Η παρατήρηση των πουλιών είναι μία φανατική δραστηριότητα αρκετών ατόμων, που για κάποιους άλλους είναι ακατανόητη. Και σας παρακαλώ μη ρωτήσετε τι το ιδιαίτερο έχουν τα πουλιά, γιατί, όπως απάντησε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Βirdy του Όλιβερ Στόουν, «Πετάνε! Τι άλλο;». Βέβαια, ο μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζιδάκις είχε δηλώσει: «Η σημασία των πουλιών δεν φανερώνεται σαν τα φονεύεις με δίκαννο σε κυνήγι. Η σημασία των πουλιών υπάρχει μόνο όταν πετούν για να θυμίζουν τον ξεχασμένο μας προορισμό».
Όπως και να έχει το πράγμα, το να παρατηρείς τη φύση -και να την απολαμβάνεις!- είναι κάτι που πρέπει να προκαλεί ευχαρίστηση και χαλάρωση. Προϋποθέτει, όμως, και τις κατάλληλες, ευαίσθητες κεραίες. Και τούτο επειδή το ν’ ακούς τα πουλιά και να τα βλέπεις είναι το δεύτερο βήμα. Το πρώτο είναι να θέλεις να τα δεις και να τ’ ακούσεις. Κάτι που μπορεί να γίνει ακόμη και στον περιφερειακό δρόμο του Λυκαβηττού στην Αθήνα, με τα αναρίθμητα κοτσύφια, και στην πρώτη πλατεία της Θεσσαλονίκης το σούρουπο.
Aς μην ξεχνάμε και το Χαλάνδρι, που έχει εξελιχθεί σε νέο Κοσσυφοπέδιο! Μολονότι πριν από μερικά χρόνια μου σηκώθηκαν οι τρίχες όταν έμαθα ότι, σε έκθεση που έστειλαν στις Βρυξέλλες κάποιοι «οικοχόνδριοι», έγραψαν ότι τα κοτσύφια στην Ελλάδα μειώνονται λόγω κυνηγιού και φυτοφαρμάκων. Όταν σε όλη την Ευρώπη αυξάνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη χώρα μας, οι αρμόδιοι εκεί το θεώρησαν αντίστοιχης ποιότητας των Greek statistics.
Όπως ήδη αναφέραμε, πουλιά υπάρχουν σχεδόν παντού. Αρκεί να εκπαιδευτούμε στο να τα βλέπουμε. Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν εντός των ορίων της πόλης ούτε λίγο ούτε πολύ εβδομήντα ειδών πουλιών. Μη μου πείτε ότι δεν είναι μεγάλος αριθμός, όταν στις εκβολές του Αχελώου υπάρχουν 230 είδη. Μερικά από αυτά, αναφέρομαι στη Θεσσαλονίκη, ανήκουν σε ιδιαίτερα σπάνια είδη.
Ξεχνώντας τις «μεταχειρισμένες», ας μας συγχωρεθεί το ανοίκειο της έκφρασης, περιοχές (ξανά και ξανά του Ραμσάρ!), θεωρούμε ότι σχεδόν στα σίγουρα θα δείτε εξαιρετικές εικόνες πουλιών όπου υπάρχουν ή υπήρχαν αλυκές. Η παραγωγή αλατιού είναι γνωστό ότι είναι μια διαδικασία «καλοκαιρινή», την εποχή, δηλαδή, που ο δυνατός ήλιος οδηγεί στην εξάτμιση του θαλασσινού νερού. Τον χειμώνα, όμως, που οι αλυκές αδρανούν, είναι γεμάτες πουλιά που «εκμεταλλεύονται» τους υγροτόπους. Πολύ περισσότερο που η Διοίκηση των Ελληνικών Αλυκών -η οποία τις διαχειρίζεται- προσπαθεί ν’ απαγορεύσει το κυνήγι (δεν είναι διόλου εύκολο!) μέσα σ’ αυτές. Κάνοντάς τες πραγματικό καταφύγιο για τα υδρόβια πουλιά.
Στις αλυκές του Μεσολογγίου θα δείτε στα σίγουρα έναν από τους τελευταίους πληθυσμούς αβοκέτας της Ευρώπης. Τα βασιλοπούλια (έτσι λένε τις αβοκέτες εκεί) παραμένουν όλο τον χρόνο στον χώρο της αλυκής και τα φλαμίνγκο είναι σχεδόν μόνιμοι κάτοικοι στο Κίτρος της Πιερίας και στην Καλλονή της Λέσβου.
σχόλια