Η Μαριλένα Μαραγκού και ο Κωνσταντίνος Μαραγκός είναι δύο αδέλφια από την Καλλιθέα Αττικής που πραγματοποίησαν ένα εθελοντικό και ανεξάρτητο πρότζεκτ στα βάθη της Αφρικής, ταξιδεύοντας στο χωριό του Mόντε στην Ουγκάντα με σκοπό να προσφέρουν βοήθεια σε άτομα όλων των ηλικιών. Το πρόγραμμά τους στην κοινότητα του Αγίου Αντωνίου του Mόντε περιλάμβανε συναντήσεις με τοπικούς φορείς, μαθητές γυμνασίων και λυκείων, καθώς και τη διεξαγωγή εκπαιδευτικών σεμιναρίων, μαθήματα ελληνικών, διαδραστικά παιχνίδια και χειρωνακτικές εργασίες με τους κατοίκους του χωριού. Σκοπός του ταξιδιού τους ήταν να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους ώστε να διευρύνουν τους ορίζοντες των μαθητών της Ουγκάντα.
Η Μαριλένα και ο Κωνσταντίνος μεγάλωσαν σε μια πολύ αγαπημένη πολύτεκνη οικογένεια επτά μελών και τα ερεθίσματα που δέχτηκαν λειτούργησαν καταλυτικά στον χαρακτήρα τους. «Το να μεγαλώνεις σε περιβάλλον στο οποίο υπάρχει άπλετη αγάπη είναι κάτι που καθορίζει βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου. Έτσι κι εμείς διδαχθήκαμε από μικρή ηλικία τη σημασία της ανιδιοτελούς αγάπης και της προσφοράς και αυτό είναι κάτι που μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Ακόμη, το γεγονός ότι ταξιδεύουμε αρκετά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι οι γονείς μας, από τότε που ήμασταν μικροί, μας έβαζαν στο αμάξι και τα πέντε αδέλφια μας και ταξιδεύαμε όλοι μαζί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας − και όχι μόνο. Επίσης, έχουμε κλίση στον τομέα της εκπαίδευσης σε γενικότερη κλίμακα. Η προσφορά είναι μια διαρκής ενέργεια και όχι κάτι στατικό. Σε ακολουθεί παντού, δεν επιδέχεται διακρίσεις και είναι για όλους. Τώρα στην Ουγκάντα και το Μόντε, αύριο κάπου αλλού. Σημασία έχει να συμβαίνει συνεχώς» υποστηρίζουν.
Στις μέρες μας ο κόσμος μεταφέρει βόμβες και όπλα μέσω των αεροδρομίων. Εμείς θα μεταφέρουμε μολύβια, στιλό, τετράδια και χάρτες. Αυτά είναι τα δικά μας όπλα.
Τους ρωτώ γιατί στην Ουγκάντα και ποιος είναι ο βασικός τους στόχος. «Ο άνθρωπος ο οποίος μας ενέπνευσε για τη δημιουργία αυτού του προγράμματος είναι ο εξ Ουγκάντας ορμώμενος πατέρας Αντώνιος. Σπούδασε στην Ελλάδα, όπου και γνώρισε τη γυναίκα του, Χαριτίνη. Αποφάσισαν να αφήσουν τη φυσιολογική ζωή που είχαν στην Ελλάδα και να πάνε στο χωριό του Μόντε στην Ουγκάντα για να ξεκινήσουν αυτό το τεράστιας εμβέλειας ανθρωπιστικό έργο. Τα τελευταία δέκα χρόνια, λοιπόν, δίνουν καθημερινά αγώνα για να εξασφαλίσουν την επιβίωση εκατοντάδων παιδιών, καλύτερες συνθήκες ζωής και να στείλουν παιδιά για σπουδές σε Ελλάδα και Κύπρο, με απώτερο στόχο την επιστροφή στην Ουγκάντα για τη συνέχιση του έργου. Εμείς θα προσπαθήσουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας σε αυτή την προσπάθεια. Πώς; Φυσικά, μέσω της εκπαίδευσης. Είναι μονόδρομος, εάν θέλουμε να μιλάμε για προσωπική και συλλογική ανάπτυξη. Μέσω της παιδείας και της μόρφωσης ανοίγονται οι δρόμοι για ένα καλύτερο αύριο. Θα τους δώσουμε τα μέσα για να το κάνουν αυτό και θα τους δείξουμε τον δρόμο. Η γνώση είναι δύναμη. Στις μέρες μας ο κόσμος μεταφέρει βόμβες και όπλα μέσω των αεροδρομίων. Εμείς θα μεταφέρουμε μολύβια, στιλό, τετράδια και χάρτες. Αυτά είναι τα δικά μας όπλα. Πριν από τρία χρόνια, συναντηθήκαμε με τον Σαούλ, έναν φίλο από την Ουγκάντα, ο οποίος σπουδάζει τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Συζητήσαμε για την κατάσταση στην Αφρική γενικότερα και μας είπε το εξής: "Γεμίζουν τα μυαλά μας με όπλα, αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να γεμίσουμε τα όπλα με τα μυαλά μας"».
