστα αποτελέσματα – ένα δίδαγμα για το πόσο καλά μπορεί να προστατευθεί μια νέα ζωή από τον HIV.
«Αφορμή» για την ίδρυση της μονάδας μας ήταν μια γυναίκα από τη Σιέρα Λεόνε που, γνωρίζοντας ότι είναι οροθετική, ήθελε να φτάσει στην Ευρώπη ώστε να προμηθευθεί τα αντιρετροϊκά φάρμακα που δεν υπήρχαν στην πατρίδα της. Έγινε δηλαδή μετανάστρια για λόγους υγείας και όχι οικονομικούς ή άλλους. Φτάνοντας στην Ελλάδα, ανακάλυψε ότι είναι έγκυος και αναζήτησε φροντίδα. Το περιστατικό εκείνο έδωσε τότε το έναυσμα στο υπουργείο να δρομολογήσει τη δημιουργία Μονάδας Λοιμώξεων Κύησης.
Όσον αφορά τώρα το κοινωνικό αντίκτυπο της HIV λοίμωξης, δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα με το στίγμα, έχει επομένως σημασία να γίνει αντιληπτό ότι αφού η επιστήμη έχει τόσο προχωρήσει, οφείλει αντίστοιχα να προχωρήσει και η κοινωνία.
Πάνος Γαργαλιάνος
Παθολόγος-λοιμωξιολόγος: Στην επόμενη δεκαετία, το AIDS θα είναι παρελθόν
Η προσωπική μου «σχέση» με την HIV λοίμωξη ξεκινά το 1984 στο εξωτερικό και το 1986 στην Ελλάδα. Ήμουν επίσης επί μία δεκαετία πρόεδρος της Εταιρίας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS. Τα «πέτρινα» χρόνια της δεκαετίας του '80 δεν φανταζόμασταν, ξέρετε, ότι θα υπάρχουν σήμερα θεραπείες τόσο αποτελεσματικές ώστε να επιτρέπουν σε έναν οροθετικό να ζει σαν να ήταν απόλυτα υγιής. Κι όμως, λαμβάνοντας ακόμα κι ένα μόνο χάπι ημερησίως, μπορεί να ζει μια σχεδόν απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να εξετάζεται τακτικά. Υπάρχουν επίσης πλέον μέθοδοι όπως ο καθαρισμός σπέρματος που εκμηδενίζουν την πιθανότητα να γεννηθεί οροθετικό ένα παιδί.
Δυστυχώς, όσον αφορά την απάλειψη του στίγματος, την άγνοια και τις προκαταλήψεις, οι πρόοδοι δεν είναι εξίσου θεαματικές, παρά τις προσπάθειες Πολιτείας, λειτουργών υγείας και ΜΚΟ. Χρειάζεται δουλειά ακόμα, ειδικά στον τομέα της ενημέρωσης αλλά και του δημόσιου λόγου περί HIV-AIDS, κάτι που βέβαια ισχύει διεθνώς.
Συμβαίνουν ακόμα απαράδεκτα πράγματα, όπως μια απόφαση το '09, του Αρείου Πάγου, κιόλας, ότι καλώς εξεδιώχθη οροθετικός από την εργασία του εφόσον οι συνάδελφοί του φοβόντουσαν μη μολυνθούν! Εξίσου απαράδεκτη ήταν η δημοσίευση φωτογραφιών εξαρτημένων και εκδιδόμενων οροθετικών γυναικών που είχαν συλληφθεί σε αστυνομική επιχείρηση το '11 – ένα ντροπιαστικό γεγονός για το οποίο παραιτήθηκα τότε από το ΔΣ του ΚΕΕΛΠΝΟ και που ακόμα θυμάμαι με τρόμο.
Στην Ελλάδα έχουμε, σημειωτέον, ένα από τα καλύτερα συστήματα παρακολούθησης και αντιμετώπισης του HIV στα νοσοκομεία πανευρωπαϊκά, διότι ευτυχήσαμε εξαρχής η Πολιτεία να διαθέτει δωρεάν τα φάρμακα και να δημιουργηθούν ειδικές μονάδες όπου εργάζονταν άνθρωποι αφοσιωμένοι στο αντικείμενο. Σε έρευνα μάλιστα για τον βαθμό ικανοποίησης των φορέων και ασθενών από τις προσφερόμενες υπηρεσίες βγήκαμε πρώτοι στην ΕΕ, παρά τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης. Αυτή είναι η θετική πλευρά.
