Τι τύπος είναι η Kate Bush;
Η Kate Bush είναι ωραία τύπισσα. Αν και, για έναν άνθρωπο τόσο ιδιαίτερο, εσωστρεφή κι εστέτ, ο όρος «τύπισσα» δεν είναι δόκιμος. Δεν είχε ποτέ πάνω της ίχνος ροκενρολιάς, χιπστεριάς ή μαγκιάς. Είναι μια μελετηρή, προσεκτική, βαθυστόχαστη, καινοτόμος μουσικός, ή αλλιώς μια ποπ σταρ που τιμάει και την ποπ και το σταριλίκι.
Εσένα γιατί σου αρέσει;
Το 1985, σε ηλικία 13 ετών, άκουσα για πρώτη φορά το «Hounds of Love», ολόκληρο, με ακουστικά, πολλές φορές συνέχεια, και αυτή η εμπειρία με διαμόρφωσε, ανοίγοντάς μου παράθυρα πολλά στη μουσική με αίτημα διαχρονικότητας, στον υπερρεαλιστικό στίχο, στ’ άλμπουμ με concept, στα τραγούδια που δεν τα’ ακούς για να χορέψεις ή να συγκινηθείς, αλλά για να κάνεις ένα διάλειμμα από τη θνητή σου ύπαρξη.
Ποια είναι η καλύτερή της στιγμή;
Κάθε της δίσκος από το «Κick Ιnside» του ‘78 μέχρι το «Sensual world» του ‘89 είναι η καλύτερή της στιγμή, καθένας για διαφορετικό λόγο. Άλλος για τις συνθέσεις, άλλος για τα φωνητικά, άλλος για το όραμα, άλλος για την μπάντα, άλλος για τη χρήση της τεχνολογίας. Ψηφίζω το «Hounds of Love» του 1985 ως κάτι το απόλυτα άρτιο και το «Dreaming» του 1982, που είναι το δικό της «Big Science» (επίσης του 1982), αλλά με καλύτερες μελωδίες.
Το «50 words for snow» πώς σου φάνηκε;
Είναι work in progress για μένα το «50 words for snow». Συνεχίζω ν’ απολαμβάνω την αποστασιοποιημένη ομορφιά του, τα τζαζ ροκ παιξίματα, τη φωνή της που παραμένει αλλόκοσμο στοιχείο, την ψυχωμένη της προσέγγιση στο songwriting (ειδικά στον στίχο). Μου λείπουν, δυστυχώς, τα ρεφρέν, η αβίαστη μεταδοτικότητα, το universal στοιχείο της προηγούμενης δουλειάς της.
Γιατί πιστεύεις, όμως, ότι ξετρέλανε τους ξένους κριτικούς;
Με ζάλισε και μένα το 93 στο Metacritic.com. Πιστεύω ότι με την Kate Bush συμβαίνει ό,τι και με τον Γούντι Άλεν στο σινεμά. Κάποιοι δεν έχουν βιώσει το καταπληκτικό τους, γι’ αυτό -ψαρωμένοι από τον «μύθο»- αποθεώνουν κάθε κυκλοφορία τους. Ίσως πάλι στην Kate Bush βρίσκουν κάτι που λείπει από την ποπ σήμερα (διορθώστε, με αν κάνω λάθος): τη φιγούρα του μανιακού, τελειομανούς, απομονωμένου, ιδιοφυούς μουσικού που εργάζεται ακατάπαυστα σαν ποντικός του στούντιο και μόνο σπάνια βγαίνει στο φως, για να παρουσιάσει τα ευρήματά του. Και, ναι, αυτό το πράγμα είναι η Kate Bush.
σχόλια