Ο Λένιν με τη γυναίκα του Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Μετά το θανατό του, το κείμενο της "διαθήκης" του παραδόθηκε από την Ναντέζντα Κρούπσκαγια στη Γενική Γραμματεία του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Το αποτελούσαν τρία σύντομα σημειώματα που υπαγόρευσε ο Λένιν στα τέλη του Δεκέμβρη του 1923 και τις αρχές του Γενάρη του 1924, λίγο πριν επιδεινωθεί ραγδαία η αρρώστια του. 'Εχοντας διαισθανθεί την επερχόμενη ρήξη στις γραμμές του κόμματος και τον κίνδυνο του εκφυλισμού του, πρότεινε μία "αξιολόγηση" των βασιικών στελεχών του, με ιδιαίτερα αρνητική αναφορά στον Στάλιν, που είχε άλλωστε μόλις έρθει σε έντονη προστριβή και με τη γυναίκα του. Η Ναντέζντα Κρούπσκαγια ήταν αυτή που επέμενε να διαβαστεί η "διαθήκη" στο 13ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, πράγμα που αναγκάστηκε να δεχτεί η τρόικα Ζινόβιεφ-Κάμενεφ-Στάλιν υπό τον όρο της μη δημοσιευσής της. Κανείς δεν ξανάκουσε για τη "διαθήκη" του Λένιν μέχρι την αποσταλινοποίηση. Βλ. worldwar2database.com.
Βλ. barnesandnoble.com.
Ο Λένιν με τον βρετανό συγγραφέα H. G. Wells (Ο Πόλεμος των Κόσμων). Οι συνομιλίες τους δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του H. G. Wells Russia in the Shadows. The Dreamer in the Kremlin (1920). Βλ. rosswolfe.wordpress.com.
Ο Λένιν και η Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Βλ. tqyayas.blogspot.com και Wikimedia Commons.
'Ηδη από το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο που τον έπληξε τον Μάη του 1922, ο Λένιν είχε μείνει ημιπαράλυτος. Το δεύτερο, τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει κάθε πολιτική δραστηριότητα, ενώ το τρίτο του στέρησε την ομιλία και τον καθήλωσε στο κρεβάτι μέχρι το θανατό του στις 21 Ιονουαρίου του 1924. Βλ. all-art.org.
Ο Νικίτα Χρουστσόφ στο βήμα του 20ου Συνεδρίου του ΚΚ της ΕΣΣΔ, του λεγόμενου συνεδρίου της αποσταλινοποίησης, όπου ανασύρθηκε για τις ανάγκες της κομματικής αντιπαράθεσης η εξαφανισμένη μέχρι τότε "διαθήκη" του Λένιν. Βλ. cvce.eu.
Ο Νικίτα Χρουστσόφ με τον Στάλιν. Βλ. Wikimedia Commons.
O Στάλιν με την κόρη του Svetlana Alliluyeva (ζήτησε πολιτικό άσυλο στις ΗΠΑ το 1967). Βλ.Wikimedia Commons.
"[προσθήκη, 4/1/1923]
Ο Στάλιν είναι πολύ απότομος και το ελάττωμα αυτό, που είναι εντελώς ανεκτό στις προσωπικές σχέσεις κομμουνιστών αναμεταξύ τους, δεν είναι ανεκτό για κείνον που κατέχει τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Γι' αυτό, προτείνω στους συντρόφους να βρούν ένα μέσο να βάλουν στη θέση του κάποιον άλλο, ο οποίος σχετικά με τον Στάλιν να έχει τούτο το χαρακτηριστικό, να είναι πιό υπομονετικός, πιο ανοιχτόκαρδος και πιο ευγενικός απέναντι στους συντρόφους και να είναι λιγότερο δύστροπος. Το ζήτημα αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μικρολογία. Μα πιστεύω πως άμα το ιδούμε από την άποψη της αποφυγής ενός σχίσματος και από την άποψη των σχέσεων Στάλιν και Τρότσκι, δεν είναι καθόλου μικρό, ή καλύτερα είναι ένα τέτοιας λογής μικρό πράγμα που αργότερα μπορεί να έχει αποφασιστική σπουδαιότητα." (Λένιν, από το σάιτ Marxists Internet Archive).
