Το κενό που άφησε ο πίνακας της Τζοκόντας στον τοίχο του Λούβρου όπου ήταν κρεμασμένος.
Μετά την κλοπή του από το Λούβρο, ο πίνακας του Leonardo Da VinciΔύο έμεινε άφαντος δύο ολόκληρα χρόνια. Οι εξήντα γάλλοι επιθεωρητές που ανέλαβαν την υπόθεση δεν κατάφεραν να βρούν το παραμικρό ίχνος του, παρά μόνο τα δακτυλικά αποτυπώματα που είχε αφήσει ο δράστης, ο τριαντάχρονος ιταλός Vincenzo Peruggia ...μπογιατζής στο επάγγελμα, επομένως και "λίγο καλλιτέχνης" όπως ισχυρίστηκε και ο ίδιος. Ο Peruggia δεν δυσκολεύτηκε καθόλου ν' αφαιρέσει το έργο. "Η αίθουσα ήταν άδεια και η Τζοκόντα μου χαμογελούσε. 'Ημουν απολύτως αποφασισμένος να την κλέψω. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεκρέμασα τον πίνακα από τον τοίχο. Αφαίρεσα το κάδρο και πήγα να το αφήσω κάτω από μία σκάλα που ήξερα καλά. Επαναλαμβάνω πως χρειάστηκα μόνο λίγα λεπτά για να πραγματοποιήσω την κλοπή μου. Μετά από λίγο, επέστρεψα στην αίθουσα όπου βρισκόταν η Τζοκόντα. Πήρα τότε τον πίνακα και τον έκρυψα κάτω από την ποδιά μου. 'Εφυγα χωρίς να με υποψιαστεί κανείς". Πράγματι, δεν έγειρε υποψίες γιατί δεν ήταν άγνωστος στο Λούβρο. Γνώριζε καλά τις συνθήκες φύλαξης των έργων γιατί είχε τύχει να τοποθετήσει μέχρι και προστατευτικό τζάμι μπροστά στην ίδια την Τζοκόντα. Για πολύ καιρό δεν έκανε καμιά ενέργεια για να ξεφορτωθεί τον πίνακα. Τυλιγμένο σε κόκκινο βελούδο, το φύλαγε κάτω από το κρεβάτι του. Όσο το είχε κρυμμένο, η αστυνομία έχανε την ώρα της στρέφοντας τις υποψίες της κατά του ποιητή Guillaume Apollinaire που για κακή του τύχη συνδεόταν φιλικά με έναν βέλγο απατεώνα που λυμαινόταν τις αίθουσες του Λούβρου, αρπάζοντας (ή "πηγαίνοντας για ψώνια", όπως έλεγε) διάφορα αντικείμενα. Κάποια αφρικανικά αγαλματίδια που είχαν πέσει με αυτόν τον τρόπο στα χέρια του Apollinaire και του Picasso, είχαν επισπεύσει την κυβιστική εξέλιξη του τελευταίου. 'Οταν άρχισε να σφίγγει ο κλοιός, οι δυο τους κατευθήνθηκαν προς το Σηκουάνα όπου γυρνόφερναν ένα ολόκληρο βράδυ με την πρόθεση να τα ξεφορτωθούν. Τελικά τα παρέδωσαν στην αστυνομία. Ο Picasso αφέθηκε ελεύθερος, όχι όμως και ο Apollinaire που συνελήφθη για παράνομη κατοχή κλοπιμαίων και φυλακίστηκε για λίγο. Ο πραγματικός υπαίτιος της κλοπής της Τζοκόντας ανακαλύφθηκε πολύ αργότερα όταν έβγαλε τον πίνακα από κάτω απ΄το κρεβάτι του για να τον πάει στην Ιταλία. