Κυριακή 8/4
Κατάφερα επιτέλους να επαναφέρω τον κήπο σε κανονική κατάσταση. Σε μια προσπάθεια να γλιτώσω από το πλήθος μικρών και μεγάλων γλαστρών, έφερα ξύλινες ζαρντινιέρες και πάταξα την αναρχία στα είδη των φυτών, προσθέτοντας όμοιους θάμνους στις ζαρντινιέρες. Έτσι, το πανηγύρι που συνέβαινε συνεχίζει ακόμη, αλλά τουλάχιστον δεν σε πιάνει πονοκέφαλος από τα πολλά είδη. Βλέπεις τη γραμμή με τις κουμαριές, ας πούμε, ή τη σειρά με τους πάπυρους και ησυχάζεις. Στη βάση των ζαρντινιερών αλλά και των γλαστρών που έχουν απομείνει, κι εξακολουθούν να είναι πολλές, έβαλα όμοια μεσογειακά φυτά: πολύγαλα, μαργαρίτες, λεβάντες και δεντρολίβανο. Αφού είδα κι απόειδα με τους πειραματισμούς -τόσος κόπος για το τίποτα-, επανήλθα στην απλότητα του μεσογειακού κήπου. Τώρα θαυμάζω τις λεβάντες που ορθώνονται κάτω από την κληματαριά και ξέρω τι θα γίνει σ’ έναν μήνα. Ο μόνος πειραματισμός φέτος είναι η καλλιέργεια ντομάτας. Παρήγγειλα βιολογικούς σπόρους από ντομάτες που δεν βρίσκεις συνήθως στην Ελλάδα: τη μακρόστενη San Marzano αλλά και την Cuore di Bue που μοιάζει με κόκκινη χειροβομβίδα και τα σχόλια άλλων καλλιεργητών λένε πως η γεύση της είναι μαγική. Φύτεψα ακόμη τις πορτοκαλί Venus και τα σπόρια από κάτι απίστευτα ντοματίνια που δοκίμασα σ’ ένα εστιατόριο τις προάλλες. Εκτός από ντομάτες, θα πειραματιστώ με κάτι πιπεριές τσίλι που τις λένε «Η μύτη του Πινόκιο» και στο φακελάκι χαρακτηρίζουν τη δύναμή τους «Atomic»! Πήρα και άγρια ρόκα - περιμένω τον καιρό να φτιάξει λίγο ακόμα πριν τη φυτέψω. Λέτε να τα καταφέρω και να έχω μικρές σοδειές ντομάτας απ’ το μπαλκόνι; Νομίζω πως πήρα καλό χώμα και η εκκίνηση θα είναι οk. Αν έχετε γνώση επί του θέματος, παρακαλώ στείλτε συμβουλές στο mail μου. Ευελπιστώ πως σε δύο εβδομάδες από τώρα θα είμαι σε θέση να μεταφυτέψω τα πρώτα βλαστάρια σε μεγαλύτερα γλαστράκια και να ξεκινήσω. Μέχρι τότε και τα υπόλοιπα φυτά του κήπου -δεδομένου πως θα συνεχίσω τη φροντίδα- θα έχουν αναθαρρήσει και δεν θα μοιάζει το μπαλκόνι με βομβαρδισμένο τοπίο. Ήδη όμως βλέπω πως αντιδρούν θετικά στην περιποίηση. Ακόμα και η νεραντζιά που κάποτε ήταν κουμ κουάτ, αλλά επέστρεψε στην άγρια φύση της, θεριεύει δίπλα στην ελιά που έχει κλαδευτεί και περάσει από περιποίηση σε υστερικό βαθμό για να επανέλθει στην κανονικότητα. Σκοπεύω να περάσω πολλές ώρες εδώ φέτος, οπότε επενδύω στην προσπάθεια. Και σκέφτομαι τρόπους να εμποδίσω τις γάτες να ξύνουν τα νύχια τους πάνω στους κορμούς των δέντρων. Κάνει μεγάλη ζημιά αυτό, έμαθα. Αν πάνε όλα καλά, θα τρώμε πίτσες με σάλτσα από τις San Marzano και σαλάτες με άγρια ρόκα και λεμόνι δίπλα στους πάπυρους. Ελπίζω.
10/4
Νομίζω πως ποτέ δεν έχω πεθυμήσει άνοιξη και καλοκαίρι όπως φέτος. Και μάλλον γι’ αυτό ο καιρός με τιμωρεί κι έχει φέρει πίσω τον χειμώνα. Έστω και για λίγο. Χθες διασχίζαμε την Αθήνα για να βρεθούμε σε μια μπακαλοταβέρνα στη Δραπετσώνα, μέσα στη βροχή. Φτάνοντας στο λιμάνι, εγώ δήλωσα την αμηχανία μου. Αυτό το σκηνικό -τα καράβια στο λιμάνι- είναι καταχωρημένο στο μυαλό μου ως «καλοκαίρι», τώρα είναι κάπως περίεργα. Στο μαγαζί ήταν ζεστά και πολύ όμορφα - χάλασα τη δίαιτα με ομελέτες με σουτζούκι και πατάτες τηγανητές. Πολύ γλυκό βράδυ, φίλοι, σχέδια, έντονες συζητήσεις και άλλες λιγότερο έντονες, σχεδόν βαριεστημένες. Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι. Κάποιος δήλωσε πως δεν αντέχει άλλο αυτή την κατάσταση. Την καθημερινή -εδώ και δύο χρόνια τώρα- αίσθηση του αδιεξόδου που περιφέρεται πάνω από τα κεφάλια μας. Γυρίσαμε στο κέντρο, αφού φιληθήκαμε για Πάσχα, χωρίς να δηλώσουμε ο ένας στον άλλον τα σχέδιά του. Μάλλον δεν έχουμε κάνει σχέδια ακόμη. Στο σπίτι, το απότομο και λιπαρότατο φαγοπότι έφερε πρώτα κάτι εφιάλτες και μετά την αϋπνία. Χαζεύοντας τα δέντρα που τα έπαιρνε ο αέρας στο σκοτάδι, θυμήθηκα το περσινό Πάσχα στη Σίφνο: το σπίτι-κουκλόσπιτο του φίλου, που τα βράδια είχε ακόμη λίγη υγρασία, τα πρωινά στο ζαχαροπλαστείο με τις μελόπιτες και τα μυρωδάτα μπισκότα, το φρέσκο γλυκό με λεμονανθούς που έφερα πίσω, τις βόλτες με μηχανή στο νησί, καταπράσινα όλα, λουλούδια παντού, η θάλασσα φουσκωμένη, αλλά πεντακάθαρη, το τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα, δύο αρνάκια, ένα όπως το ξέρω κι ένα του αμπελουργού με τη συνταγή της Β. Η μουσική έβγαινε από την κουζίνα στην αυλή κι ο ήλιος έγερνε πίσω από το ψηλό βουνό που έβλεπες απ’ την αυλή. Μου φαίνεται πραγματικά ένας αιώνας πριν. Ελπίζω να ξαναπάω. Καλό Πάσχα σε όλους παιδιά, να πάτε να κυλιστείτε στους αγρούς και να δείτε μπλε ουρανό, αν μπορείτε.
Σας φιλώ.
σχόλια