Ήταν σημαδιακή χρονιά για την Αθηνά Ανδρεάδη. Και όχι μόνο επειδή το πρώτο CD της, που κυκλοφόρησε ανεξάρτητα στην Αγγλία από τη δική της Embraceable Records, έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές. Το μεγαλύτερο μερίδιο του αγγλικού Τύπου «Uncut», «Mojo», «Guardian», «Daily Mail», «Daily Express», «Independent on Sunday» και «The Observer», «Daily Mirror», έγραψε τα καλύτερα, δίνοντας στο άλμπουμ της 4 στα 5 αστέρια, η «Guardian» μάλιστα την αποκάλεσε «μία από τις αποκαλύψεις της χρονιάς». Οι δύο περιοδείες που έκανε στην Αγγλία πήγαν ανέλπιστα καλά, «ήταν sold out», λέει πίνοντας χαμομήλι στο φουαγιέ του ξενοδοχείου που τη συνάντησα, «ήταν πολύ συγκινητικό επειδή λειτούργησε από στόμα σε στόμα, δεν το περίμενα. Παίζαμε σε χώρους 400 ατόμων σε απομακρυσμένα μέρη και γέμιζαν, αναρωτιόμουν πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί εδώ. Δούλεψα πάρα πολύ γι' αυτό. Πολλά χρόνια, σιγά σιγά. Έφτιαξα ντέμο, website, έπαιξα στο Womad, κάποιοι DJ αγάπησαν τα κομμάτια μου κι άρχισαν να τα παίζουν στο ραδιόφωνο. Ήταν και το MySpace που βοήθησε, κάπως έτσι θα πρέπει να έγινε».
Η Αθηνά γεννήθηκε στο Λονδίνο από γονείς μετανάστες, οι οποίοι επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μεγάλωσε, με γιαγιάδες απ' τις χαμένες πατρίδες. Τη ρωτάω πώς είναι δυνατόν ένας τόσο νέος άνθρωπος να μιλάει για «καημό» και για «πόνο» και να αποκαλύπτει τόσο έντονα συναισθήματα στα τραγούδια του. «Νιώθω ότι ο καημός υπάρχει μέσα μου, στις φλέβες μου, πέρα από τα βιώματά μου και τις ιστορίες που έχω ακούσει απ' τις γιαγιάδες μου, είναι στο DNA μου. Είναι θεραπευτικός αυτός ο καημός, όταν βγάζεις τον πόνο καθαρίζεις», μου λέει, προκαλώντας μου έκπληξη κατ' αρχάς γιατί ο λόγος της παραείναι ώριμος για το νεαρό της ηλικία της. Η Αθηνά ξαναβρέθηκε στο Λονδίνο, αυτήν τη φορά για σπουδές. «Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων αρχικά», λέει, «από πολύ μικρή όμως ήθελα ν' ασχοληθώ με τη μουσική. Πρέπει να ήμουν 6-7 χρονών όταν το συνειδητοποίησα, αλλά μου πήρε κάποια χρόνια για να γίνει. Αρχικά ήμουν αυτοδίδακτη, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και μάθαινα απ' έξω τους δίσκους των γονιών μου, άργησα να πάρω το θάρρος να τους πω τι θέλω να κάνω. Σίγουρα προτιμούσαν να κάνω κάτι άλλο. Είχα πάει στη Νέα Υόρκη και τυχαία γνώρισα κάποια από το Julliard School of Music, η οποία μου έκανε τα πρώτα μαθήματα φωνητικής. Στη συνέχεια γύρισα στο Λονδίνο και σπούδασα στο Trinity, τζαζ και κλασικό τραγούδι. Κάπως έτσι ξεκίνησα. Λειτούργησε θετικά και το ότι ήμουν αυτοδίδακτη μέχρι μια ηλικία και μετά σπούδασα. Μπορεί να πήρε περισσότερο χρόνο, αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω τη δικιά μου φωνή, το δικό μου στυλ, να βρω το δικό μου τρόπο να τραγουδάω, τέλος πάντων».
Η μουσική της Αθηνάς φλερτάρει με τη jazz και τη φολκ, αλλά έχει μέσα της ενσωματωμένα αρκετά ελληνικά στοιχεία. Μπορεί κάποιος Άγγλος να μην μπορεί να τα εντοπίσει, αλλά o ρυθμός ζεϊμπέκικουτου «Inside Out» είναι ξεκάθαρος, το ίδιο και τα γυρίσματα της φωνής στο «Eden» που θυμίζουν δημοτικά, ή η θεματολογία του «Wooden Horse» που αναφέρεται στο Δούρειο Ίππο της Ιλιάδας. «Δεν ξέρω αν λειτουργούν θετικά για κάποιον Άγγλο που τα ακούει», μου λέει, «αλλά ο τρόπος που έχω συνδυάσει τα αγγλικά με τα ελληνικά στοιχεία κάνει τον ήχο να ακούγεται στ' αυτιά τους σαν κάτι διαφορετικό. Είναι διακριτικά τα ελληνικά στοιχεία, αλλά υπάρχουν. Ήθελα να εκφράσω ποια είμαι και είμαι λίγο κι από τους δύο κόσμους».
Το δεύτερο που σε εντυπωσιάζει στην Αθηνά είναι ότι είναι λαμπερή και εντυπωσιακά όμορφη. Τη ρωτάω αν αυτή η εμφάνιση μπορεί να ανοίξει κάποιες πόρτες. «Η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να λειτουργήσει θετικά και αρνητικά. Μπορεί να σου ανοίξει πόρτες απ' τη μία, αλλά απ' την άλλη μπορεί σου στερήσει ευκαιρίες, να πει κάποιος "έλα τώρα, αυτή τι να σου πει;". Είναι πολύ σχετικό πράγμα η ομορφιά, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί αρχικά να τους θεωρήσεις ωραίους, αλλά μετά να τους μιλήσεις και μην τους βλέπεις πια το ίδιο. Και το αντίστροφο. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αυτό είναι ένα μυστήριο, η εσωτερική ομορφιά κάπως βγαίνει στην εξωτερική. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι στα μάτια, στην αύρα, πάντως βγαίνει προς τα έξω. Σημασία έχει να καλλιεργήσεις το μέσα σου. Όλοι προσπαθούν να φτιάξουν την εμφάνιση, αλλά δεν καταφέρνεις τίποτα αν δεν φτιάξεις τον εσωτερικό σου κόσμο».
Το ταλέντο της Αθηνάς είναι αναμφισβήτητο, το να καταφέρεις όμως να γοητεύσεις το ξένο κοινό και τους κριτικούς ίσως να κρύβει και γερή δόση τύχης. «Πιστεύω ότι κάθε μέρα σου δίνονται ευκαιρίες», μου λέει, «περνάνε μπροστά μας πράγματα, αρκεί να μπορείς να τα αρπάξεις. Υπάρχουν μικρές εκπλήξεις για όλους, απλά κάποιοι άνθρωποι δεν τις βλέπουν. Κάποιος που τις βλέπει είναι ίσως πιο τυχερός. Ο κόσμος έχει κουραστεί από την ψευτιά, τα σιδερωμένα πράγματα που προσπαθούν να αγγίξουν την τελειότητα, αλλά δεν είναι καθόλου τέλεια. Ίσα ίσα που είναι περίεργα κατασκευάσματα. Τι θα πει τέλειο; Το τέλειο έχει μέσα του και ατέλεια, είναι ωραίο να αφήνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται με έναν τρόπο ακατέργαστο...»
σχόλια