☛ Στα Μικροπράγματα του LIFO.gr δημοσιεύσαμε ένα άρθρο για την ιστορία πίσω από ένα αχαρακτήριστο πατρινό έθιμο που λέγεται «Η Γιαννούλα η Κουλουρού - Το πατρινό έθιμο της ντροπής».
Να δύο αντιδράσεις: «Δυστυχώς, η τελευταία πρόταση, ότι όλη η Ελλάδα είναι γεμάτη τέτοιες ιστορίες, είναι η σκληρή αλήθεια και πάνω σε αυτήν έχουμε φτιάξει μια κοινωνία γεμάτη τυπικότητες και ψέματα, την οποία, αντί να προσπαθούμε να την αλλάξουμε, έχουμε γίνει ταλέντα στο να την καμουφλάρουμε όπως θέλουμε, όποτε θέλουμε.
»Τους ψυχικά ασθενείς, τους ΑμεΑ, τους ομοφυλόφιλους και όσους δεν ήταν όπως ήθελε η "άρρωστη" πλειονότητα τους έβγαζαν τρελούς, τους κορόιδευαν και αν δεν μπορούσαν να τους διώξουν από το σπίτι-περιοχή-χωριό για να μη χαλάσει το όνομα της οικογένειας, υπήρχε ο εγκλεισμός, η απομόνωση και ο εξαναγκασμός να δείχνεις κάτι που δεν είσαι.
»Τώρα είμαστε λίγο πιο light, αλλά όλα αυτά παραμένουν και γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες ή πίσω από τις πλάτες των παθόντων. Όσο για τη σχέση που υπήρχε μεταξύ ανθρώπου και ζώου (με αφορμή την Τσικνοπέμπτη), εκεί η κοινωνία είναι γεμάτη σοβαρά εγκλήματα, τα οποία ακόμα και τώρα, στο όνομα οποιασδήποτε τυπικότητας ή ευρωπαϊκής ευγένειας, δεν τα έχουμε καταδικάσει και δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι συνεχίζονται.
»Παρ' όλα αυτά, όλοι σε τέτοια θέματα θα κάνουμε like και θα ποστάρουμε οτιδήποτε και μετά θα είμαστε οk γιατί έτσι δείχνουμε ότι ανήκουμε στο καλό σύνολο.
»Ευτυχώς, όταν πάμε εξωτερικό καταλαβαίνουμε όλοι πολλά από τα προβλήματά μας, αλλά, δυστυχώς, οι πολλοί απομακρύνονται από αυτήν τη συνειδητοποίηση όταν ξαναβρεθούν εντός συνόρων». (Σχόλιο του Θεοδόση)
«Εδώ στη Χίο έχουν έθιμο να βάλλουν με αυτοσχέδιες ρουκέτες –απαγορευμένες παράνομες κατασκευές– κατά καμπαναριών και σπιτιών εντός κατοικημένης περιοχής με συντονισμό, ανοχή και τις ευλογίες όλων των δημόσιων Αρχών. Κι όταν οι ιδιοκτήτες σπιτιών αντιδρούν, γίνονται αντικείμενο χλεύης και στοχοποιούνται!
»Δεν είναι, λοιπόν, θέμα ενός κόμματος ή ανθρώπων συγκεκριμένης ιδεολογίας. Η χλεύη και το μπούλινγκ, δυστυχώς, υπάρχουν, κάποιες φορές και ως πατροπαράδοτα έθιμα.
»Γιατί έτσι είναι οι ελληναράδες. Αγαπούν την πατρίδα τους, αλλά όχι τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτήν. Εγώ ξέρω ότι χώρα είναι εκεί όπου σε αγαπούν και δεν σε χλευάζουν». (Σχόλιο του Γιώργου)
☛ Για το άρθρο «Aυτό θα είναι το νέο πρόσωπο της Δραπετσώνας» του Γιάννη Πανταζόπουλου:
«Σχετικά με τις αναπλάσεις στην Ελλάδα:
1) Δαπανώνται πολλά χρήματα σε υπέροχα σχέδια.
