Με τον τίτλο «Celebrate the New Dark Age» ανοίγει σήμερα η πρώτη ατομική έκθεση του Νεοϋορκέζου καλλιτέχνη Ben Jones που είναι ο περισσότερο γνωστός από την τριμελή καλλιτεχνική ομάδα Paper Rad. Ο DogFace, όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, παρουσιάζει την πρώτη του σόλο έκθεση στον καινούργιο χώρο του Ανδρέα Μελά, τον AMP. Η έκθεση του Ben Jones αποτελείται από καινούργιες παραγωγές, ειδικά για την Αθήνα, και θα ταξιδέψει και σε άλλες χώρες. Με αυτή την ευκαιρία ο Ben Jones απαντά σε κάποιες απορίες και εμπλέκεται σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σε σχέση με τη δουλειά του...
Στο δελτίου Τύπου της έκθεσης γίνεται αναφορά στο έργο του Πλάτωνα σε σχέση με τις ιδέες και το κλίμα της δουλειάς σου. Ποια είναι η σχέση του έργου σου με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία;
Δεν έχω ποτέ σπουδάσει επίσημα ελληνική φιλοσοφία, αλλά κατά περιόδους μπαίνω σε μια τρελή φάση και διαβάζω ασταμάτητα σε σύντομο χρονικό διάστημα όσα περισσότερα άρθρα, βιβλία, και λήμματα υπάρχουν στη wikipedia για ένα συγκεκριμένο θέμα. Η τελευταία μου «βουτιά» ήταν στις ιδέες και στα διδάγματα του Πυθαγόρα, μέχρι που έπεσα πάνω στη θεματολογία της μυστικιστικής γεωμετρίας και άλλες Νew Αge σοφιστείες και βρήκα το δρόμο της επιστροφής προς τις πλατωνικές φόρμες. Με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο η ιδέα της ιδανικής τέλειας φόρμας από τα σύμβολα τα οποία συνδέουμε με αυτήν τη γνώση. Ο τρόπος που σχεδιάζουμε έναν κύβο σε προοπτική δεν έχει πάψει ποτέ να με ενθουσιάζει, παρόλο πού είναι κάτι που μαθαίνουμε στο δημοτικό μαζί με διάφορα άλλα σχεδιαστικά τρικ.
Βλέποντας το έργο σου και κυρίως αυτό με την ομάδαPaperRad, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και τον Διόνυσο ως πιθανή επιρροή, μια που αναφερόμαστε στην αρχαία Ελλάδα;
Η μητέρα μου αγόρασε ένα «μαγαζί μαγισσών» όταν πήγαινα γυμνάσιο. Ήταν τότε πολύ New Age με χιλιάδες κρυστάλλους και βότανα και ταρό και βιβλία για τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος ήταν πολύ δημοφιλής στους πελάτες και αντιπροσώπευε γι' αυτούς το πνεύμα και την ελευθερία των νέο-hippies της εποχής. Όλο το κλίμα στο μαγαζί και κυρίως οι πελάτες μου φαινόταν πολύ παράξενοι και εξαιρετικοί χαρακτήρες... σχεδόν σαιξπηρικοί. Στο έργο μου δανείστηκα πολλά από αυτούς τους χαρακτήρες και τη θεματολογία προκειμένου να μπορέσω να σχολιάσω την ανθρώπινη έκφραση. Με ενδιαφέρει περισσότερο η «ακολουθία» του Διονύσου από τον ίδιο τον Διόνυσο. Μέσα από τα χρώματα, το κλίμα και την τρέλα στη δουλειά μου, αισθάνομαι πιο κοντά στην παραίσθηση και στο θέατρο της τέχνης και λιγότερο στη γιορτή, στο μεθύσι και στην ψυχαγωγία. Αυτό που θέλω είναι να μπορώ να χρησιμοποιώ το πνεύμα του Διονύσου προκειμένου να δημιουργώ πολιτισμικό και κοινωνικό ενθουσιασμό γύρω από τις ιδέες και την τέχνη που αγαπώ.