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ενήργησε για πατριωτικούς λόγους, για να επιστραφεί ο πίνακας στη χώρα του (απ' όπου τον είχε βγάλει ωστόσο ο ίδιος ο Da Vinci για να τον πουλήσει στο γάλλο Βασιλιά Francois 1er), αλλά φαίνεται πως τελικά οι ωφελιμιστικοί λόγοι υπερίσχυσαν των συναισθηματικών γιατι κατέληξε ν΄ απευθύνθεί με κάποια δόση αφέλειας σε έναν αντικέρ της Φλωρεντίας που προσφερόταν μέσω αγγελίας ν ' αγοράσει οτιδήποτε σχετικό με την τέχνη. Ο αντικέρ ήταν γνώστης, και παρ' όλο που αιφνιδιάστηκε από μία προσφορά που θεώρησε εντελώς αστεία, δέχτηκε να ακολουθήσει τον Peruggia στο ξενοδοχείο του για να δει αυτήν την περίφημη Τζοκόντα που για 500.000 φράγκα θα μπορούσε να γίνει δική του. Ο Alfred Geri δεν άργησε όμως να βεβαιωθεί όταν παραμέρισε το κόκκινο βελουδένιο κάλυμμα ότι βρισκόταν πράγματι μπροστά στο ένα και μοναδικό έργο του Leonardo Da Vinci (δεν είχε αναδειχθεί ακόμη τότε κάτω από τη μουντζούρα της μία δίδυμη, αν και πολυ λιγότερο μυστηριώδης Μόνα Λίζα στο Μουσείο του Πράντο).
Το εξώφυλλο της εφημερίδας Le Petit Parisien με την είδηση της κλοπής του πίνακα : "Ο διάσημος πίνακας του Leonardo Da Vinci "La Joconde" εξαφανίστηκε από το Μουσείο του Λούβρου. Πως και από πότε, δεν ξέρουμε. Μας μένει το κάδρο". Πάνω δεξιά η αναπαράσταση της κλοπής από τον Vincenzo Peruggia.
Τα στοιχεία που πήρε η ιταλική αστυνομία από τον Vincenzo Peruggia.
Οι δύο πανομοιότυπες φωτογραφίες που επέτρεψαν την ακριβή ταυτοποίηση του πίνακα. Η μία λήψη -CLICHÉ BRAUN et Cie- έγινε στο Λούβρου πριν την κλοπή, και η άλλη -CLICHÉ-A.-BROGI- στην Galleria degli Uffizi στη Φλωρεντία το Δεκέμβρη του 1913.
Η Brigitte Bardot προλογίζει στο Λούβρο ένα αστείο τηλεπαιχνίδι της πρώιμης γαλλικής τηλεόρασης, το "Βραβείο Ομορφιάς". Το κοινό καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε 6 υποψήφιες ποια μοιάζει περισσότερο με την Τζοκόντα. Ο παρουσιαστής οδηγεί την Brigitte Bardot δίπλα στην Αφροδίτη της Μήλου και ακολουθεί η εξής στιχομυθία :
- Ας κάνω τις συστάσεις. Η Brigitte Bardot, η Αφροδίτη της Μήλου.
-ΒΒ. Μα την ήξερα !
- Αυτό το πλεονέκτημα θα το έχετε πάντα απεναντί της. Αλλά για προσέξτε την καλά. Τη βρίσκετε πραγματικά όμορφη ;
-ΒΒ. Ναι, φυσικά.
- Κι όμως, αν ένας γλύπτης αποφάσιζε σήμερα να αναπαραστήσει τη θεά του έρωτα, θα διάλεγε μάλλον εσάς για μοντέλο.
-ΒΒ. Με δουλεύετε.
- Καθόλου. Είστε το ίνδαλμα μιας ολόκληρης γενιάς.
-ΒΒ. Ζήτημα μόδας.
- 'Ισως, πάντα όμως πιστεύαμε πως υπάρχει μια ιδανική ομορφιά της οποίας η Αφροδίτη της Μήλου ήταν το παράδειγμα. Και τώρα ανακαλύπτουμε ότι δεν ισχύει, ότι σε κάθε εποχή αντιστοιχεί και μια διαφορετική ομορφιά. Από που λέτε αυτό να προέρχεται ;
-ΒΒ. Θα ήθελα πολύ να το μάθω.