2) Το αποτέλεσμα είναι κατώτερο των προσδοκιών.
3) Μετά από λίγους μήνες οι εγκαταστάσεις δεν συντηρούνται και εγκαταλείπονται.
4) Σταδιακά συχνάζουν εκεί μόνο ναρκομανείς, ομάδες ασθενών κ.λπ.
5) Καταγγέλλουμε, γκρινιάζουμε, γίνονται ρεπορτάζ στην ΤV. Καλή τύχη στη Δραπετσώνα!».
(Σχόλιο του/της realthinking)
☛ Για το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη για το ΚΚΕ εσωτερικού, ο julian_s σχολίασε:
«Ο πιο αντιφατικός πολιτικός σχηματισμός της Μεταπολίτευσης. Από τις τάξεις τους πέρασαν τα πιο ανιδιοτελή και ευαίσθητα πολιτικά άτομα και ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι αριβίστες (αν αναφέρουμε κάποια ονόματα, θα "αδικήσουμε" άλλα τόσα).
»Σε μια συντηρητική και κολλημένη στο παρελθόν ελληνική κοινωνία του '70 τόλμησε να εισαγάγει καινοτόμες συμπεριφορές που του κόστισαν σε εκλογική επιρροή. Ταυτόχρονα, σε κρίσιμες πολιτικά συγκυρίες έδειξε μια πρωτοφανή ατολμία και ακολούθησε την πεπατημένη.
»Ηγετικό δίδυμο η άχρωμη "προτεσταντική" φυσιογνωμία της προσφοράς αλλά και της "μιζέριας" του Μπάμπη Δρακόπουλου και ο χαρισματικός, "οπορτουνιστής" των μετέωρων πολιτικών αλμάτων Λεωνίδας Κύρκος».
☛ Για το άρθρο «Η κακιά σκουριά» στο οποίο ο Κωστής Καρπόζηλος χαρτογραφεί τη σχέση της αριστεράς με το μακεδονικό ζήτημα ο Γράφων σχολίασε:
«Δικαιούμαστε να θέτουμε εθνικούς στόχους χωρίς να υπάρχει το "κίτρινο αστέρι" του φασίστα; Μπορεί η ελληνική αριστερά να υπάρξει σε ένα εθνικό κράτος χωρίς να υπονομεύει τον εθνικό του χαρακτήρα και τους εθνικούς στόχους;
»Ή και αντίστροφα: υπάρχει μια αυτοπροσδιοριζόμενη ελληνική αριστερά, με στόχους και οράματα δικά της; Που να μη βλέπει απλώς το όνειρο του διπλανού της ως εφιάλτη; Με δικά της όνειρα;
»Αναζητάμε στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μια αριστερά που να μην έχει στόχο της να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Αναζητάμε μια αριστερά αυτόνομη και όχι παρασιτική ιδεολογικά. Μια αριστερά με πρόταση και όχι με άρνηση.
»Αλλά αυτό προϋποθέτει την ψυχανάλυση του Έλληνα αριστερού. Να δει με γενναιότητα τον Ζαχαριάδη, τον Άρη, το ιδιώνυμο, τον ρόλο του ΣΕΚΕ στη Μικρασιατική. Να αποκτήσει σταθερή και καθολική άποψη στα περί της βίας. Να λύσει όλα τα θέματα που ανέκυψαν κατά τη βρεφική και παιδική ηλικία της αριστεράς, τέλος πάντων. Και να δούμε αν μετά την ψυχανάλυση μένει τίποτα, εκτός από τον άκρατο δικαιωματισμό. Εκτός από τη λατρεία της μονάδας.
»Αυτοσκοπός μας είναι να υπάρχουμε ως κρατική οντότητα με ευτυχείς πολίτες, όχι με αριστερούς σε μια ρημαγμένη χώρα».
σχόλια