Με το όνομα του έχει σφραγίσει κάποιες από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες, εμπορικές και μη. Έχει απορρίψει ρόλους, τους οποίους άλλοι περίμεναν μια ζωή (μεταξύ αυτών, τον ρόλο του Χαν Σόλο στο “StarWars” και του Έντουαρντ Λούις στο θρυλικό πια “Pretty Woman”).
Είναι από τους χαρακτηριστικούς ομορφάσχημους του Χόλιγουντ, αλλά ο Αλφρέντο Τζέιμς Πατσίνο, κυρίως, είναι η φωνή του, που έχει «υπογράψει» – μαζί με το πάθος και το ιταλικό ταμπεραμέντο του χωριού Κορλεόνε της Σικελίας, απ’ όπου έλκει καταγωγή η οικογένεια του – κάποιες από τις πιο δυνατές ερμηνείες του στη μεγάλη οθόνη. Για χρόνια θα χάνει τη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ ή Β΄Ανδρικού Ρόλου, πίσω από την άλλη. Το έπος του «Νονού», στο οποίο πραξικοπηματικά τον επιβάλει ο Φράνσις Φορντ Κόπολα αρκεί για να του χαρίσει παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, όχι, όμως και το χρυσό αγαλματίδιο, που πότε του το κλέβει στη στροφή ο Τζακ Λέμον και πότε ο Τζακ Νίκολσον.
Δεν έχει καμία σημασία. Ο Πατσίνο γυρίζει τη μία επιτυχία μετά την άλλη είτε υποδυόμενος έναν μπάτσο που ξεσκεπάζει κύκλωμα διεφθαρμένων συναδέλφων του στο “Serpico” είτε μία απολύτως 80s δολοφονική καρικατούρα κολομβιανού εμπόρου ναρκωτικών, τον «Τόνι Μοντάνα», που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία για τις ατάκες και το αιματοβαμμένο τέλος του.
Θα πάρει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού το 1992 με το «Άρωμα Γυναίκας», μέσα από μία ανεπανάληπτη ερμηνεία, την οποία σημαδεύει με έναν απελπισμένο μονόλογο και ένα τυφλό αριστοτεχνικό τανγκό που ξανακάνει μόδα τον χορό και το τραγούδι που γίνεται σήμα κατατεθέν της ταινίας, το “Por Una Cabezza” του Κάρλος Γκαρδέλ.
Έχει πρωταγωνιστήσει και σε «πατάτες», όπως η “S1m0ne”, έχει κάνει και την πλάκα του σε κινηματογραφικές χοντράδες, όπως το “Jack and Jill” του Άνταμ Σάντλερ, αλλά έχει ρισκάρει επενδύοντας και σε λογοτεχνικά αριστουργήματα, όπως η «Ταπείνωση» του Φίλιπ Ροθ, για την απόκτηση των δικαιώματα του οποίου πάλεψε χρόνια. Κυρίως, όμως, έχει κινηθεί με άνεση από τα αστυνομικά δράσης, στα ψυχολογικά θρίλερ και από εκεί στα blockbusters, το ίδιο ορεξάτος και μοναδικός, όπως όταν ξεκινούσε με τη "Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι", πίσω στα 1969.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, είναι όμως πατέρας τριών παιδιών, λένε ότι γίνεται αγενής από ντροπή, όταν του ζητούν αυτόγραφο και σήμερα γίνεται 76 ετών. Αυτές είναι 10 από τις πιο δυνατές ερμηνείες του. Στις περισσότερες «κουμάντο» κάνει η φωνή του.
1. The Scarface (1983)
2. O Νονός
3. Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (1997)
4. Άρωμα γυναίκας (1992)
5. Serpico (1973)
6. Carlito's Way (1993)
7. The Insider (1999)
8. Donnie Brasco (1997)
9. Frankie & Johnny (1991)
10. The Panic in Needle Park (1971)