Ναι... Αυτό ίσως και να δημιουργεί το υπερθετικό μετα- πρόζακ κλίμα στο έργο σου και θα τολμούσα να πω ότι βλέπω αναφορές στη δουλειά του PeterHaley.
Έχω πάθει πλάκα με το ό,τι αναφέρεσαι στον Peter Haley. Μόλις πριν λίγους μήνες συνειδητοποίησα ποιος είναι και πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνει. Τρελαίνομαι για τη δουλειά του και τελευταία είχα κολλήσει εντελώς σε ένα πίνακα του, γεγονός που με βοήθησε πολύ! Τέλος πάντων, δεν θα έπρεπε να μιλώ για το έργο του... Είναι χιλιάδες φορές καλύτερο από το δικό μου. Τι να πω, ο δρόμος της ζωγραφικής και του σχεδίου, η τέχνη, είναι για μένα σαν μια περιπέτεια σε μια τροπική ζούγκλα, όπου ψάχνεις το θησαυρό, ενώ σε κυνηγούν μαϊμούδες και φίδια, τρώγοντας εξωτικά φρούτα και κολυμπώντας σε ποταμούς από νέον, πηδώντας από κλαδί σε κλαδί. Αυτό θέλω να καθρεφτίζεται στη δουλειά μου...
Πέρα από την ατομική σου δουλειά, είσαι μέλος της ομάδας PaperRad. Πώς ξεκινήσατε και με τι σκοπό;
Ξεκινήσαμε με ένα σχήμα που έκανε βιβλία, μουσική, και φιλμ και γενικά media. Επηρεαστήκαμε πολύ από μια καταπληκτική κοινότητα καλλιτεχνών, από φίλους, και έτσι υπάρχουμε σήμερα προκειμένου να διασκεδάζουμε και να είμαστε μέρος μιας σύγχρονης καλλιτεχνικής πραγματικότητας που παράγεται από ανθρώπους που μοιράζονται συναφείς ιδέες. Οι Paper Rad είμαστε τρεις και είναι κάτι σαν power-rock trio, κάτι σαν τους Cream ή τους Rush.
Ποιες είναι οι προσωπικές σου αναφορές;
Μου αρέσει να παίζω ντραμς, να κάνω ποδήλατο και να βλέπω ταινίες. Η επιρροή του Stanley Kubrick στον κόσμο των media είναι σημαντική για μένα. O τρόπος που διαχειρίστηκε και εκτέλεσε τις σύνθετες ιδέες του μου έχει μάθει πολλά σε σχέση με το έργο μου. Μου αρέσει πάντα να υιοθετώ μια λογική και κοντρολαρισμένη μέθοδο πειραματισμού. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα ντραμς των Lightning Bolt, να βλέπω σκουπίδια-ιαπωνικά cartoons του 1980 και ειδικά το Star Blazers, και, τέλος, το πραγματικό μου φετίχ είναι τα σχήματα και οι φόρμες των επίπλων του Marcel Brue. Αυτά είναι τα πράγματα που με επηρεάζουν σήμερα!
Η σχέση σου με το Internet; Νομίζω πως σήμερα έχουμε τελικά μια εντελώς διαφορετική σχέση με το Διαδίκτυο και την ψηφιακή τεχνολογία από αυτήν που είχαν προβλέψει οι ψηφιακοί «σπασίκλες» της προηγούμενης δεκαετίας.
Η σχέση μου με τα computers ξεκίνησε στα επαναστατικά χρόνια της τεχνολογίας. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ‘80, η σχέση μου με την τεχνολογία ήταν πολύ στενή και η ζωή μου κατά κάποιο τρόπο καθρεφτίζει την εξέλιξη των PCs. Είχα το πρώτο Apple Macintosh πριν την εφηβεία και ήμουν πολύ πιο εναρμονισμένος με αυτό παρά με οποιοδήποτε κορίτσι. Όπως ωρίμαζα, έτσι ωρίμαζε και το computer. Τώρα που είμαι ενήλικας έχω ανάγκη από ένα πιο δυνατό computer ή τώρα που τα computers έγιναν πιο δυνατά πρέπει και εγώ να ενηλικιωθώ. Το να κάνω computer animation και να χρησιμοποιώ το Ιnternet είναι μια εντελώς διάφανη διεργασία για μένα και δεν βρίσκω κάποια ιδιαίτερη έμπνευση στην πράξη καθαυτή. Προσπαθώ να μην αφήνω την τεχνολογία να επηρεάζει πλήρως τις αποφάσεις μου και να είμαι επιφυλακτικός για τη δημιουργική αξία ενός «εργαλείου». Η δύναμη τελικά βρίσκεται στις ιδέες.
