«Υπάρχουν μερικά σημάδια τα οποία σε μια στιγμή που εσύ είσαι ανοιχτός έρχονται και σου δείχνουν ένα δρόμο» λέει η Κατερίνα Παπαγεωργίου, που ετοιμάζεται να παρουσιάσει την έκτη κατά σειρά παραγωγή της χοροθεατρικής ομάδας AdLib στο Bios, μια σόλο παράσταση την οποία επεξεργάζεται εδώ και έξι μήνες και ακόμα βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας. Σε κατάσταση εξέλιξης. «Το παρουσιάζω γιατί έχω φτάσει σε ένα σημείο που θα 'θελα να το μοιραστώ με λίγους ανθρώπους», προσθέτει, «και θέλω δυο παρουσιάσεις για να έρθουν περισσότερα νέα παιδιά, με ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις τους. Θα είναι μια μικρή παύση λίγο πριν φύγω για Βερολίνο, θα το πάρω μαζί μου όπως είναι, το ξαναπλάθω και βλέπουμε...».
Μου μιλάει με ενθουσιασμό για τα δυο χρόνια που ετοιμάζεται να περάσει στο Universität der Künste Berlin, για ένα πιλοτικό μάστερ που λέγεται solo dance. Μιλάει για την αμοιβαία εμπιστοσύνη που απαιτείται ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τους φοιτητές οι οποίοι θα λειτουργούν ως μέντορες. «Καταλαβαίνω για ποιο λόγο γίνεται αυτό στο Βερολίνο, έχει μια οικονομική χροιά σε σχέση με τον τρόπο που αναπτύσσεται η πόλη. Μου αρέσει που είναι ανοιχτό, ευρωπαϊκό, με τη Γαλλία και την Αγγλία να συνεργάζονται, δεν είναι αμιγώς γερμανικό».
Αναφέρει τις εικόνες που την ενέπνευσαν: τον τρόπο που είχε περιγραφεί το πτώμα του Παζολίνι στην Όστια, την περσόνα της Κασσάνδρας, ένα όνειρο που ήταν καθοριστικό, μνήμες που ενώθηκαν ξαφνικά και δημιούργησαν μια μικρή λάμψη.
«Είχα διαβάσει κάποτε για την Κασσάνδρα, ένα πρόσωπο πολύ ιδιαίτερο», λέει, «αυτό που φέρει, η πίστη σε σχέση με αυτό που η ίδια πρεσβεύει, η αλήθεια που υπερασπίζεται, ο τρόπος που θυσιάζεται. Είναι ένα πρόσωπο που θα μπορούσα να το φέρω κοντά στην αγιοσύνη. Έχει μια χριστιανική χροιά. Επίσης, ανακαλώ μνήμες από το παρελθόν που κάπως έχουν έρθει μέσα μου από ένα άνοιγμα του υποσυνείδητου, το οποίο είναι σχεδόν αρχετυπικό. Έχω ζήσει ένα μέρος της παιδικής μου ηλικίας στη Βόρεια Αφρική, κι αυτό επιστρέφει με κάποιον τρόπο λίγο ονειρικό, μέσα στον οποίο μπορείς να βρεις όμως αρχέτυπα. Όλα αυτά μπαίνουν σε κυκλική τροχιά, κι ενώ έχουν μια μορφή ονειρική, παρ' όλα αυτά δεν έχουν μια λογική πορεία. Είναι κάτι που δεν με αφορά μεγαλώνοντας».
«Προσπάθησα να βρω τα σημεία εκείνα που μπορούσαν να μιλήσουν για πιο ευαίσθητες χροιές του σώματος. Όσον αφορά το τι είναι αυτό, είναι σαν να με ρωτάει κάποιος με ποιον τρόπο σκοτώθηκα στιγμιαία».
«Με ενδιαφέρει η γνώμη των νέων παιδιών, του μη εξειδικευμένου κοινού που θα δει την performance» λέει λίγο πριν επιστρέψει στις πρόβες.
σχόλια