Για τη μεταφύτευση των καρπών της Ποσειδωνίας, μίλησε η διευθύντρια έρευνας στο ινστιτούτο θαλασσίων ερευνών «Αρχιπέλαγος», κάνοντας λόγο για καινοτόμο διαδικασία.
Η Αναστασία Μήλιου από το ινστιτούτο Αρχιπέλαγος υποστήριξε ότι η συγκεκριμένη διαδικασία «ξεκίνησε για πρώτη φορά πριν από 4 χρόνια σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Έσσεξ. Ξεκινήσαμε να αναδασώνουμε τα θαλάσσια λιβάδια, τα λιβάδια Ποσειδωνίας, χρησιμοποιώντας θραύσματα από τις άγκυρες των πλοίων». Συμπλήρωσε πως «φέτος είχαμε μία μοναδική ευκαιρία. Παρατηρήθηκε ιδιαίτερη ανθοφορία. Γέμισαν οι ακτές σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και της Μάλτας, και της Κύπρου με μικρούς καρπούς».
Σκοπός της μεταφύτευσης είναι ο εμπλουτισμός των υδάτων και η δυνατότητα των νέων φυτών να προσφέρουν νέες προοπτικές ανάπτυξης της υποβρύχιας ζωής. Η Αναστασία Μήλιου τόνισε επίσης πως «μεγαλώνουν πάρα πολύ αργά, περίπου 6 εκατοστά τον χρόνο». Στάθηκε ιδιαίτερα όμως στο ότι πρόκειται για «πολύτιμο σύμμαχο στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Χάνουμε τα δάση της στεριάς, χάνουμε τα δάση της θάλασσας. Κι όταν καταστρέφονται τα δάση της θάλασσας που μπορούν να συγκρατήσουν έως και 35% περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα, από τα δάση του Αμαζονίου, γίνεται κατανοητή η σπουδαιότητά τους».
Η ίδια επισήμανε ότι «ενώ ο νόμος ορίζει ότι απαγορεύεται η αγκυροβόληση σε αυτά τα λιβάδια, αυτό δεν τηρείται. Η υπεραλίευση, η ρύπανση και η κλιματική αλλαγή έχουν μετατοπίσει τα νερά, ενώ οι ντόπιοι ψαράδες ανταγωνίζονται τις τράτες μεγάλης κλίμακας που ξύνουν τον βυθό του πυθμένα, καταστρέφοντας τους φυσικούς πόρους και τη βιοποικιλότητα».
Η Αναστασία Μήλιου ανέφερε πως «τα ήδη υπάρχοντα λιβάδια επιβιώνουν καθαρά από τύχη και πρέπει να προστατευτούν. Έχουμε ήδη χάσει το 34% των θαλασσίων λιβαδιών Ποσειδωνίας στην Μεσόγειο. Η ίδια βρέθηκε εν πλω με το ερευνητικό σκάφος Aegean Explorer και τόνισε πως γίνεται παράλληλα γίνεται μελέτη των θαλασσίων ειδών και των κοραλλιογενών αποικιών που ζουν στο Αιγαίο πέλαγος και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου τα οποία κινδυνεύουν από την ανθρώπινη παρέμβαση.
Οι καρποί του Ποσειδώνα είναι ένα είδος θαλάσσιου χόρτου, ενδημικό στη Μεσόγειο Θάλασσα, που σχηματίζει μεγάλα υποθαλάσσια λιβάδια, τα οποία αποτελούν σημαντικό μέρος του οικοσυστήματος. Είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη η εξάπλωση στις ακτές της Ελλάδας. Περισσότερα από 300 είδη φυτών και πάνω από 1.000 είδη θαλασσίων ζώων ζουν στα λιβάδια της Ποσειδωνίας, μεταξύ αυτών πολλά από τα ψάρια αλιευτικής σημασίας. Πρόκειται για οικοτόπους με θεμελιώδη ρόλο στη διατήρηση της υγείας και παραγωγικότητας των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, καθώς αποτελούν τόπους αναπαραγωγής για πολλά είδη. Η τοπική αλιεία πλήττεται όταν τα λιβάδια Ποσειδωνίας εξαφανίζονται.
Η Posidonia oceanica έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τα χερσαία φυτά, όπως ρίζες, ριζωματώδη μίσχο και φύλλα μήκους έως και ενός μέτρου. Ανθίζει το φθινόπωρο και την άνοιξη παράγει καρπούς, που είναι ελεύθεροι να επιπλέουν και είναι γνωστοί στην Ιταλία ως «η ελιά της θάλασσας». Βρίσκεται σε βάθη έως 35 μέτρα, ανάλογα με την διείσδυση του φωτός και την διαύγεια του νερού. Η Ποσειδωνία αναπτύσσεται καλύτερα σε καθαρά νερά και η παρουσία της είναι δείκτης έλλειψης ρύπανσης. Έχει υψηλή ικανότητα να συγκεντρώνει ρυπογόνες ουσίες στους ιστούς του και είναι πολύ ευαίσθητο στις περιβαλλοντικές αλλαγές.
Ο οικολογικός ρόλος των λιβαδιών της Ποσειδωνίας είναι ανάλογος με αυτόν των κοραλλιογενών υφάλων σε τροπικές περιοχές. Απορροφά σημαντικές ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και παράγει οξυγόνο. Τα ριζώματα σταθεροποιούν τον πυθμένα της θάλασσας και τα φύλλα ρυθμίζουν την δράση των κυμάτων, προστατεύοντας έτσι, την αμμώδη ακτογραμμή από την διάβρωση. Αποτελεί απόθεμα βιοποικιλότητας λόγω του μεγάλου αριθμού ζωικών και φυτικών ειδών που βρίσκουν εντός του οικοτόπου τόπο τροφοδοσίας, προστασίας και φυτώριο για νεαρά, ενώ παράγει ένα μεγάλο μέρος του ιζήματος που αποτελεί μέρος της άμμου στις ελληνικές παραλίες.
Τα παλιά φύλλα πέφτουν εποχιακά και συσσωρεύονται στην ακτή, σχηματίζοντας πυκνές μάζες. Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, τα ριζώματα μπορούν να φτάσουν στην επιφάνεια, με τα φύλλα εκτεθειμένα στον αέρα, σχηματίζοντας έτσι πραγματικούς υφάλους με εσωτερικές λιμνοθάλασσες. Αν και έχουν επιβιώσει για χιλιάδες χρόνια, κινδυνεύουν, όπως και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, από την άνοδο της θερμοκρασίας, η οποία επιβραδύνει την ανάπτυξή τους.
Με πληροφορίες από ΕΡΤ
