«Ώπα, στάσου! Πάει να δει το βίντεο!»... Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι πλέον η τυπική αντίδραση αγωνίας και προσμονής εκατομμυρίων τηλεθεατών σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο κατά το οποίο εισήχθη δοκιμαστικά η διαδικασία του «βιντεοβοηθού διαιτητή» (Video Assistant Referee) για τη διαλεύκανση εξαιρετικά κρίσιμων και αμφιλεγόμενων φάσεων στη μεγάλη περιοχή κυρίως.
Δεν ήταν η πρώτη φορά προχθές το βράδυ στην αναμέτρηση Ιράν – Πορτογαλίας που διακόπηκε ο αγώνας στα ρωσικά γήπεδα για να σπεύσει ο ταλανισμένος από τις αμφιβολίες για την όραση και την αντίληψή του διαιτητής στο μόνιτορ, προκειμένου να εξιχνιάσει αυτό που (δεν) είδε, ήταν όμως η πιο χαρακτηριστική ίσως όσον αφορά στην περίεργη και τρομακτική για τους τεχνοφοβικούς υφή αυτού του νέου μέσου ξεκαθαρίσματος ποδοσφαιρικών λογαριασμών.
Είχε περάσει ήδη το 90ο λεπτό, και ο Παραγουανός διαιτητής Ενρίκε Κάσερες στεκόταν έξω από τις γραμμές του γηπέδου, παρακολουθώντας προβληματισμένος το βίντεο στην προσπάθειά του να καταλάβει αν είχε κάνει χέρι ο Πορτογάλος Σοάρες και κατά πόσο ήταν απλωμένο ή/και σκόπιμο, για να κατακυρώσει το εξαιρετικά αμφίβολο εκ πρώτης όψεως πέναλτι.
Τελικά μετά από χρονικό διάστημα που έμοιαζε αιώνες (το έβλεπε και το ξαναέβλεπε, λες και είχε αφαιρεθεί παρακολουθώντας Netflix και εμείς τον βλέπαμε στην οθόνη μας να βλέπει την οθόνη σαν ταινία μέσα σε ταινία που έχει σταματήσει ο χρόνος) ο διαιτητής έκανε αυτή τη κίνηση με τα δύο χέρια που σχηματίζουν κάδρο υπονοώντας το μόνιτορ και στη συνέχεια κατακύρωσε το πέναλτι.
Στο κοντινό μέλλον θα κατοχυρωθεί ίσως η συγκεκριμένη χειρονομία κι από ζευγάρια που φιλονικούν και τους τρώει η αμφιβολία για πιθανά «κερατιάτικα» («Τώρα θα δούμε το βίντεο και θα σου πω εγώ ποιος λέει ψέματα!»), όπως εκείνο το επεισόδιο ("The Entire History of You") ακραία ερεθιστικού τεχνομαζοχισμού στον πρώτο κύκλο του Black Mirror με τις μνήμες που εμφανίζονται ως μαγνητοσκοπημένο βίντεο.
Μου έρχεται έντονα στο μυαλό και το Videodrome (1983), η ταινία ψυχοσωματικού τρόμου του Κρόνενμπεργκ, με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Γουνς στο ρόλο του διευθυντή ενός μικρού τηλεοπτικού σταθμού που γλιστράει αργά και βασανιστικά στην παράνοια καθώς απορροφάται η ύπαρξή του από ένα μυστηριώδες σήμα εκπομπής στην οθόνη που προβάλλει σκηνές ακραίας βίας και τρόμου, ώσπου τον καταπίνει κυριολεκτικά το τηλεοπτικό μόνιτορ.
Κάπως έτσι ενδέχεται να τρελάνει και τους διαιτητές αλλά κι εμάς τους θεατές το VAR, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και από εκατό διαφορετικές γωνίες λήψης (υπεισέρχονται πλέον στο ποδόσφαιρο και θέματα θεωρίας του κινηματογράφου) να δεις μια φάση, δεν μπορείς να ερμηνεύσεις σκοπό, πρόθεση και άλλα τέτοια αφηρημένα στοιχεία που υπάρχουν στους σύγχρονους κανονισμούς ποδοσφαίρου.
Επίσης, το βίντεο συχνά είναι εντελώς παραπλανητικό (από τη φύση του) και θολώνει φάσεις που με την πρώτη εντύπωση έμοιαζαν πολύ πιο σαφείς. Υποτίθεται ότι το VAR θα εξαφάνιζε τις ήδη επικρατούσες γκρίζες ζώνες. Αντ' αυτού όμως φαίνεται να δημιουργεί μια σειρά από καινούργιες, αδιευκρίνιστης ακόμα μορφής.
Ε ρε τι έχει να γίνει από τη νέα σεζόν στη δική μας «Σούπερ Λίγκα» που θα ισχύσει κι εδώ η νέα τεχνολογία. Τα ματς θα διαρκούν τρεις ώρες (ασχέτως επεισοδίων) και θα γίνουμε όλοι εκτός από διπλωματούχοι συνωμοσιολόγοι, και κριτικοί κινηματόγραφου.
σχόλια