☛ Ο Γιώργος Μαυρογορδάτος (Ιστορικός, τέως καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας του ευπώλητου Ο Εθνικός Διχασμός) ήταν ο Αθηναίος της περασμένης εβδομάδας και αφηγήθηκε τη ζωή του στον Γιάννη Πανταζόπουλο. Η συνέντευξή του προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές. Να μια επιλογή από τα σχόλια που μας ήρθαν.
1) «Διαβάζεις μετρημένες και σοβαρές κουβέντες από έναν πολίτη και ακαδημαϊκό που προφανώς πονούσε το λειτούργημά του, καταλαβαίνεις την πικρία που βγάζει σε αρκετά σημεία, και μετά φτάνεις στο σημείο που ρίχνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Κούλη, έστω και σε σύγκριση με τους υπόλοιπους γελοίους, και σε πιάνει μελαγχολία...» (G0OgamingLair). Σε αυτό απάντησε ο/η TVKAL: «Κι εμένα με πιάνει μελαγχολία όταν δεν διαβάζω μετρημένες και σοβαρές κουβέντες. Π.χ. χλευαστικά αποκαλούμε τον άλλον "Κούλη" (δηλαδή με ένα όνομα που δεν έχει κι εμείς γουστάρουμε και αυθαίρετα του το δίνουμε για να τον μειώσουμε) ή ομοίως ασχολούμαστε με τα ελληνικά του Τσακαλώτου, αντί να σχολιάζουμε την πολιτική τους».
2) «Εμένα, πάντως, ήταν καθηγητής μου και, παρόλο που τον φοβόμασταν πολύ, έχει τόσο δίκιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που στην ερώτησή του "πότε προσαρτήθηκε η Αστυπάλαια στο ελληνικό κράτος;" όλοι μέτραγαν τις Κυκλάδες... lol. Στην πραγματικότητα, προσαρτήθηκε, φυσικά, με τα Δωδεκάνησα» (κουλίδου)
3) «Βαρέθηκα τους εβδομηντάρηδες τύπου Γιανναρά και Μαυρογορδάτου, που γι' αυτούς όλα είναι μαύρα, οι Έλληνες άθλιοι, και αναπολούν τα νιάτα τους, που και καλά δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Λοιπόν, κουνάν το δάχτυλο στους νέους γιατί φθονούν τη νιότη, επικαλούνται ψεύτικες, ειδυλλιακές, παλιές εποχές, ενώ η Ελλάδα πένονταν και ο κόσμος δεν είχε να φάει (στην κυριολεξία), την είδαν ιεροκήρυκες στα γεράματα. Γράψτε τους και ζήστε τη ζωή σας, η Ελλάδα είναι στην 40ή θέση των πλουσιότερων κρατών, η νέα γενιά θα καταφέρει να τα πάει καλύτερα κι ας λένε ό,τι θέλουν οι Μαυρογορδάτοι». (Faceless)
4) «Πολλά ενδιαφέροντα λέει ο κ. Μαυρογορδάτος. Εκεί που λέει όμως "κι εμείς διαμαρτυρόμασταν γιατί θεωρούσαμε ότι και η τότε κυβέρνηση ήταν κυβέρνηση ομοφυλοφίλων" εμένα με έχασε...» (Εκτορ Σάιν)
5) «Αφού τον έθρεψε μια ολόκληρη ζωή το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο (της οικογενειοκρατίας, της μονιμότητας, της απουσίας αξιολόγησης), τώρα τους κριτικάρει όλους εκτός από τον εαυτό του, προσβάλλει όσους επιλέγουν να μείνουν στην Ελλάδα ότι δήθεν θέλουν "κάποιον να τους βρει μια δουλειά" και γενικότερα αναπαράγει τα στερεότυπα (θα έλεγα το ρατσιστικό στερεότυπο) περί τεμπέλη, ανεύθυνου και ανεπρόκοπου Έλληνα. Όλες αυτές οι κοινοτοπίες του ίδιου και των ομοίων του αποσκοπούν στο να καλλιεργήσουν ένα συλλογικό αίσθημα ενοχής, προκειμένου να δεχτεί ο Έλληνας την καταστροφική πολιτική του ξεχρεώματος, δηλαδή τα μνημόνια. "Φταίω, άρα μου αξίζει ο ΕΝΦΙΑ κ.λπ.". Μέσα από τον λόγο του αναδύονται πάλι οι αξίες του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή ο ελιτισμός, ο ατομικισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός (βλέπε απόσπασμα για "φύλακες ορνιθοτροφείου") κ.ά.» (Anestis)
☛ Για το δίχτυ της νοσταλγίας έγραψε στο εντιτόριάλ του ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος την περασμένη εβδομάδα και ο KoroJon σχολίασε σχετικά: «Πολύ ωραίο άρθρο. Ακριβώς αυτό που πραγματεύεται και το Midnight in Paris του Γούντι Άλεν. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει, εξιδανικεύει όλα όσα χαρακτήρισαν την εποχή του. Είναι αντικειμενικό ότι η κουλτούρα φθίνει με το πέρασμα των χρόνων; Κάποιες φορές, πράγματι, συγκρίνοντας τις εποχές βλέπουμε πνευματική φτώχεια στο παρόν. Αλλά πώς γίνεται κάθε νέα εποχή να φαίνεται ολοένα χειρότερη από γενιά σε γενιά; Τελευταία μου σκέψη: κάποια πράγματα σήμερα είναι καλύτερα από ποτέ. Οι pop-culture σειρές, π.χ. "Lost", "Game of Thrones", είναι πιο προσεγμένες από ποτέ, οι ταινίες, η μουσική, η επιστήμη. Ο άνθρωπος αγγίζει πλέον νέα ύψη σε αρκετούς τομείς. Ακόμη και στο ποδόσφαιρο βλέπουμε τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών. Αρκεί να ξέρουμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, ώστε μέσα στην καταιγίδα από σκουπίδια να βρούμε τα διαμάντια που είναι πιο λαμπερά από ποτέ. Όπως και να 'χει, νομίζω πως πολυλογώ και ο Γούντι τα είπε στην ταινία του τέλεια».
☛ «Ο αυθεντικός κύριος Τίποτα» λεγόταν το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη σχετικά με τον Φώτη Κουβέλη και συζητήθηκε πολύ.
«Το θλιβερότερο με τον Κουβέλη είναι ότι κινείται σε ένα πολιτικό πεδίο το οποίο επιτρέπει σε ένα τέτοιο άτομο, μια τόσο ασόβαρη προσωπικότητα, έναν ολίγιστο, να μπορεί να επιβιώνει ακόμη εντός του» σχολίασε το xouftalo, ενώ, σχολιάζοντας περιπαικτικά τη φράση του Πολιτάκη πως «στο τέλος θα έχουν επιβιώσει μόνο το metal, οι κατσαρίδες και ο Φώτης Κουβέλης», ο Aris Was Right! έγραψε: «Ως heavy metal fan, διαμαρτύρομαι εντόνως! Το heavy metal δεν είναι σίχαμα (κατσαρίδες), ούτε το απόλυτο τίποτα (Κουβέλης)!»