Στην αρνητική, είναι απαράδεκτο να υπάρχει τρία χρόνια τώρα έλλειψη αντιδραστηρίων, πράγμα που σημαίνει ότι αδυνατούμε να διεξάγουμε τα τεστ παρακολούθησης του ιικού φορτίου των ασθενών μας ώστε να εκτιμήσουμε σωστά την αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης θεραπείας, καθώς επίσης τον βαθμό μεταδοτικότητας σε περίπτωση απροφύλακτης σχέσης – διότι φυσικά άνθρωποι είμαστε και όλα μέσα στο παιχνίδι της ζωής είναι. Πρόβλημα εξάλλου υπάρχει και στα τεστ ευαισθησίας του ιού στα φάρμακα, με συνέπεια να βασιζόμαστε μόνο στην κλινική εκτίμηση. Αυτά δείχνουν ένα κράτος χωρίς σοβαρή προσέγγιση στο θέμα και, πιστέψτε με, δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά κακής συνεννόησης, κακής πολιτικής εντέλει.
Είμαι θετικά διακείμενος απέναντι στην PrEP, πιστεύω όμως ότι χρειάζεται να οριοθετήσουμε τις ομάδες που ενδείκνυται να λαμβάνουν την προληπτική αυτή αγωγή. Η λογική π.χ. ότι θα παίρνω PrEP για να κάνω ό,τι γουστάρω είναι επικίνδυνη, τόσο από επιστημονικής πλευράς (ανάπτυξη αντοχής σε ευρέως χορηγούμενο σχήμα προφύλαξης και άρα αυξημένο ρίσκο μόλυνσης) όσο και προστασίας από άλλα ΣΜΝ εάν ο χρήστης της, «εφησυχασμένος», πλέον, πάψει να χρησιμοποιεί προφυλακτικό. Η προσβολή μάλιστα από αυτά είναι πιο επιβαρυντική για ένα οροθετικό άτομο διότι διαταράσσει την ισορροπία του ανοσοποιητικού. Το ζήτημα του κόστους της PrEP, τώρα, θα μπορούσε να λυθεί με απευθείας διαπραγμάτευση του κράτους με τις εταιρείες.
Τα δηλωμένα κρούσματα HIV+ υπολογίζονται σήμερα σε 12-15.000, είμαστε δηλαδή λίγο παρακάτω από το μέσο του ευρωπαϊκού «χάρτη». Το νούμερο αυτό είναι ωστόσο κατά προσέγγιση, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να υποβληθούμε όλοι οι Έλληνες σε HIV τεστ. Επιπλέον, κάποιο άτομο που έχει HIV εν αγνοία του και άρα δεν ακολουθεί κάποια θεραπευτική αγωγή, μπορεί περάσουν πέντε και πλέον χρόνια ώσπου να εκδηλώσει συμπτώματα – η επιδημιολογική εικόνα του 2018 π.χ. θα είναι ακριβέστερη μετά το 2023.
Βάσει πάντως των τωρινών στοιχείων, διακρίνεται μία πτωτική τάση που οφείλεται κατά πρώτο στις δραστικότερες και ταυτόχρονα απλούστερες θεραπείες, κατά δεύτερο ίσως στο ότι βάλαμε λίγο περισσότερο «μυαλό», άρα οι καμπάνιες πρόληψης κι ενημέρωσης πιάσανε κάποιο τόπο! Θα πρότεινα μάλιστα η γνώση αυτή να γίνει κομμάτι της εκπαίδευσης ήδη από το γυμνάσιο.
Ένα πολύ ελπιδοφόρο νέο από το επιστημονικό «μέτωπο» είναι ότι πολύ σύντομα η αγωγή ενός οροθετικού θα περιοριστεί στη μία υποδόρια ένεση μηνιαίως, παύει δηλαδή το «βάσανο» του καθημερινού χαπιού. Ο Ιπποκράτης έλεγε «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και, χάρη στην επισταμένη έρευνα για τον HIV, οι γνώσεις μας για την ανοσολογία πολλαπλασιάστηκαν και οι πρόοδοι που έκτοτε έγιναν είναι τεράστιες, με εφαρμογές και σε άλλες νόσους όπως ο καρκίνος, τα ρευματικά νοσήματα κ.ά. Βρισκόμαστε επίσης πολύ κοντά στην παρασκευή τόσο προληπτικού όσο και θεραπευτικού εμβολίου. Προσωπικά εκτιμώ ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία το AIDS θα είναι παρελθόν.
