To ΝΜΕ (New Musical Express) το γνώρισα μέσω μιας κασέτας. Ήταν η θρυλική C86, μια συλλογή με την «αφρόκρεμα» των indie charts της εποχής, σε χάρτινο φάκελλο σκοτωμένο μοβ (ή σάπιο μήλο;) και λιτό design του Joe Ewart -που θύμιζε έντονα Neville Brody-, η οποία έβαλε το ΝΜΕ στη ζωή μου.
Από τότε και για είκοσι χρόνια όλα τα Σάββατα ξεκινούσαν με βόλτα στο περίπτερο στην αρχή της Αθηνάς στην Ομόνοια, σε μια εποχή που η μουσική ήταν για μένα η απόλυτη προτεραιότητα και το έντυπο ήταν ολόκληρο πανηγύρι, χαρά, λαχτάρα, μια αίσθηση που είναι αδύνατο να νιώσει όποιος δεν την έχει ζήσει, κυρίως επειδή σου έδινε την αίσθηση ότι συνδέεσαι -κάπως- με τον υπόλοιπο κόσμο.
Το ΝΜΕ -και η Melody Maker, η οποία ήταν ακόμα πιο αγαπημένη μου- ήταν ένας λόγος να περιμένω με ανυπομονησία το Σαββατοκύριακο και η αιτία να περάσω μέρες απελπισίας αν τυχόν έχανα ένα τεύχος.
Με το ΝΜΕ έμαθα αγγλικά. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες με το λεξικό ψάχνοντας λέξεις και φράσεις που με τα αγγλικά του φροντιστηρίου τις άκουγα εντελώς λόγιες και ακαταλαβίστικες και σχεδόν όλα τα τεύχη (που κρατούσα ευλαβικά σε στοιχισμένες στοίβες στο δωμάτιο) είχαν πάνω τους σημειώσεις.
Θα μπορούσα να πω ότι έμαθα και μουσική, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι ελάχιστα πράγματα από όσα προωθούσε φανατικά αντέχω να ακούσω σήμερα.
Πολλά (πάρα πολλά) από τα κιθαριστικά γκρουπ της εποχής έφτιαχναν απλά κακή μουσική και τελικά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η μυθολογία που τα περιβάλλει από ό, τι η ίδια η μουσική – μιλάω κυρίως για όλα αυτά τα συγκροτηματάκια που έβγαζαν ένα δίσκο, ζούσαν το peak της δημοσιότητας ως single ή album της εβδομάδας, στη συνέχεια γίνονταν εξώφυλλο και μετά περνούσαν για πάντα στη λήθη.
Μετά την χρυσή εποχή των '90s με την επέλαση των συγκροτημάτων από το Seattle και την αναγέννηση του σκληρού ροκ ήχου και τις κόντρες της Britpop -που ήταν η τελευταία εποχή με ενδιαφέρον στην ιστορία του ΝΜΕ- ήρθε η παρακμή.
Το ΝΜΕ που θυμάμαι έντονα ήταν εκείνο που στο εξώφυλλο ανήγγειλε την διάλυση των Smiths, νομίζω είχε βγει τέλος Αυγούστου, με νούμερο ένα τον Rick Astley και στα charts το Rent των Pet Shop Boys, το Pump Up the Volume των M/A/R/R/S και ένοχη απόλαυση το Wonderful Life του Black.
Μέσα στον θρήνο για τον χαμό των Smiths είχα ανακαλύψει το Birthday μιας ουρανοκατέβατης μπάντας από την Ισλανδία που τραγουδούσε στίχους που ακούγονταν παιδοφιλικοί (με την σχέση μιας 5χρονης που έκλεινε αράχνες και πυγολαμπίδες σε ένα κουτί και έναν μουσάτο κύριο που άκουγε τον καιρό, με τον οποίο ξάπλωναν μαζί σε στρώματα από λουλούδια), το Birthday των Sugarcubes, που μαζί με το Song to the Siren των This Mortal Coil είναι δύο τραγούδια που θα μου θυμίζουν για πάντα το ΝΜΕ.
Το ΝΜΕ στο δεύτερο μισό των '80s ήταν το πιο σημαντικό μουσικό περιοδικό της Βρετανίας, αυτό που στήριξε με λύσσα κάθε νέο ρεύμα (το acid house, την εκκολαπτόμενη σκηνή του «Madchester», το hip hop που γινόταν η νέα δημιουργική δύναμη), με έντονη αντιθατσερική γραμμή και δυνατές πένες όπως του Andrew Collins, Stuart Maconie, της Mary Anne Hobbs, του Steve Lamacq και άλλων ονομάτων, που στη συνέχεια έγιναν σταρ του ραδιοφώνου. Λίγο πριν το τέλος των '80s πουλούσε 200 χιλιάδες φύλλα την εβδομάδα.