Στη συνέχεια τους ρωτάω ποιες ήταν οι πρώτες τους εντυπώσεις, τι ανθρώπους συνάντησαν και σε τι πιστεύουν ότι τους βοήθησε αυτό το ταξίδι. «Το κλίμα ήταν άγνωστο και, όπως είναι λογικό, μπροστά σε μια έξω από τα νερά μας κατάσταση, ήμασταν επιφυλακτικοί. Νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση όταν συναντήσαμε τον πατέρα Αντώνιο έξω από το αεροδρόμιο. Ο κόσμος κοιτάει έντονα, με βλέμμα απορίας, φόβου και ενθουσιασμού παράλληλα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι φιλικοί και μας χαμογελάνε. Στο χωριό, κάποια παιδιά είδαν για πρώτη φορά λευκούς ανθρώπους και ήρθαν καταπάνω μας γεμάτα περιέργεια και χαρά. Μας υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα την Κυριακή στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και όταν τους μιλήσαμε, μας χειροκρότησαν και μας πλησίασαν. Συναντήσαμε τον διευθυντή του σχολείου που επισκεφθήκαμε, ο οποίος μας μετέφερε την αγωνία και τον ενθουσιασμό των μαθητών. Είναι ανοιχτός και φιλικός λαός και, παρά τις αντίξοες συνθήκες, χαμογελούν συνεχώς και δείχνουν θετικά προδιατεθειμένοι απέναντί μας. Τη δεύτερη ημέρα του πρότζεκτ μας είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το σχολείο "Young comrades - Ειρηναίος Γαλανάκης" στην περιοχή Wakiso, να έρθουμε σε επαφή με τη διοίκηση του σχολείου αλλά και να προσφέρουμε γραφική ύλη στους 240 μαθητές του σχολείου. Τα παιδιά εδώ χαίρονται με απλά πράγματα και δεν ζητούν παραπάνω. Στη συνέχεια, είχαμε την τιμή να μας δεχτεί ο Μητροπολίτης Ιωνάς Lwanga, να μας καλωσορίσει και να ακούσει με χαρά τις προθέσεις και τις σκέψεις μας για τη χώρα του. Επίσης, συναντηθήκαμε με τον πρόξενο της Ελλάδας στην Ουγκάντα, κ. Νικολαΐδη, ο οποίος με θέρμη αγκάλιασε τόσο εμάς όσο και το πρότζεκτ μας. Μας έδωσε συμβουλές για την παραμονή μας εδώ και για την εξέλιξη του πρότζεκτ. Την τρίτη ημέρα πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικό σεμινάριο στη διοίκηση του Πανεπιστημίου του Νdejje για το πρόγραμμα Erasmus. Η υποδοχή ήταν πραγματικά θερμή, ειδικά όταν συνειδητοποίησαν ότι και οι ίδιοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο πρόγραμμα Erasmus. Συζητήσαμε για μελλοντικές συνεργασίες του πανεπιστημίου με πανεπιστήμια στην Ελλάδα και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη ημέρα, καθώς πρόκειται να οργανώσουμε εκπαιδευτικό σεμινάριο για τους φοιτητές του πανεπιστημίου. Στην συνέχεια, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε την ενορία του Αγίου Δημητρίου όπου στεγάζεται το δημοτικό σχολείο και το ορφανοτροφείο της περιοχής − 473 παιδιά και 9 δάσκαλοι μας υποδέχτηκαν με ένα τεράστιο χαμόγελο, παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια. Το πρότζεκτ εξελίσσεται καλύτερα απ' ό,τι μπορούσαμε να περιμένουμε και όλα αυτά χάρη στην αγκαλιά των ανθρώπων εδώ».
