Πέμπτη,3:00 το πρωί. Στο παιδικό μου δωμάτιο μεοξεία αμυγδαλίτιδα.
Ξυπνάωμε 39 πυρετό και ένα κεφάλι τούμπανο,φωνάζοντας «μαμά-μαμά». Μάλιστα,σκέφτομαι, είμαι ξαπλωμένη στο παιδικόμου δωμάτιο, φοράω ροζ πιτζάμες καιφωνάζω «μαμά-μαμά». Τίποτα δενέχει αλλάξει, είμαι τεσσάρων χρονώνξανά και τρέχω κρατώντας σφιχτά τηνπιπίλα μου στο διάδρομο, φωνάζοντας«κοιλίτσα μου, κοιλίτσα μου» (ηκραυγή «κοιλίτσα μου, κοιλίτσα μου»έχει στοιχειώσει τον πατέρα μου - ακόματο θυμάται και ανατριχιάζει).
Παρασκευή,4:00 το απόγευμα. Καθισμένημπροστά στην τηλεόραση.
Τυλιγμένημε κουβέρτες προσπαθώ απελπισμένα νακαταπιώ το 200στό τσάι της μέρας - ενώσκέφτομαι τη δουλειά που δεν κάνω καιτους φίλους μου που πίνουν καφέ και μεπιάνει μελαγχολία. Μόνο όταν είναικανείς μικρός προσεύχεται να αρρωστήσει.Ακόμα και λαρυγγίτιδα να ‘χεις είναικαλύτερο απ' το να πας στο σχολείο.Κάθεσαι ξαπλωμένος στον βυσσινί καναπέ- η μαμά σου προσπαθεί να σε ταΐσει φιδέκι ένα αηδιαστικό αντιβιοτικό με γεύσημπανάνα-φράουλα, ενώ εσύ κοιτάς τηντηλεόραση που παίζει «Κάντυ Κάντυ»πίσω από το κεφάλι της. Μετά το τραγούδι(«Είναι όλο ομορφιά με χρώματα πολλά- με λουλούδια στα μαλλιά και στην καλήτης την καρδιά») και τους τίτλους («ΗΚάντυ συναντάει τον θείο Ουίλιαμ»),παίζει το επεισόδιο που η Κάντυ λέειψέματα στον κ. Μπράιτον πως κατουριέταιπάνω της συνέχεια, για να μην τηνυιοθετήσει και να μείνει για πάντα μετην Άννι στο ορφανοτροφείο, μόνο που ηΆννι την προδίδει και καταφέρνει να τηνυιοθετήσει εκείνη ο κ. Μπράιτον («συγνώμη,Κάντι, πάντα ονειρευόμουν μια μαμά καιέναν μπαμπά» της λέει η θρασύτατησκροφίτσα). Κλαις για λίγο αλλά μετά σουπερνάει γιατί εμφανίζεται ένα ασπρόμαυροελαφρώς ντοπαρισμένο πάντα που τραγουδά«Είμαι ο Τάαααο-τάααααο, τρέεεεεεεχουνγάααααργαρα νεραααά».
Κυριακή,11:00 το πρωί, στο λύκειο Καλλιθέας (εδώψηφίζουν οι ετεροδημότες με ψηφοδέλτιαΙονίων Νήσων και Θράκης).
Μετάαπό τέσσερις μέρες εντατικής παρακολούθησηςκακών τηλεοπτικών προγραμμάτων, η έξοδοςγια να ψηφίσω είναι κάτι σαν πάρτιγενεθλίων. Στην είσοδο του εκλογικούκέντρου κοιτάω τον κόσμο γύρω μουευτυχισμένη - είμαι σαν τους γέρους: οιεκλογές είναι μια λαμπρή κοινωνικήέξοδος. Πριν προλάβω να ξεπροβάλλωθριαμβεύτρια από το μπλε ξεφτισμένοπαραβάν, συνειδητοποιώ πως ο λαιμός μουπάλι καίει, το κεφάλι μου πονάει.Αισθάνομαι σαν σκατά. Σκέφτομαι τηνκαημένη την Κάντυ στο επεισόδιο πουπάνε με τον Άντονι στο κυνήγι της αλεπούς- «Σου υπόσχομαι πως θα πάμε μαζί στολόφο του ορφανοτροφείου, Κάντυ» τηςλέει ο Άντονι με μάτια που στραφταλίζουνκαι ανάσα που μυρίζει ΤullamoreDew και μπεκάτσες, και μετάπέφτει από το άλογο - η οθόνη γίνεταικόκκινη και μπλε και τα μαλλιά της Κάντυγίνονται ένα με τα στάχια, ενώ φωνάζει«Άντονιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι».
σχόλια