Η πρώτη εξορία του Τρότσκι με την οικογενειά του και τους συνεργάτες του στην Alma-Ata (Kazakhstan) το Γενάρη του 1928. 'Ενα χρόνο μετά, εκδιώχθηκε οριστικά από τη χώρα. Βλ. libcom.org και John Reed on Myspace.
"[24/12/1922]
Πιστεύω οτι ένας βασικός συντελεστής στο ζήτημα της σταθερότητας από την άποψη αυτή είναι η προσωπικότητα δύο μελών της Κεντρικής Επιτροπής, του Στάλιν και του Τρότσκι. Οι σχέσεις ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο ισοδυναμούν κατά τη γνώμη μου με κάτι παραπάνω από το μισό του κινδύνου ενός σχίσματος, ο οποίος είναι δυνατό να αποτραπεί. Φρονώ οτι θα μπορούσαν να αυξηθούν οι πιθανότητες αποφυγής του σχίσματος, αν ο αριθμός των μελών της Κεντρικής Επιτροπής αυξηθεί από 50 σε 100. Από τότε που ο Στάλιν έγινε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, συγκέντρωσε στα χέρια μία τεράστια δύναμη. Δεν είμαι εντελώς βέβαιος πως κατορθώνει πάντοτε να χρησιμοποιεί τη δύναμη αυτή με αρκετή σύνεση. Από το άλλο μέρος ο Τρότσκι, όπως το απόδειξε στον αγώνα του ενάντια στην Κεντρική Επιτροπή απ' αφορμή του ζητήματος του Επιτροπάτου της Συγκοινωνίας, διακρίνεται όχι μόνο για τις εξαιρετικές ικανότητές του - ως πρόσωπο είναι το δίχως άλλο ο πιό ικανός σύντροφος μέσα στη σημερινή Κεντρική Επιτροπή - αλλα διακρίνεται επίσης και για την πάρα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθησή του καθώς και για την τάση του να τραβιέται πολύ από τη διοικητική όψη των ζητημάτων. Οι ιδιότητες αυτές των δύο ικανώτερων μελών της σημερινής Κεντρικής Επιτροπής θα μπορούσε, χωρίς αυτοί να φταίνε, να οδηγήσουνε σε σχίσμα, και, αν το Κόμμα μας δεν πάρει κανένα μέτρο για να αποφύγει το σχίσμα, αυτό θα μπορούσε να επέλθει αναπάντεχα. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τις προσωπικές ιδιότητες και των άλλων μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Υπενθυμίζω μόνο οτι το επεισόδιο Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ τον Οκτώβρη δεν ήτανε τυχαίο. Δεν έπρεπε όμως να γίνει εκμετάλλευση του επεισοδίου εκείνου ενάντια στους δύο αυτούς, παρόμοια όπως δεν πρέπει να γίνει ενάντια στον Τρότσκι εκμετάλλευση του μή μπολσεβικισμού του (δηλαδή του γεγονότος οτι ο Τρότσκι ίσαμε το καλοκαίρι του 1917 βρισκότανε έξω από το Μπολσεβίκικο Κόμμα - σ.τ.μ) (Λένιν, Marxists Internet Archive).
H Frida Kahlo υποδέχεται τον Τρότσκι και τη γυναίκα του Natalia Sedova κατά την αφιξή τους στο λιμάνι Tampico του Μεξικού το 1937. Μαζί τους ο αμερικανός τροτσκιστής ηγέτης Max Shachtman. Φωτ. Getty Images/Gamma-Keystone. Βλ. mariaxhe.blogspot.com.
