Σάββατο 10/4
Μισώ να ψεκάζω τα φυτά μου. Είναι το χειρότερο μου. Όμως φέτος έχω σχέδιο. Ντυμένος σαν να πρόκειται να μπω σε πυρηνικό αντιδραστήρα, κλειδώνω τις γάτες στο άλλο μισό του σπιτιού, αναμειγνύω δηλητήρια και γεμίζω τον ψεκαστήρα. Πρώτο θύμα η ταλαιπωρημένη δάφνη, που την έχουν καταφάει κάτι φρικτά έντομα που απλώθηκαν παντού σαν λέπρα ακραίας μορφής. Το φάρμακο βρομάει, και πρέπει να το επαναλάβω τρεις με τέσσερις φορές μέσα στο μήνα. Είναι φρικτή διαδικασία, ενάντια σε όλα όσα μου αρέσουν στους κήπους· αν υπάρχει κάποια άλλη λύση ας μου στείλει κάποιος ένα mail που να μου δίνει λύσεις. Είμαι λίγο αβοήθητος και το σπίτι μοιάζει να είναι έτοιμο να καταπιεί κάθε μου προσπάθεια φέτος. Κάτι φτιάχνω, κάτι άλλο χαλάει. Τουλάχιστον ο κήπος είναι καθαρός και οι τουλίπες ανθίζουν και μοιάζουν με ό,τι πιο regal έχω δει τον τελευταίο καιρό. Οι γάτες δεν αντέχουν την εξορία, δραπετεύουν από μια τρύπα και η τρελή καχυποψία τους τις κάνει να μένουν μακριά από το δέντρο που στάζει δηλητήριο βρομερό. Καθισμένες μακριά, στην ταράτσα του από πάνω, προσποιούνται ότι κάνουν παρέα. Αυτός θέλει να την κατασπαράξει και αυτή ούτε ένα βλέμμα δεν του ρίχνει. Γούνινα τέρατα. Ευτυχώς αύριο είναι Κυριακή και το γλυκό, μετά το ψητό, θα έχει μέσα φράουλες.
Κυριακή 11/4
Κατεβαίνω στο περίπτερο για εφημερίδες, ο πλανόδιος ανθοπώλης έχει πασχαλιές. Παζαρεύω και παίρνω ένα μεγάλο μπουκέτο. Τα μυθικά λουλούδια σκορπούν το άρωμά τους στους έρημους δρόμους. Πίσω στο σπίτι, τα βάζω σε βάζο (!), ψεκάζω τα φύλλα τους με νερό να ζωντανέψουν και σκέφτομαι αν σε λίγο καιρό η νέα κατάσταση θα ωθήσει και τον πλανόδιο ανθοπώλη να κόβει αποδείξεις κ.λπ. Στην κουζίνα μου ένα κρεατάκι ψήνεται (πρώτα ψηλή θερμοκρασία, ένα ποτήρι κρασί στο ταψί, μετά χαμηλή θερμοκρασία, είκοσι λεπτά κάθε μισό κιλό, ο χασάπης να μην αφαιρεί το λίπος, αυτό είναι το μυστικό, το κρέας θέλει μυρωδικά, δεντρολίβανα, σκορδάκια, ξύσμα λεμονιού και άλλα πολλά εντελώς ενδιαφέροντα), οι σαλάτες κόβονται και στο πεζούλι του παραθύρου δύο καλαθάκια φράουλες από κήπο φίλου. Είναι μικρές, αλλά μυρίζουν μέχρι το δίπλα δωμάτιο, κατακόκκινες, κάθε φορά που περνάω από το σημείο τσιμπώ και δυο. Σκέφτομαι πώς να τις σερβίρω. Είναι οι πρώτες καλές φράουλες της χρονιάς, δεν θέλω να τις μαγαρίσω. Φτιάχνω μια κρεμ πατισερί με αληθινή βανίλια, την αραιώνω με κρέμα σαντιγί και σερβίρω το κόκκινο φρούτο χώρια από την κρέμα και τη λιωμένη σοκολάτα, να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο για ένα ανοιξιάτικο γεύμα. Τα θέματα ανοίγονται στο τραπέζι και πάνω από ένα μπολ με φράουλες προσπαθούμε όλοι να καταλάβουμε τι γίνεται αυτό τον καιρό. Πάντως γελάμε και δεν μένουν κρέμα και φράουλες ούτε για δείγμα. Το μόνο ανησυχητικό είναι πως πολλές από τις κουβέντες που κάναμε ακούγονταν όπως αυτά που έλεγαν κάποτε κάποιοι που τους θεωρούσαμε πολύ μεγαλύτερους από εμάς. Όταν ακούς τον εαυτό σου να ξεστομίζει τη φράση «Εμείς τότε δεν κάναμε τέτοια, ήμασταν αλλιώτικοί...», να αρχίσεις να ανησυχείς, να κόψεις τις κρεμ πατισερί και να αρχίσεις τις La Prairie σιγά σιγά... Σας φιλώ...
σχόλια