Πώς σου φαίνεται ο κόσμος της τέχνης σήμερα; Υπάρχει ένας αέρας υπερκαταναλωτισμού. Μπορεί η τέχνη να κάνει μια ουσιαστική αλλαγή μέσα σε αυτό το πλαίσιο;
Νιώθω ότι η αγορά της τέχνης είναι ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα από αυτό μέσα στο οποίο πρέπει να ζει ένας καλλιτέχνης και να δημιουργεί. Κάτι σαν τον αγρότη που, ενώ πρέπει να πάει την παραγωγή του στην αγορά, όλη την ημέρα ασχολείται με τους καρπούς, τη γη του και το πότισμα. Ναι. Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί ακόμη να συνεισφέρει θεαματικά στην κοινωνία. Μπορεί η αγορά της τέχνης να θέτει κάποιους εύκολους στόχους για αλλαγή, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικό το να έχουμε στόχο να αλλάξουμε και να επεκτείνουμε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, ελπίζοντας ότι αυτό μεταφράζεται στην εξέλιξη της ανθρώπινης ράτσας!
Θα ήθελες να μοιραστείς κάποια σχόλια για την πρώτη σου ατομική έκθεση στην γκαλερί του Ανδρέα Μελά AMP;
O Ανδρέας μου έδωσε πολλές ιδέες και την έμπνευση να κάνω αυτή την έκθεση. Η ενεργητικότητά του με έκανε να νιώθω πολύ ενθουσιώδης και με ώθησε στο να παραγάγω μια καινούργια ενότητα έργων, τα οποία δημιουργούν μια χαλαρή αφηγηματική ενότητα. Επίσης με παρότρυνε να κάνουμε και ένα βιβλίο σε σχέση με την έκθεση, δημιουργώντας ακόμη ένα μοναδικό κανάλι επικοινωνίας με τους θεατές. Ο Ανδρέας αντιμετώπισε πραγματικά με μεγάλη αυτοπεποίθηση και δυνατό όραμα αυτό το τόσο μεγάλο project... Και αυτό είναι το πιο σημαντικό, να πιστέψεις στον εαυτό σου! Το έργο μου είναι καθαρά οπτικό και παίζει με διαφορετικούς χαρακτήρες, με την πνευματικότητα και το χιούμορ. Αλλά τελικά, νομίζω ότι όλο αυτό συμβαίνει μέσα από μια απόσταση αφέλειας και με πολύ σεβασμό!
Πώς φαντάζεσαι το εαυτό σου στο μέλλον;
Έχω ένα sketch book γεμάτο ιδέες, σενάρια για κινούμενα σχέδια και σχέδια για πίνακες. Τη νύχτα ξυπνάω καμιά φορά και σκέφτομαι καινούργια γλυπτά... Οπότε, για μένα το μέλλον είναι μια σειρά από projects, τα οποία ανυπομονώ να αρχίσουν! Και η ιδέα γύρω από την καινούργια μαύρη εποχή, τη «new dark age» (ο τίτλος της έκθεσης) είναι ένα σχόλιο και μια πρόβλεψη που βασίζεται σε ένα κράμα ειρωνείας και φανατισμού, χαρακτηριστικό του σημερινού κόσμου.
Μου αρέσει η ιδέα του συνδυασμού των ιδιωμάτων «new age» και «dark age». Είναι ένα εντελώς καινούργιο σύνολο ειδώλων και συμβόλων και νομίζω πως η έκθεση στην AMP είναι μια προσπάθεια να μιλήσει για την τέχνη ως ένα ιερό, ανεκτίμητο παράθυρο προς το μέλλον.
σχόλια