Οι εμπειρίες που έχουν συλλέξει είναι ήδη αρκετά σημαντικές. Τι είναι, όμως, αυτό που οδήγησε δύο αδέλφια να φύγουν από την Καλλιθέα και να πάνε να βοηθήσουν ένα χωριό στην Ουγκάντα, αφήνοντας την ησυχία τους; «Τα μεγάλα κύματα σε βγάζουν στη φουρτούνα. Έχουμε ένα μικρόβιο μέσα μας, το οποίο μας ωθεί στο να διαλέγουμε πάντα το δύσκολο και όχι το εύκολο. Τα αγαθά, άλλωστε, μόνο με κόπο κτώνται. Το εγχείρημά μας φαντάζει δύσκολο, καθώς οι αντικειμενικές δυσκολίες είναι αρκετές. Από τη στιγμή, όμως, που ο στόχος ετέθη, δεν μας σταματάει τίποτα. Νιώθουμε την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου στην προσπάθειά μας και αυτό μας γεμίζει με περισσότερη ενέργεια και θέληση να πραγματοποιήσουμε την προσπάθειά μας. Ο παράγοντας απόσταση δεν μας σταματάει ποτέ, καθώς για μας σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Ταξίδι στην προκειμένη περίπτωση είναι για μας οι είκοσι παραγωγικές μέρες στο Μόντε και η αποστολή μας».
Σήμερα θεωρούν ότι οι νέοι διεκδικούν ή εφησυχάζουν; «Δύσκολο να μιλήσεις συνολικά και ορίσεις γενικά τη δράση και τη συμπεριφορά των νέων. Δεν είναι απόλυτο. Υπάρχουν ομάδες νέων οι οποίες εργάζονται σκληρά με γνώμονα το κοινό όφελος, αλλά, ταυτόχρονα, υπάρχουν νέοι, οι οποίοι συνεχίζουν τη νοοτροπία του ασφαλούς εγωισμού. Αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν να κοιτάξουν πέρα από το "βόλεμά" τους. Φταίει ο σαθρός κόσμος στον οποίο ζούμε; Φταίνε τα λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα; Φταίει το ότι δεν υπάρχουν πλέον αξιοθαύμαστοι άνθρωπο που θα μπορούσαν να είναι πρότυπα για τη νεολαία; Σίγουρα, η απάντηση κρύβεται λίγο-πολύ πίσω απ' όλα αυτά. Οι δικαιολογίες, όμως, είναι ο πιο εύκολος τρόπος να αποποιηθείς τις ευθύνες και να παραμείνεις άπραγος μπροστά σε σημαντικά ανθρωπιστικά και κοινωνικά ζητήματα. Δυστυχώς, οι άνθρωποι βολεύονται πίσω από ταμπέλες και βαφτίζονται δεξιοί, αριστεροί, πράσινοι, κόκκινοι, υποστηρίζοντας απόψεις προπαγανδισμένες και προπαγανδιστικές, συνεχίζοντας έναν φαύλο κύκλο. Ειδικά στη χώρα μας, η οποία έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από ομόνοια, το φαινόμενο της ταμπελοποίησης βρίσκεται σε ακμή. Μακάρι να μπορούσαν όλοι να καταλάβουν ότι το "διαίρει και βασίλευε" είναι ένα τέχνασμα για να είμαστε εύκολα διαχειρίσιμοι, για να καλοπερνάνε οι από πάνω. Το πιο στενόχωρο είναι ότι μεγάλο μέρος της νεολαίας συνεχίζει να κλείνει μάτια και αυτιά και, μάλιστα, να δείχνει μεγάλη επιθυμία αφενός να ανήκει σε ένα σύνολο και αφετέρου να χειραγωγείται αχαλίνωτα. Ελπίζουμε, όμως, ότι σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι θα διεκδικήσουν την απομάκρυνση από τη μάζα και θα κάνουν τη διαφορά» τονίζουν.
Η κινητοποιημένη νεολαία είναι η μόνη ελπίδα. Τα παιδιά που τολμούν να βγουν από την ασφαλή ζώνη τους και να κάνουν το παραπάνω βήμα.