Ο Τρότσκι με αμερικανούς φίλους στην τελευταία του εξορία στο Μεξικό. Βλ.Wikimedia Commons.
Ο Τρότσκι δολοφονήθηκε από πράκτορα του Στάλιν στην κατοικία του στο Μεξικό τον Αύγουστο του 1940. Βλ. hist.weebly.com.
Αριστ., ο Νικολάι Μπουχάριν πίσω από τον Γκόρκι στο σιδηροδρομικό σταθμό Belorussky της Μόσχας το 1928. Βλ. byeloriszanianka.tumblr. Δεξ., σοβιετική εφημερίδα του 1928 δείχνει τον Μπουχάριν να συνομιλεί με φοιτητές σχετικά με την καταπολέμηση του καπνίσματος. Βλ. byeloriszanianka.tumblr. Ο Νικολάι Μπουχάριν καταδικάστηκε σε θάνατο στις "Δίκες της Μόσχας" του 1936 και εκτελέστηκε το 1938.
[24/12/1922]
"Από τα πιό νέα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, θα ήθελα να πώ λίγα λόγια για τον Μπουχάριν και τον Πιατάκωφ. Κατά τη γνώμη μου είναι οι πιό ικανοί ανάμεσα στους νέους, και σχετικά με αυτούς πρέπει να έχουμε υπόψη οτι ο Μπουχάριν όχι μόνο είναι ο πολυτιμότατος και σημαντικότατος θεωρητικός του Κόμματος, αλλα και σωστά μπορεί να θεωρείται σαν το αγαπημένο παιδί όλου του Κόμματος. Μολοντούτο οι αντιλήψεις του με πολύ μεγάλες αμφιβολίες μπορούνε να χαρακτηριστούν ως εντελώς μαρξιστικές. Έχει κάτι το σχολαστικό επάνω του, δεν έμαθε ποτέ την διαλεκτική και ακόμη πιστεύω ότι ποτέ δεν την κατάλαβε εντελώς." (Λένιν, Marxists Internet Archive).
Ο Γιούρι Πιατάκοφ. Βλ. hrono.ru, angelfire.com και jaysclasses.com. Ο Γιούρι Πιατάκοφ καταδικάστηκε σε θάνατο στις "Δίκες της Μόσχας" του 1936 και εκτελέστηκε το 1937. Από την παλίά φρουρά των μπολσεβίκων είχαν μείνει το 1936, μετά τις μαζικές εκκαθαρίσεις, μόνο οι Μολότοφ, Καλίνιν και Στάλιν.
"[Συνέχεια, 25/12/22]
Ο Πιατάκωφ δίχως αμφιβολία διακρίνεται για τη δύναμη της θέλησής του, και για την ικανότητά του, αποκλίνει όμως πάρα πολύ στη διοικητική όψη των πραγμάτων, ωστε να μη μπορεί κανείς να τον εμπιστεύεται σ' ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Τις παρατηρήσεις αυτές τισ κάνω με την προϋπόθεση πως οι προαναφερόμενοι ικανοί και πιστοί σύντροφοι μπορούνε να βρούνε την ευκαιρία να συμπληρώσουνε τις γνώσεις τους και να διορθώσουνε τις μονομέρειές τους." (Λένιν, Marxists Internet Archive).
Βλ. docstoc.com.
Ο Λένιν με τον Τρότσκι τον Φεβρουάριο του 1918... Βλ. rosswolfe.wordpress.com.
... και ο Λένιν χωρίς τον Τρότσκι. Βλ. myweb.lmu.edu.
Βλ. bocksl.blogspot.com.
Βλ. webposters.adm.ntu.edu.
Μαυσολείο για έναν, κι έπειτα για δύο (ανεγέρθηκε ενάντια στη θέληση του Λένιν). Βλ. gonzoblog.ru και members.virtualtourist.com.
σχόλια