Οι περιπλανήσεις της Τζοκόντας στις φτωχικές γειτονιές. Από αριστερά προς τα δεξιά : La Cite du Heron στο Παρίσι, το ξενοδοχείο Tripoli στη Φλωρεντία (το δωμάτιο σημειώνεται με ένα σταυρό), το εργατικό δωμάτιο και η αποθήκη στο Παρίσι όπου η Τζοκόντα "διέμεινε" κρυμμένη δύο χρόνια.
Δύο πίνακες που σχετίζονται με την υπόθεση της κλοπής της Τζοκόντας, ο ένας του Louis Beroud (Mona Lisa au Louvre, 1911) και ο άλλος του Sir William Nicholson (Return of the Mona Lisa, 1914). Ο ζωγράφος Louis Beroud ήταν αυτός που ανακάλυψε πρώτος την κλοπή του έργου, καθώς πήγαινε τακτικά στο Λούβρο για να κάνει σχέδια για το συγκεκριμένο αυτό έργο του.
Η αναγνώριση της Τζοκόντας στη Φλωρεντία. Στην αίθουσα της Galleria degli Uffizi όπου μεταφέρθηκε ο πίνακας, επετράπη η είσοδος μόνο στους G. Poggi, Διευθυντή της Galleria , M. Corrado Ricci, Γενικό Διευθυντή της Σχολής Καλών Τεχνών, Luigi Cavenaghi, ζωγράφο που ανέλαβε την αποκατάσταση του Μυστικού Δείπνου, όπως και στον φωτογράφο-ανταποκριτή του μεγάλου γαλλικού περιοδικού "L'Illustration" που τράβηξε και τη φωτογραφία. Δεξιά ο Alfred Geri, ο αντικέρ που δέχτηκε την επίσκεψη του Vincenzo Peruggia προκειμένου ν' αγοράσει το έργο.
Μία πρώτη ομάδα επισκεπτών (πάνω δεξιά) καλείται να δει τον πίνακα που εκτίθεται για ένα μικρό διάστημα μετά την ανευρεσή του στην Galleria degli Uffizi στη Φλωρεντία.
Η επιστροφή της Τζοκόντας με κάθε επισημότητα στο Λούβρο το Γενάρη του 1914, με μία μικρή καθυστέρηση που οφειλόταν σε δύο εκθέσεις που έγιναν για τον πίνακα, η μία στη Ρώμη και η άλλη στη Φλωρεντία.
Belphegor η τα μυστήρια του Λούβρου, αστυνομική σειρά της γαλλικής τηλεόρασης του 1965 με μεγάλη ακροαματικότητα. 'Επαιζε η Juliette Greco.
Μεγάλη επιτυχία γνώρισαν οι καρτ ποστάλ με θέμα την περιπέτεια της Τζοκόντας, και κυρίως οι χιουμοριστικές. Πλανόδιοι πωλητές είχαν ειδικευτεί μάλιστα σ'αυτές.
Η επιστροφή της Τζοκόντας. Φωτογραφία και χιουμοριστικές καρτ ποστάλ της εποχής
Αποκριάτικο άρμα με την απαγωγή της Τζοκόντας, που περιχαρής ορμάει έξω από την κορνίζα της.
"Αγαπητέ γαμπρέ μου, αγαπητή μου νύφη. Χαίρομαι που σας στέλνω αυτήν την Τζοκόντα για την οποία μιλάει όλος ο κόσμος. Ρωτήστε παρακαλώ τον Μισέλ αν μπορεί να μου βρει κανά δυό σακιά πατάτες, αν αυτό βέβαια σας είναι εύκολο. Θα τα πληρώσω μόλις ενημερωθώ για την αξία τους. Υπολογίζοντας στην καλή σας θέληση, σας ευχαριστώ εκ των προτέρων".
