Πριν από λίγες ημέρες και με αφορμή το σκάνδαλο που ξέσπασε μετά τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό και την παρενόχληση τόσο της ίδιας, όσο και άλλης αθλήτριας από παράγοντα της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, ένα σκίτσο έγινε viral στα social media και το Διαδίκτυο, διχάζοντας την κοινή γνώμη και φεμινιστικούς σχηματισμούς.
Το σκίτσο απεικονίζει ένα κοριτσάκι με κοτσιδάκια και σπρέι γκράφιτι να κρατά τη σημαία της ΑΕΚ, να πατά στο κεφάλι ένα αρκουδάκι και κάτω από τα πόδια του να «παίζει» το μήνυμα "Protect your daughter, educate your son". Το πρώτο σκέλος του μηνύματος, το «προστάτευσε την κόρη σου» ήταν σβησμένο, για να τονιστεί ότι αυτό που προέχει εδώ είναι η καλλιέργεια και το μεγάλωμα των αγοριών.
Ήταν ένας τρόπος του οργανωμένου συνδέσμου φιλάθλων της ΑΕΚ στο Περιστέρι να τοποθετηθεί κατά της σεξουαλικής βίας και κάθε μορφής παρενόχλησης των γυναικών και αν λάβει κανείς υπ' όψιν τις συζητήσεις που ξεσήκωσε, το μήνυμα εστάλη (το αν ελήφθη είναι άλλο κεφάλαιο).
Πολλοί διαφώνησαν με τη «διγλωσσία» που εντοπίζεται στην απεικόνιση της μικρούλας. Κάποιοι, δικαίως εξερράγησαν με το πατημένο κεφάλι του αρκουδιού, με τη θυμωμένη έκφραση του κοριτσιού, με το «χουλιγκάνι» που πρέπει να γίνει μια γυναίκα για να βρεθεί στο γήπεδο, λες και δεν γίνεται αλλιώς, και όλες οι αντιδράσεις είχαν σχεδόν στο σύνολό τους μία σωστή εκκίνηση, αλλά...
Η St Pauli είναι το καύχημα της πιο κακόφημης γειτονιάς του Αμβούργου και ταυτόχρονα η μόνη ομάδα στον κόσμο με απολύτως αριστερόστροφα πιστεύω και απολύτως αντιφασιστική, αντιρατσιστική και αντιομοφοβική δράση, αλλά και αποδειδειγμένες ενέργειες υπέρ των μεταναστών και των προσφύγων και απόλυτη πίστη στην ισότητα όχι απλώς των φύλων, αλλά όλων των ανθρώπων.
Διαφεύγουν δύο λεπτομέρειες, στις οποίες έχει αξία να εστιάσουμε.
Κατ' αρχάς το σκίτσο δεν είναι ελληνικό. Είναι μία δημιουργία του ντουέτου Γερμανών καλλιτεχνών Sutosuto, που δημιούργησαν αυτό το σκίτσο για τη St Pauli. Και εδώ αρχίζουν τα πολύ ενδιαφέροντα. Διότι η St Pauli δεν είναι μια οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ομάδα της Γερμανίας.
Για την ακρίβεια είναι το καύχημα της πιο κακόφημης γειτονιάς του Αμβούργου και ταυτόχρονα η μόνη ομάδα στον κόσμο με απολύτως αριστερόστροφα πιστεύω και απολύτως αντιφασιστική, αντιρατσιστική και αντιομοφοβική δράση, αλλά και αποδειδειγμένες ενέργειες υπέρ των μεταναστών και των προσφύγων και απόλυτη πίστη στην ισότητα όχι απλώς των φύλων, αλλά όλων των ανθρώπων.
Ο λόγος, δηλαδή, για μικρή «μεγάλη» ομάδα με αφοσιωμένο κοινό περίπου 12 εκ. ανθρώπων που την ακολουθούν, όχι για τις νίκες της (αν και έφτασε μέχρι Bundesliga...), αλλά για την ιστορία της και όσα σημαίνει για το Αμβούργο.
Με έτος ίδρυσης το 1910 και σήμα τη νεκροκεφαλή που ήρθε πολύ μετά (βασικά, αυτό συνέβη όταν ο punk τραγουδιστής Doc Mabuse και καταληψίας εμφανίστηκε στο στάδιο τύφλα στο μεθύσι, κρατώντας μια τέτοια σημαία με νεκροκεφαλές και δημιούργησε trend) η St Pauli πάντα για τους Γερμανούς υποστηρικτές της ήταν ιδέα: δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο γερμανικό ποδοσφαιρικό σύλλογο, πάντα το σύνθημα της ήταν η... χαρά (του παιχνιδιού) και η ανυπακοή, ενώ μπορεί και να είναι από τις λίγες ομάδες που συνδέθηκε με λογοτεχνικά κινήματα και super stars της μουσικής ακριβώς για τη διαφοροποιημένη ιδιοσυγκρασία της.
«Γεννημένη» στο πιο κακόφημο προάστιο του Αμβούργου, διάσημο για τους οίκους ανοχής του, τα καμπαρέ, αλλά και τα απαγορευμένα μικρά καφέ πολιτικών συνάξεων, η ομάδα ταυτίζεται με την αναρχία και τα αντιναζιστικά μανιφέστα του Αμβούργου.
Ειδικά, τη σκοτεινή δεκαετία του '30, όταν ο Χίτλερ υφαρπάζει σταδιακά τον έλεγχο της Γερμανίας, η St Pauli είναι η μοναδική ομάδα που αντιστέκεται σθεναρά και αρνείται να ασπαστεί τις δολοφονικές αρχές του. Και θα το κάνει μέχρι και το 1937, όταν ο ιστορικός πρόεδρος του Συλλόγου, Wilhem Koch, θα υποκύψει στις πιέσεις, για λόγους επιβίωσης. Θα απολυθεί από το διοικητικό συμβούλιο, αλλά θα επιστρέψει το 1947 για να υπηρετήσει για άλλα 22 χρόνια τη θρυλική ομάδα, μέχρι τον θάνατό του.