Info
I'm Positive: Ένα διήμερο ενημέρωσης και αποδοχής ενάντια στην προκατάληψη για τον HIV
21-22/11, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή & Μικρή Σκηνή
Διοργάνωση: Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή», Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
H είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη, με σειρά προτεραιότητας.
Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.
Πρόγραμμα
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου
10:00 | Μικρή Σκηνή
The Cure (Η Θεραπεία) του Peter Horton | 1995, ΗΠΑ (98')
Απευθύνεται σε μαθητές σχολείων | Οι συμμετοχές έχουν κλείσει
11:45 | Μικρή Σκηνή
Συζήτηση (30')
Οι μαθητές συζητούν με έναν άνθρωπο που ζει με HIV και μία εκπαιδευτικό. Τη συζήτηση συντονίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.
17:00 | Κεντρική Σκηνή
PrEP Project - Επεισόδιο 1: «Ποπ» του Chris Tipton-King | 2017, ΗΠΑ (5')
Pushing Dead του Tom E. Brown | 2016, ΗΠΑ (110΄)
20:30 | Κεντρική Σκηνή
Τελετή Έναρξης (50')
Οι άνθρωποι που έδωσαν ψυχή στην καμπάνια I'm Positive συναντιούνται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Μέσα από τέσσερις ιστορίες, αναδύονται οι ελπίδες και οι φόβοι, η πραγματικότητα που βίωσαν και βιώνουν τα οροθετικά άτομα στην Ελλάδα και η ιατρική και κοινωνική διάσταση της νόσου: Ένα ορο-διαφορετικό ζευγάρι, μια μητέρα που ο γιος της ζει με HIV, ένας gay άνδρας που διεκδικεί το δικαίωμά του στην προφυλακτική θεραπεία PrEP και ο μαιευτήρας των οροθετικών γυναικών στην Ελλάδα μοιράζονται με το κοινό τις σκέψεις, τις εμπειρίες και τα βιώματά τους. Μαζί τους, ένας λοιμωξιολόγος που συνέδεσε την πορεία του, από τη δεκαετία του '80, με την αντιμετώπιση της επιδημίας στην Ελλάδα. Τη συζήτηση συντονίζει η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα.
21:30 | Φουαγιέ Ισογείου
Cocktail Party
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου
10:00 | Μικρή Σκηνή
The Cure (Η Θεραπεία) του Peter Horton |1995, ΗΠΑ (98')
11:45 | Μικρή Σκηνή
Συζήτηση (30')
Απευθύνεται σε μαθητές σχολείων | Οι συμμετοχές έχουν κλείσει
16:00 | Κεντρική Σκηνή
Indetectables (Μη ανιχνεύσιμοι) - Επεισόδιο 5: «Ο τοίχος» | 2018, Ισπανία (16')
PrEp Project - Επεισόδιο 2: «Θεέ μου, είσαι πρόστυχος!» του Chris Tipton-King | 2017, ΗΠΑ (5')
Buddies (Φιλαράκια) του Arthur J. Bressan, Jr. | 1985, ΗΠΑ (81')
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για το AIDS, σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια.
18:00 | Κεντρική Σκηνή
PrEP Project - Επεισόδιο 3: «Μη ανιχνεύσιμος» του Chris Tipton-King | 2017, ΗΠΑ (5')
Holding the Man (Στην αγκαλιά του) του Neil Armfield |2015, Αυστραλία (127')
21:00 | Κεντρική Σκηνή
Indetectables - Επεισόδιο 1: «Και εγώ, επίσης» (16')
Vakuum (Κενό) της Christine Repond | 2017, Ελβετία/Γερμανία (85')
23:00 | Κεντρική Σκηνή
Indetectables - Επεισόδιο 2: «Αναθεώρησε ή πέθανε» (16')
Sauvage (Αγριότητα) του Camille Vidal-Naquet | 2018, Γαλλία (110') - Προβολή Red Umbrella Athens
σχόλια