Ανάμεσα στις διάφορες, γνωστές από παλιά και μη, «τυχοδιωκτικές» (με τη μυθιστορηματική έννοια) και «καραβανίσιες» φυσιογνωμίες που κοουτσάρουν ειδικά, αλλά όχι μόνο, τις δευτερότριτες (θεωρητικά) εθνικές ομάδες και αυτού του Π.Κ., σαφώς ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα ο προπονητής της Σενεγάλης – και πρώην αρχηγός στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του που εμφανίστηκε εντυπωσιακά στο Μουντιάλ του 2002 για να καταφέρει πολλαπλά χτυπήματα στο αποικιοκρατικής ακόμα αντίληψης ποδοσφαιρικό κατεστημένο, στο δρόμο που χάραξε το Καμερούν – Αλιού Σισέ.
Και όχι μόνο επειδή είναι επειδή είναι μακράν ο πιο cool εμφανισιακά με βάση οποιοδήποτε κριτήριο εμφάνισης και στυλ. Οι αποκλειστικότητες που τσεκάρει είναι αρκετές και σημαντικές.
Στα 42 του, ο Αλιού Σισέ είναι ο νεότερος απ' όλους τους ομοσπονδιακούς προπονητές που καθοδηγούν ασθμαίνοντες τις ομάδες τους αυτές τις μέρες στα ρωσικά γήπεδα. Είναι επίσης ο «φτωχότερος» και με διαφορά.
Στα 42 του, ο Αλιού Σισέ είναι ο νεότερος απ' όλους τους ομοσπονδιακούς προπονητές που καθοδηγούν ασθμαίνοντες τις ομάδες τους αυτές τις μέρες στα ρωσικά γήπεδα. Είναι επίσης ο «φτωχότερος» και με διαφορά.
Γύρω στα 200.000 ευρώ υπολογίζεται ο ετήσιος μισθός του, αρκετά λιγότερο δηλαδή από τον αντίστοιχο του Γιόακιμ Λεβ που λαμβάνει για τους περιστασιακούς κόπους του γύρω στα 3,5 εκατομμύρια και είναι ο «πλουσιότερος» των 32, επίσης με διαφορά (θυμίζουμε ότι μέχρι στιγμής, η Γερμανία έχει χάσει από το Μεξικό ενώ η Σενεγάλη κατέβαλλε όχι με πολύ κόπο την Πολωνία: το ποδόσφαιρο καμιά φορά έχει τον τρόπο να ταπεινώνει σαρκαστικά τις ιλιγγιώδεις ανισότητες).
Θα ήταν και ο μοναδικός «γηγενής» προπονητής Αφρικανικής ομάδας (σπανιότατο φαινόμενο ακόμα και λίγο πριν τη λήξη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα), αν δεν υπήρχε ο Τυνήσιος συνάδελφός του, Ναμπίλ Μααλούλ.
Είναι σίγουρα και εμφατικά πάντως ο μόνος μαύρος (ή «Αφρο-Αφρικανός» κατά το μάλλον πολιτικάντικο και φλύαρο Αφρο-Αμερικανός) προπονητής στους πάγκους της διοργάνωσης. Τα πράγματα αλλάζουν όμως, έστω και αργά, και στο ποδόσφαιρο και στη ζωή.
Ομολογώ πάντως ότι μου ήταν επίσης πολύ συμπαθής (εντελώς υποκειμενικά και διαισθητικά) και ο Μπρούνο Μετσού, εκείνος ο αείμνηστος Γάλλος προπονητής με την πλούσια κόμη 80's πλέιμποϊ (ή πορνοστάρ) που έφτασε τη Σενεγάλη μέχρι τα προημιτελικά στο Μουντιάλ του 2002.
Γοητευτική και αγόγγυστα cool παρουσία και ηπίως επιβλητική μορφή, ο Μετσού σφράγισε αιωνίως τη σχέση του με τη χώρα όταν παντρεύτηκε αμέσως μετά την πανηγυρική επιστροφή της ομάδας στη Σενεγάλη, τη ντόπια Ροκάγια Ντιεγέ και προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ, αποκαλούμενος πλέον Αμπντού Καρίμ Μετσού, ενώ και η σύζυγός του άλλαξε το όνομά της σε Βίβιαμ Ντιεγέ Μετσού (όμορφα, ισότιμα πράγματα).
Ούτε αυτό όμως ήταν αρκετό για να διατηρήσει τη θέση του στα ηνία της ομάδας, από την οποία αποχώρησε λίγους μήνες αργότερα μετά τον περιφανή εθνικό θρίαμβο, θύμα διαφωνιών και «local politics» της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας. Ερωτηθείς τότε αν έφερε πικρία για την απόφαση, είχε απαντήσει: «Όχι, ποτέ! Έμαθα τη ζωή εδώ. Εξάσκησα όποιες δεξιότητες έχω ως προπονητής. Έκανα όνομα και μου άνοιξαν οι πόρτες για τον κόσμο».
Στην επόμενη και τελευταία πράξη της ζωής του, ο Μετσού βρήκε καταφύγιο και (γενναιόδωρο) βιοπορισμό στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Κατάρ και στο Ντουμπάι, όπου τον Οκτώβριο του 2012 – μια δεκαετία μετά από τη χρονιά που άφησε το αποτύπωμά του στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα - διαγνώστηκε με καρκίνο στο στομάχι, ο οποίος είχε ήδη κάνει μετάσταση στους πνεύμονες και το συκώτι.
Υπέκυψε στις 14 εκείνου του μήνα, λίγο πριν κλείσει τα 59, ενώ ήδη είχε επιστρέψει για πάντα στον τόπο καταγωγής του, ένα μικρό χωριό της βόρειας Γαλλίας κοντά στην Δουνκέρκη.
