Η δημοκρατία δέχτηκε μεγαλύτερο πλήγμα την Κυριακή μέσα στη Βουλή ή έξω στον δρόμο;
Έχουν μεγάλη διαφορά αυτά τα δύο. Στον δρόμο οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν για τη μείωση των εισοδημάτων τους και για το πόσο προβληματική γίνεται ολοένα και περισσότερο η επιβίωσή τους. Αυτό είναι το ένα θέμα. Από την άλλη, όμως, υπήρχαν και πολίτες που εκμεταλλεύτηκαν αυτή την αγανάκτηση, ώστε να περάσουν μια λογική απόρριψης και καταδίκης όλων των επιτευγμάτων του ελληνικού πολιτισμού. Στη Βουλή, κατά τη γνώμη μου, επικράτησε η κοινή λογική: αν η Βουλή απέρριπτε τη δανειακή σύμβαση, τα γεγονότα της Κυριακής θα τα ζούσαμε σε καθημερινή βάση.
Και τώρα; Σωθήκαμε;
Για να μην παρεξηγηθούμε: αν δεν παρθούν τα απαραίτητα μέτρα, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες, αν δεν αλλάξει το αναπτυξιακό μοντέλο, τον Ιούνιο θα είμαστε πολύ χειρότερα. Αυτή είναι και η αγωνία του κόσμου. Λαμβάνονται συνεχώς μέτρα τα οποία δεν λύνουν το πρόβλημα, γιατί είναι μέτρα οριζόντιων περικοπών, χωρίς ν’ αλλάζουν το μοντέλο παραγωγής της χώρας. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οι δαπάνες στο Δημόσιο. Ακόμα κι αν περικοπούν όλες, το παραγωγικό μας μοντέλο είναι τέτοιο που θα φορτώνει το σύστημα με καινούργιες δαπάνες. Η χώρα δεν έχει εξωστρεφείς επιχειρηματίες. Έχουμε μια αστική τάξη χαμηλού επιπέδου που δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας νεωτερικής κοινωνίας.
Με το Μνημόνιο 2 θα ενσωματωθούμε περισσότερο στον δυτικό κόσμο ή θα απομονωθούμε;
Υπάρχει, συμβατικά, ο όρος, «δύο Ελλάδες». Το ένα πόδι της Ελλάδας πατάει στον δυτικό κόσμο και το άλλο στον βυζαντινο-ορθόδοξο. Κάπου πρέπει να βάλει και τα δύο της πόδια για να μην πέσει. Εγώ θα ήθελα στον δυτικό, αλλά, αν επιλεγεί το άλλο από τους περισσότερους, θα το δεχτώ. Δημοκρατία έχουμε. Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε με αυτόν το διχασμό που είναι πολιτιστικός, ως συνέπεια ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων που έχουν συμβεί στη χώρα μας.
σχόλια