Δεν είναι μόνο η Μόρια η κόλαση που κάνουμε ότι δεν υπάρχει, υπάρχει και το camp στη Σάμο και άλλα αντίστοιχα κολαστήρια ξεριζωμένων, ενώ πληθαίνουν οι ρατσιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες αλλά και μετανάστες, συχνά καθ' όλα νομότυπους και κανονικά εργαζόμενους πολίτες αυτής της χώρας.
Δυστυχώς, έχουμε μυστικά ή χαμηλόφωνα αποφασίσει –κι ας μην το παραδεχόμαστε–, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη γενικώς, ότι «δεν μας φτάνουν τα οικονομικά δεινά μας, έχουμε κι αυτούς, τι θέλουν από μας κ.λπ.». Η πολιτική αποτροπής έχει επικρατήσει και μαζί η παράλυση στη διαχείριση ενός τεράστιου ζητήματος που έχει να κάνει με την ύπαρξη όλων μας και με τα ανθρώπινα δικαιώματα που τα αποκαλούμε πλέον κατ' ευφημισμό «κοινές ανθρώπινες αξίες», για να τα παραχώσουμε πιο εύκολα κάτω από το χαλί.
Και οι δημοσιογράφοι αναμετριούνται πλέον με την επικρατούσα αντίληψη ότι «έγκωσε» ο κόσμος με το προσφυγικό ζήτημα, το οποίο γίνεται και αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους φορείς, οπότε άσ' το καλύτερα, εξάλλου και ως θέαμα δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη δυστοπική αίγλη της εξέγερσης των «κίτρινων γιλέκων» στο Παρίσι φέρ' ειπείν (που παραδέχομαι ότι στιγμιότυπά της δεν χόρταινα να βλέπω αυτές τις μέρες, γιατί ήταν πραγματικά σαν να βλέπεις θρίλερ εξέγερσης / «εξυγίανσης» με φόντο την αχλή από τα καπνογόνα και τον βαρύ ουρανό πάνω από την Αψίδα του Θριάμβου).
Οι σωστές πολιτικές –οι συλλογικές διαδικασίες αποφάσεων σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους συγκατοικούμε σ' αυτόν τον κόσμο– μπορούν να δημιουργήσουν σπίτια, βάσεις, εστίες. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν στερηθεί το δικαίωμα στα ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο επειδή είναι ξεριζωμένοι και απάτριδες αλλά επειδή είναι αόρατοι και δεν υφίστανται ως πολίτες πουθενά
Ως νηφάλια προσγείωση μετά τον εθισμό στο διεγερτικό θέαμα άλλης μιας εντυπωσιακής παρισινής εξέγερσης λειτούργησε η ομιλία της 51χρονης Ρωσο-αμερικανίδας δημοσιογράφου (και ΛΟΑΤΚΙ ακτιβίστριας και Νέμεσης του Πούτιν, αλλά ας μην τα μπλέξουμε αυτά τώρα εδώ) Μάσα Γκέσεν, στην οποία απονεμήθηκε φέτος το δημοσιογραφικό βραβείο που δίνεται τα τελευταία χρόνια στη μνήμη του συγγραφέα και δημοσιογράφου Κρίστοφερ Χίτσενς (που είχε κι εκείνος τα στραβά του, αλλά, επίσης, δεν είναι της παρούσης). Και πιο σημαντικά από αυτά που είπε είναι όσα έχουν σχέση με το τεράστιο αγκάθι του προσφυγικού στα πλευρά της ανθρωπότητας και του κρίσιμου δημοσιογραφικού ρόλου στην κάλυψή του...
«... Πριν από δύο χρόνια ο Μάρτιν Μπάρον [σ.σ. διευθυντής της εφημερίδας "Washington Post"], πιθανόν ο σημαντικότερος δημοσιογράφος της γενιάς μου, είχε πει από αυτό εδώ το βήμα ότι η λύση στην εποχή των Τραμπ είναι να κάνουν οι δημοσιογράφοι "απλώς τη δουλειά τους". Νομίζω ότι ισχύει. Μακάρι, όμως, να είχα μια πιο απτή αντίληψη του τι είναι η δουλειά μας πλέον, καθώς ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με μια ιεραρχία προτεραιοτήτων που δεν πρέπει να περιορίζεται στον υπολογισμό των "κλικ" και των "αντιδράσεων" που μπορεί να προκαλέσει ένα άρθρο...»
«... Προσωπικά, έχω γευτεί την εμπειρία της δύναμης ή και της εξουσίας ακόμα που μπορεί να έχει ένας δημοσιογράφος. Σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις μεταναστών ή προσφύγων για τις οποίες έγραψα, το άρθρο –και η φυσική μου παρουσία στο δικαστήριο σε μία από τις συγκεκριμένες υποθέσεις– επηρέασε θετικά το αποτέλεσμα της διαδικασίας: η απέλαση απετράπη, η αίτηση παροχής ασύλου έγινε αποδεκτή. Ίσως και να ήταν ευτυχείς συμπτώσεις, ξέρουμε όμως πόσο ευαίσθητη είναι η γραφειοκρατία απέναντι στην εξουσία. Το "New Yorker" έχει εξουσία. Κατά συνέπεια, έχω κι εγώ εξουσία επειδή γράφω για το "New Yorker"...»
«Αυτή η ατομική εξουσία μου προκαλεί τρόμο. Αν έχω τη δύναμη να αλλάξω –ή, πολύ περισσότερο, να σώσω– τη ζωή ενός ατόμου με το γράψιμο, τότε γιατί δεν έχω γράψει πολύ περισσότερα αντίστοιχα κείμενα; Πώς μπορώ να γράφω για οτιδήποτε άλλο; Πώς μπορεί οποιοσδήποτε από μας;»
«Η ανθρωπιστική κρίση των εκτοπισμένων ανθρώπων ανά τον πλανήτη είναι τεράστια και υπάρχουν πολλά επιχειρήματα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω υπέρ της δημοσιογραφικής κάλυψης όσο το δυνατόν περισσότερων περιπτώσεων. Υπάρχει το επιχείρημα ότι μπορείς να σώσεις μεμονωμένα άτομα. Υπάρχει, επίσης, το επιχείρημα ότι η παρουσία τόσων εκτοπισμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων στον κόσμο μάς αποθηριώνει όλους, αποσταθεροποιεί την κοινωνική συνοχή και στρώνει τον δρόμο για πάσης φύσεως δημαγωγούς...»
«Δεν θέλω, όμως, να χρησιμοποιήσω αυτά τα επιχειρήματα. Θέλω να χρησιμοποιήσω κυρίως το επιχείρημα ότι δουλειά του δημοσιογράφου είναι να απευθύνεται στους ανθρώπους, γράφοντας για άλλους ανθρώπους. Οι πολιτικές προκύπτουν ως λειτουργία που ακολουθεί την κατανόηση του κοινού μετά την ανάγνωση αυτών των αφηγήσεων. Οι σωστές πολιτικές –οι συλλογικές διαδικασίες αποφάσεων σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους συγκατοικούμε σ' αυτόν τον κόσμο– μπορούν να δημιουργήσουν σπίτια, βάσεις, εστίες. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν στερηθεί το δικαίωμα στα ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο επειδή είναι ξεριζωμένοι και απάτριδες αλλά επειδή είναι αόρατοι και δεν υφίστανται ως πολίτες πουθενά...»