Μετά την χρυσή εποχή των '90s με την επέλαση των συγκροτημάτων από το Seattle και την αναγέννηση του σκληρού ροκ ήχου και τις κόντρες της Britpop -που ήταν η τελευταία εποχή με ενδιαφέρον στην ιστορία του ΝΜΕ- ήρθε η παρακμή.
Νομίζω ότι το τελευταίο τεύχος που αγόρασα ήταν ένα με τις ανασκοπήσεις της χρονιάς στα μέσα των '00s, όταν με έπιασε αμόκ αδιαφορίας και πέταξα και όλα τα τεύχη που έκαναν το δωμάτιό μου να βρωμάει παλιό χαρτί (τόνους περιοδικών και εφημερίδων).
Δεν αγόρασα ποτέ ξανά ΝΜΕ (η Melody Maker είχε ήδη κλείσει) και μάλλον την αίσθηση του αδιάφορου που μου προκαλούσε σταδιακά την είχε και μεγάλο μέρος από το παλιό κοινό του, γιατί μέχρι να μπει το 2000 είχε πατώσει στις κυκλοφορίες.
Αν θυμάμαι καλά, το εξώφυλλο-καταστροφή για το '99 ήταν εκείνο με τους Godspeed You Black Emperor!
Το 2015 οι πωλήσεις είχαν πέσει στις 15.000 το φύλλο και σε μια προσπάθεια να το αναγεννήσουν (και να το πλασάρουν σε ένα διαφορετικό κοινό, πιο νεανικό) το έκαναν free press και lifestyle, με μικρότερο σχήμα, περιοδικό με χαρτί ιλουστρασιόν, και κυκλοφορία που άγγιζε τα 300 χιλιάδες τεύχη την εβδομάδα.
Το βάρος έπεσε κυρίως στο site. Παρόλο που ως έντυπο ήταν διαθέσιμο σε περισσότερο κόσμο από ποτέ, δωρεάν, και με ένα site να το στηρίζει, το ΝΜΕ δεν κατάφερε να ξαναζήσει αυτό που γινόταν τις παλιές (καλές) μέρες.
Η μουσική δεν ενδιαφέρει πια όσο παλιά, κανείς σχεδόν teenager δεν ενδιαφέρεται να ξεφυλλίσει έντυπο (ακόμα και αν του το δίνεις τσάμπα), η σαρωτική κυριαρχία του hip hop έκανε εντελώς ανούσια την εμμονή με την νέα ροκ σκηνή (τουλάχιστον εμπορικά), αλλά ακόμα και το site του δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό που ενημερώνεται από νεότερα site (η αλήθεια είναι ότι έχω να το τσεκάρω τουλάχιστον δυο χρόνια).
Σήμερα έβγαλαν το τελευταίο φύλλο τους και ανακοίνωσαν ότι αναστέλλεται η κυκλοφορία του εντύπου. «Η κίνησή μας για δωρεάν έντυπο βοήθησε το ΝΜΕ να φτάσει στο μεγαλύτερο κοινό της ιστορίας του» γράφει ο Paul Cheal, ο τελευταίος διευθυντής του, «αλλά επίσης αντιμετωπίζαμε όλο και αυξανόμενα έξοδα παραγωγής και πολύ δύσκολη διαφημιστική αγορά. Όλη η προσπάθειά μας θα επικεντρωθεί στον ψηφιακό κόσμο και στην επένδυση στο site για να σιγουρέψουμε ένα δυνατό μέλλον σε αυτόν τον διάσημο τίτλο».
Μακάρι. Θα συνεχίζουν να βγάζουν ειδικές (πληκτικές) εκδόσεις για μεγάλα ονόματα του παρελθόντος.
Το ΝΜΕ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1952 με πρώτο εξώφυλλο τους Goons, Big Bill Broοnzy και Ted Heath και τιμή πώλησης έξι πέννες.
Το 2015 που έγινε free press κόστιζε 2,60 λίρες. Το 1964 έκανε ρεκόρ πωλήσεων με 307 χιλιάδες τεύχη όταν το κύριο θέμα του ήταν οι Beatles και οι Rolling Stones, ενώ καλύτερη περίοδός του ήταν την δεκαετία του '70 με το πανκ, το rocksteady, το glam rock και το ξεκίνημα του new wave και όλων των γκρουπ που στη συνέχεια σημάδεψαν το αγγλικό indie.
Μέχρι τις αρχές των '00 όλο και κάποιος λόγος υπήρχε να το τσεκάρεις – όταν οι λίστες ανέβαιναν ολόκληρες on line.
Μετά το 2005 ήταν σχεδόν νεκρό και παρόλο που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή στη μουσική, μάλλον δεν θα λείψει σε κανέναν.
σχόλια