Είμαστε σε μια εποχή που ο εθελοντισμός εκλείπει ή ενισχύεται; «Ο εθελοντισμός αποτελεί μια ανιδιοτελή ενέργεια και εκτείνεται πολύμορφα. Ο καθένας μας μπορεί να είναι εθελοντής και να προσφέρει, αλλά αυτός ο τρόπο δράσης δεν προτιμάται, καθώς δεν έχει υλικό αντίκτυπο. Κι όμως, υπάρχουν νέοι που πολεμάνε με τον δικό τους τρόπο, γκρεμίζοντας το φράγμα της υλικής ανταμοιβής και γεμίζοντας τις βαλίτσες της ζωής τους με πιο χρήσιμα εφόδια. Κάποιες αξίες δεν εξαγοράζονται και μία απ' αυτές είναι η προσφορά. Για παράδειγμα, το να προσφέρεις λίγο από το αίμα σου για να σώσεις μια ανθρώπινη ζωή, το να σώσεις έναν άνθρωπο από πνιγμό, το να μεταβιβάζεις τις γνώσεις σου και να δίνεις απλόχερα την αγάπη σου σε άτομα που την έχουν ανάγκη σε εξοπλίζουν εφ' όρου ζωής. Πρέπει να παλέψουμε για τις κατά τον Επίκουρο "καταστηματικές ηδονές μας, όχι για τις κατά κίνησιν". Με απλά λόγια, εξασφαλίζεις την ευδαιμονία όταν μέσω του παρόντος φτιάχνεις το μέλλον. Γι' αυτό ξαναλέμε ότι ο ανιδιοτελής εθελοντισμός μπορεί να σε οδηγήσει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σε προσοδοφόρα εδάφη».
Πριν τους αφήσω να συνεχίσουν το πρότζεκτ τους, τους ρωτάω αν όλα είναι θέμα απόφασης καθώς και τι τους δίνει σήμερα ελπίδα. «Δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση, διότι είναι υποκειμενικό. Ο καθένας μας έχει διαφορετική προσωπικότητα, διαφορετικά όνειρα και στόχους. Το θέμα είναι να εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο και να μην αφήνεις τίποτα ανεκμετάλλευτο σε κάθε περίπτωση. Να μη χάνεις την παραμικρή ευκαιρία και να μην αφήνεις τίποτα γι' αργότερα, γιατί απλούστατα το αργότερα μπορεί να μην έρθει. Για μας ο χρόνος είναι μια μορφή θεότητας, που στον βωμό της θυσιάζουμε τα πάντα. Τον κερδίζουμε και νιώθουμε ικανοποίηση, όταν συνειδητοποιούμε ότι οι 24 ώρες δεν μας φτάνουν για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε. Προσπαθούμε να τον διαχειριζόμαστε συνετά και παραγωγικά. Αν είναι όλα θέμα απόφασης; Ναι! Σε όλες τις καταστάσεις και τις προκλήσεις το πιο δύσκολο τελικά είναι να πάρεις την απόφαση. Άπαξ και την πάρεις, βρίσκεις τον τρόπο να υλοποιήσεις τον στόχο, αρκεί να το θες πραγματικά και να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις. Just do it! Η ελπίδα δεν σβήνει, αλλά πόσες φορές δεν ευχόμαστε "αχ και να μπορούσα να κάνω το τάδε", ενώ δεν αναρωτιόμαστε εάν προσπαθήσαμε αρκετά για να το κάνουμε. "Ό,τι δε συνέβη, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά" είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης. Η κινητοποιημένη νεολαία είναι η μόνη ελπίδα. Τα παιδιά που τολμούν να βγουν από την ασφαλή ζώνη τους και να κάνουν το παραπάνω βήμα. Οι νέοι που ρισκάρουν και δεν συμβιβάζονται με τα πλαστά ιδεώδη και τις υποτιθέμενες ανέσεις της κοινωνίας μας. Από την ημέρα που βρεθήκαμε στην Ουγκάντα είχαμε την τύχη να συναντάμε συνεχώς στον δρόμο μας αξιόλογους ανθρώπους, τους οποίους για να τους βρούμε θα έπρεπε να εφαρμόσουμε τη μέθοδο του Διογένη του Κυνικού και να κυκλοφορούμε με ένα φανάρι μέσα στην ημέρα. Επιπλέον, ελπίδα μάς δίνει η πέραν των προσδοκιών μας ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά μας για το H-Ug project, η έμπρακτη συνεισφορά και η αλήθεια μέσα στα μάτια τους. Αρκετοί μας είπαν ότι θα ερχόντουσαν μαζί μας στην Ουγκάντα να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Κάποιοι υπερβάλλουν, ενώ κάποιοι θα το έκαναν πραγματικά και θα τους δοθεί η ευκαιρία να το δοκιμάσουν. Εσύ θα το έκανες;».
www.facebook.com/HUgProject2016
σχόλια