Μετά το τέλος του Πολέμου, αλλά και στις ταραγμένες δεκαετίες του '60, του '70, καθώς και του '80 με τη μάστιγα του real estate να καταπίνει τα πάντα στη Γερμανία, όλοι ξέρουν ότι στο Millerntor –το γήπεδο της ομάδας– ναζιστικές και αστυνομικές μαγκιές δεν χωράνε και οι επιθέσεις απαντιούνται με μολότοφ, ανατινάξεις, οδομαχίες και σκληρά μανιφέστα εναντίον των Νεοναζί.
Το προάστιο ανέκαθεν συγκέντρωνε εκπροσώπους της εργατικής τάξης, αναρχικές ομάδες και άτομα πολιτικά περιθωριοποιημένα, όμως, τη δεκαετία του '80 η οδός Haffenstrasse που διασχίζει το λιμάνι θα τεθεί υπό την προστασία του αναρχικού κινήματος, όταν τα κοινόβια και οι καταλήψεις θα δεχθούν (αναίτιες) επιθέσεις από τη Γερμανική αστυνομία, με την προσχηματική αιτιολογία ότι ανάμεσα στους αναρχικούς βρίσκονταν μέλη της RAF...
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, για να διαβεί κανείς το «αμαρτωλό μίλι» και να ζήσει στιγμές καλού ποδοσφαίρου στο Millerntor, για να πατήσει έστω στη Reeperban, τον δρόμο πάνω στον οποίο «απλώνεται» το γήπεδο, θα πρέπει να είναι ενήλικος!
Οίκοι ανοχής, αμέτρητα κλαμπ και μπαρ, sex shops, μουσείο αφιερωμένο στο σεξ, ακόμη και το θέατρο Safari –το μοναδικό στο οποίο λάμβανε χώρα live sex επί σκηνής– όλα βρίσκονται εδώ, σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ελευθεριότητας που χωρά τους πάντες, αρκεί να βαδίζουν αριστερόστροφα: αριστερές ομάδες, αριστεριστές, αντι-ναζιστές, αναρχικούς, πολέμιους του ρατσισμού κάθε μορφής...
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ούτε ότι η ομάδα εκδίδει περιοδικό για τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική, ούτε ότι το κατάστημα φιλάθλων της θυμίζει περισσότερο ναό της ροκ, παρά επίσημο shop ομάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι για τις μέρες των Beatles στο Αμβούργο, ακόμη κυκλοφορούν θρύλοι, ούτε ότι μπάντες όπως οι AC/DC δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θεωρούνται ένα με την ομάδα (και να «ντύνουν» την είσοδο της στο γήπεδο με τραγούδια τους).
Και επειδή δεν μπορείς να μένεις στη θεωρία, δεν μπορείς να λες, χωρίς να είσαι και να πράττεις, οι άνθρωποι της St Pauli με όλα τους τα λάθη είναι η ζωντανή ιστορία και ενσάρκωση των πεποιθήσεων της ομάδας.
Για παράδειγμα, ο πρώην τερματοφύλακας της St. Pauli, Volker Ippig, υπήρξε καταληψίας. Επίσης, ήταν από εκείνους που παράτησαν την ομάδα, μόνο και μόνο για να προσφέρουν εθελοντική εργασία, όταν η Νικαράγουα σπαρασσόταν από τον εμφύλιο.
Επίσης, πριν από μερικά χρόνια, όταν η ομάδα οικονομικά είχε φτάσει πια στο χείλος της καταστροφής, τα ηνία της ανέλαβε ο «Κόρνι». Ο λόγος για τον Κορνέλιους Λίτμαν, επιτυχημένο επιχειρηματία καμπαρέ και θεάτρων, που είχε υπάρξει διασημότητα των τοπικών γκέι κλαμπ και το όνομά του είχε σημαδευτεί από το σκάνδαλο του ομοφυλοφιλικού δεσμού του με παίκτη Bundesliga.
Όσο για τις κοινωνικές κουζίνες και την προστασία σε γυναίκες - θύματα έμφυλης βίας, η Ζανκτ Πάουλι υπήρξε πρωτοπόρος ακόμη και αν μιλάμε για τα ελληνικά παραρτήματά της.
Αυτά τα λίγα επί τροχάδην, για την ιστορία που συνδέει το πολυσυζητημένο κορίτσι του σκίτσου με την ομάδα.
Όσο για τη δεύτερη λεπτομέρεια, αυτή που έχει ξεσηκώσει οργισμένες συζητήσεις για το κατά πόσο φεμινιστικό είναι το σκίτσο, για το κατά πόσο προάγει τη βία, αντί να την αποτρέπει, ας δεχτούμε το εξής σημαντικό: καμιά φορά, όσα λάθη κι αν εκπέμπει η εικόνα, (το πόδι του κοριτσιού που πατάει το αρκουδάκι, το οργισμένο ύφος, ο «αέρας» μπελάδων που αποπνέει), είναι πιο ουσιώδες όχι το από πού ξεκινάει μία συζήτηση, αλλά το ότι ξεκινάει και το ποιους προσπαθεί να κάνει κοινωνούς της.
Τα υπόλοιπα είναι επουσιώδη και θα βρεθούν είτε στο φως της Δικαιοσύνης και του ανοιχτού διαλόγου είτε με φακό και μέσα στα πιο πηχτά σκοτάδια. Το καλό είναι ότι αρχίζουμε να μιλάμε.
σχόλια