Σάββατο 3.30 μ.μ.Αεροδρόμιο του Λος Άντζελες.
Η νύχτα μου χάθηκε κάπου πάνω από τον Ατλαντικό. Ξεκίνησα 6.30το πρωί από την Αθήνα και με κάποιο μαγικό τρόπο είναι μεσημέρι στο ΛοςΆντζελες. Τις τελευταίες 30 ώρες έχω περάσει από άπειρους ελέγχους ασφαλείας,έχω παρακολουθήσει δυο χοντρούς Αμερικανούς να καβγαδίζουν για το πόσο πίσω μπορούννα πάνε την καρέκλα τους κατά τη διάρκεια της πτήσης κι έχω βεβαιώσει άπειρουςυπαλλήλους της υπηρεσίας μεταναστών ότι δεν κουβαλάω κρέας στις αποσκευές μου. Προσπαθώακόμα να πιστέψω πώς αποφάσισα να κάνω κάτι τέτοιο: τρεις μήνες προετοιμασίαςδεν έμοιαζαν αρκετοί για να κανονίσω αυτό το ψυχεδελικό ταξίδι επανένωσης μετις τέσσερις καλύτερές μου φίλες από το πανεπιστήμιο, με σκοπό να γίνουμεπαράνυμφοι στο γάμο της φίλης μας σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Καλιφόρνιας.
Κυριακή 11.00, πάρτι στοΗοllywood
Το πάρτι γίνεται για τα γενέθλια της Karen Black -μιας διάσημης ηθοποιούτων '70ς , πρωταγωνίστριας των Easy Rider,Five Little Pieces και Great Gatsby- σ' ένα σπίτι του '30.Kάθομαι στα πλακάκια μπροστάαπό ένα παρτέρι με γαρδένιες και χαζεύω. Μέσα σ' ένα πλήθος ξανθών ηθοποιών ξεχωρίζουνένας 50αρης ντυμένος με ινδιάνικα φτερά, που παραπαίει προσπαθώντας να πιει μείγμαγια μαργαρίτα από ένα μπουκάλι, και μια κοπέλα ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα με μιαμακριά μπέρτα. Από μέσα ακούγεται κάποιος που παίζει πιάνο. Ένας τύπος με δέρμαστο χρώμα του καπουτσίνο σκύβει και μου ζητάει τσιγάρο. Είναι ο τέταρτος μέσασε μια ώρα που προσπαθεί να μου κάνει τράκα. «Τι στο διάολο», σκέφτομαι, «τουςτρώει η υγιεινή ζωή και μετά τα κοπανάνε και θυμούνται πως κάποτε κάπνιζαν;» Κατάτις 12.45 το πάρτι έχει σχεδόν τελειώσει. «Λατρεύω τα μαλλιά σου χρυσό μου», σφυρίζειη Karen Blackστην Κέιτ, μέσα από τα πεπιεσμένα από το λίφτινγκ χείλια της την ώρα πουφεύγουμε.
Τρίτη 12.00 μ.μ. στο highway 101 -οδηγούμε από το Λος Άντζελες στο Σαν Φρανσίσκο.
Πρινξεκινήσουμε έβαλα την Κέιτ να μου υποσχεθεί πως θα σταματήσουμε σε ένα Wendy's για να θρέψω τη βλάχικη νοσταλγίαμου («Wendy's;», «Τι σκατάθες να κάνεις στο Wendy's; Δεν ξέρω ούτεαν υπάρχουν πλεόν. Μόνο στο γκέτο έχει Wendy's»).
Έχουμε πάρει το δρόμο των παλιών Ισπανών ιεραποστόλων - το El Camino Real. Στα αριστερά μας έχουμετη θάλασσα και τους κοκοφοίνικες, στα δεξιά πόλεις με ονόματα εξωτικώνκαθολικών αγίων. Σταματάμε στη Santa Barbara - που μοιάζει με τρισδιάστατη χάρτινη μακέτα στολισμένη μεζαχαρωτά ακριβής τούρτας. Ώρες μετά την τελευταία μας στάση - κάπου στη χώρατης αγελάδας και του τρακτέρ, εκεί που οι ραδιοσταθμοί παίζουν μόνο χριστιανικόροκ και country - ξεπροβάλλει ένα Wendy's.Κάνουμε μια μικρή βόλτα για να βγούμε από την κεντρική λεωφόρο. Ακούμε τον αέρανα μουγκρίζει ανάμεσα σε ερειπωμένα κτίρια, ενώ μια ξύλινη πινακίδα που τρίζεικάτω από τον άνεμο μας λέει «Welcome to Boronda».«Το φανταζόσουν πως θα ερχόσουν εδώ μια μέρα, Κέιτ;» της λέω τσαχπίνικα με τιςπατούσες ανεβασμένες στο ταμπλό. Έξι ώρες μετά φτάνουμε στο Σαν Φρανσίσκο.
σχόλια