Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η τηλεόραση της Τουρκίας απασχολούσε – και την Ευρώπη – τόσο για τους υπερεντατικούς ρυθμούς παραγωγής νέων τηλεοπτικών σειρών, όσο και για το πώς όλη αυτή η παραγωγή ενίσχυε με τον καλύτερο τρόπο την οικονομία της χώρας.
Πλέον, τα κινηματογραφικών προδιαγραφών γυρίσματα και το γεγονός ότι κάποιες από αυτές τις σειρές εξυπηρετούν το μακρύ χέρι του κράτους, έδωσαν αφορμή σε έναν παλαιστίνιο συγγραφέα να εκπονήσει διδακτορική διατριβή, στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζει ότι τόσο στην Τουρκία όσο και σ' ολόκληρη τη Μέση Ανατολή δεν υπάρχουν ήρωες, πολιτικοί και θρησκευτικοί εν προκειμένω...
Ο Ιμπραήμ Ελ Αμίρι, ο οποίος εκτός από αγγλική φιλολογία έχει σπουδάσει και επικοινωνία και νέες τεχνολογίες - ενώ έχει υπάρξει σύμβουλος αρκετών ακαδημαϊκών εκδόσεων μέχρι σήμερα – υποστηρίζει στο διδακτορικό του με θέμα «Ήρωες στις Τουρκικές Σαπουνόπερες», ότι τα τουρκικά σίριαλ έχουν τόσο υψηλή τηλεθέαση, διότι ναι μεν προσεγγίζουν τη Δυτική κουλτούρα, αλλά χωρίς να ξεχνούν θρησκευτικά ζητήματα, αλλά και πάντα έχοντας στο επίκεντρο τους κάποιον που μάχεται για το καλό.
Ο Ελ- Αμίρι επιμένει στο ζήτημα του ηρωισμού σε αυτές τις σειρές, υποστηρίζοντας ότι μέχρι σήμερα στη Μέση Ανατολή δεν υπήρξε κάποιος πραγματικός ήρωας, κάποιος που με το ανάστημα του – κοινωνικό ή πολιτικό – να εμπνεύσει τον κόσμο.
Μάλιστα, φέρνει ως παράδειγμα την τουρκική σειρά «Η κοιλάδα των λύκων», της οποίας ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας άλλαξε τα δεδομένα, τόσο στη χώρα του, όσο και σε κανάλια του αραβικού κόσμου, τα οποία απέκτησαν τα δικαιώματα της σειράς.
«Ο κόσμος στη Μέση Ανατολή αναζητά κάποιον που θα λύσει τα προβλήματα του, προβλήματα που είναι αδύνατον μέχρι σήμερα να λυθούν. Μετά τη συγκεκριμένη σειρά, οι τηλεθεατές, που είχαν βαρεθεί τους χολιγουντιανούς ήρωες, βρήκαν κάποιον με θρησκευτικά ζητήματα και θέματα κοινωνικής καταγωγής, ταυτίστηκαν μαζί του και σταμάτησαν να ενδιαφέρονται για τους δυτικούς υπερ-ήρωες!», λέει ο συγγραφέας.
Ο ίδιος προσθέτει ότι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας μοιάζει να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των Μουσουλμάνων και το παλαιστινιακό, σε αντίθεση με άλλες σειρές που ούτε ακροθιγώς δεν τολμούσαν να προσεγγίσουν τέτοια ζητήματα.
Μετά τη συγκεκριμένη σειρά στην τουρκική τηλεόραση, τόσο η Αίγυπτος όσο και η Συρία προσπάθησαν να προχωρήσουν στην παραγωγή τέτοιου είδους σίριαλ, αλλά απέτυχαν.
Φυσικά, υπήρξαν και άλλου είδους «αναγνώσεις» της τουρκικής τηλεοπτικής παραγωγής και της συγκεκριμένης σειράς, τις οποίες δεν παραλείπει να αναφέρει ο Ελ – Αμίρι στο διδακτορικό του.
Ότι, δηλαδή, το μακρύ χέρι του κράτους σταδιακά και υπόγεια χρησιμοποιεί την τηλεόραση, προκειμένου η Τουρκία να επιβληθεί – και δια της ψυχαγωγίας – στον αραβικό κόσμο.
σχόλια