Στις γάλλικες Απόκριες, οι καρναβαλιστές δεν έχασαν την ευκαιρία να διακωμωδήσουν με ξεχωριστά άρματα την κλοπή της Τζοκόντας (με θέμα πότε την αρπαγή, και πότε την επιστροφή της).
Το ταξίδι στην Αμερική το 1963, με την προσέλευση σχεδόν 2 εκατομμυρίων επισκέπτων στα δύο μουσεία όπου εκτέθηκε η Μόνα Λίζα.
Τα οργανωμένα ταξίδια της Τζοκόντας στη Νέα Υόρκη το 1963 (κάτω), και το 1974 στο Τόκυο (πάνω δεξιά) και τη Μόσχα (πάνω αριστερά).
'Οπως πολλά άλλα αριστουργήματα του Λούβρου και άλλων μουσείων, η Τζοκόντα φιλοξενήθηκε κρυφά στο Chateau de Chambord κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (Επίκαιρα INA).
Επιστροφή το 1945 της Τζοκόντας στο Λούβρο.
La Joconde, histoire d' une obsession (1958), μία μικρού μήκους ταινία του Henri Gruel πάνω σε ένα κείμενο του Boris Vian που "κατεδαφίζει" τον μύθο του πίνακα. Τη μουσική έγραψε ο μαθηματικός, φολόσοφος και... μουσικός Paul Braffort.
Φωτογραφία του Michel Maïofis, La Joconde (1943). - Café Mont Lozère - Beaubourg, Paris.
Jayne Mansfield, Sophia Loren.
La Joconde, από τη γαλλίδα τραγουδίστρια Barbara. Είναι το ίδιο τραγούδι που ακούγεται στο παραπάνω απόσπασμα της ταινία του Henri Gruel.
On a vole la Joconde (1966), γαλλική ταινία του Michel Deville με τους Γιώργο Τσακίρη και Marina Vlady.
Ο Willy Forst ερνημεύει στην ταινία "Der Raub der Mona Lisa" (Η κλοπή της Μόνα Λίζα) το τραγούδι "Γιατί γελάς Μόνα Λίζα ;"
Der Raub der Mona Lisa(1931), ταινία του ούγγρου σκηνοθέτη Géza von Bolváry.
Good Morning Boys (1937), αγγλική κωμωδία του Marcel Varnel. Η κλοπή της Τζοκόντας πραγματοποιείται προς το τέλος του φιλμ.
Will Hay και Lilli Palmer, οι πρωταγωνιστές της ταινίας.
Φεβρουάριος του 2012. Ένα αντίγραφο της Τζοκόντας του Λούβρου, που πιστεύεται πως είναι το έργο κάποιου μαθητή του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, εκτίθεται στο μουσείο του Πράντο στο οποίο ανήκει.
Η Τζοκόντα του Λούβρου και η Τζοκόντα του Πράντο (μετά από την αφαίρεση του μαύρου επιπρόσθετου φόντου).
Η Μόνα Λίσα του βραζιλιάνικου μοντερνισμού ήταν πιο άτυχη. Ο πίνακας με τον τίτλο "Samba" (1925) του βραζιλιάνου ζωγράφου Di Cavalcanti έγινε στάχτη όταν από βραχυκύκλωμα του κλιματισμού πήρε φωτιά και καταστράφηκε η κατοικία του γνωστού συλλέκτη Jean Boghici στο Rio de Janeiro.
MBLAQ, Mona Lisa.
Τρεις χιουμοριστικές κάρτες :
"Ορίστε τι έδωσε η Μόνα Λίζα στους θαυμαστές της".
"Ευχαριστημένη που μετά από 400 χρόνια βρήκα πάλι την ευκαιρία να το σκάσω".
"Πάω να ανταμώσω τον Ντα Βίντσι μου. Γεια σας αγαπητοί μου και ευχαριστώ".
σχόλια