Το«εύκολο» και όπως πάντα δραματοποιημένοτηλεοπτικόρεπορτάζ ενεργοποίησε μέσα μου, αγγίζονταςτες, εκείνες τις χορδές που με κάνουνν' ανησυχώ, να προβληματίζομαι, ναστενοχωριέμαι και, αν το «πράγμα»προχωρήσει κι άλλο, να απελπίζομαι.Χιλιάδες οδηγοί Ι.Χ. αυτοκινήτων, φορτηγώνκαι τουριστικών λεωφορείων επιλέγουνκάθε μέρα (εν γνώσει τους ότι θα κολλήσουνσε πολύωρο μποτιλιάρισμα) παρακαμπτήριεςοδούς για να γλυτώσουν όλα ή έστω κάποιααπό τα διόδια, οι τιμές των οποίωναυξήθηκαν τον περασμένο μήνα σε άνευπροηγουμένου και άνευ κοινής λογικήςεπίπεδα. Οι εκπρόσωποι περίπου 20.000μεγάλων φορτηγών που εκτελούν μεταφορέςσε εθνικό επίπεδο ετοιμάζονται (αν δεντο έχουν κιόλας κάνει) να μετακυλίσουνστους πελάτες τους -άρα, και... αντιμεταθετικώςστον τελικό λήπτη, τον καταναλωτή- τιςυπέρογκες αυξήσεις στα διόδια για ταοχήματά τους που φτάνουν μέχρι και 136%.
Αντιδράσειςυπάρχουν και από τον σύνδεσμο τουριστικώνγραφείων, που σε ανακοίνωσή του αποκαλύπτειότι η επιβάρυνση για τα τουριστικάπούλμαν φτάνει έως και 250%. Άκουσα στατηλεοπτικά ρεπορτάζ ανθρώπους να λένε,πολύ απλά αλλά και πολύ θυμωμένα-πονεμένα:«Τι θέλετε να κάνω; Για τη δική μουτσέπη, τα επιπλέον 6 ευρώ που καλούμαινα δώσω κάθε μέρα, αφού εργάζομαι εκτόςΑθηνών, είναι σημαντικό κοντύλι. Έχετεαντίληψη πόσα χρήματα είναι τα 6 ευρώ;Είναι περισσότερα από 2 χιλιάρικα. Κάθεμέρα. Ε, δεν μου περισσεύουν πια. Μεδανεικά και πιστωτικές κάρτες κινούμαστεόλοι στη ζωή μας. Πού θα πάει αυτό τοπράγμα;»
Η«απελπισία» έχει διαφορετικές...κλιμακώσεις. Άλλη είναι στην Ελλάδα,ασφαλώς, και άλλη είναι στην Αϊτή, όπουο κόσμος εξεγέρθηκε την περασμένηεβδομάδα για ένα κομμάτι ψωμί και λίγορύζι. Όμως, η «απελπισία» έχει τονίδιο πόνο για όποιον τη γεύεται και τηνκουβαλά μέσα του. Κάθε μία από αυτέςέχει το «ειδικό της βάρος», αλλάκαι όλες μαζί μία «κοινή συνισταμένη»:την εκμετάλλευση και αφαίμαξη των πολλώνκαι ανίσχυρων από τους λίγους καιδυνατούς.
Τηνπερασμένη Πέμπτη, ο πρόεδρος τηςΠαγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικεμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου στηνΟυάσιγκτον κρατώντας στο χέρι ένακαρβέλι ψωμί. Μίλησε για το κύμα τηςακρίβειας που σαρώνει όλο τον κόσμο,και έδωσε έμφαση στην ανάγκη να επανέλθειη γεωργία ως «πρώτη προτεραιότητα»,στην... ατζέντα του διεθνούς οργανισμού- πιθανότατα για να ενισχυθούν, μέσωμιας νέας γεωργικής ανάπτυξης, οιδανειακοί ορίζοντες των τραπεζών!
Οκ. Ζέλικ, κρατώντας πάντα το καρβέλι,σκιαγράφησε μια εικόνα ζοφερή, την οποίαέτσι κι αλλιώς πολλοί άνθρωποι βιώνουνκιόλας με οδυνηρό τρόπο, μίλησε για τοδιεθνές κύμα ανατιμήσεων στα αγροτικάπροϊόντα (που καταλήγουν ως τρόφιμα στοτραπέζι μας), χρησιμοποιώντας μάλιστατον καινούργιο όρο «agflation»,συνδυάζοντας την αγροτική παραγωγή(εξού και το «ag»)με τον πληθωρισμό («in-flation»).Πιστεύει ότι το φαινόμενο του agflationδεν είναι καθόλου παροδικό, και λέειότι κατά την άποψή του οφείλεται στιςεξής παραμέτρους:
• άνοδοςτων τιμών ενέργειας
• ξαφνικόςπλουτισμός των Κινέζωνκαι άλλων Ασιατών - άρα, αύξηση τηςκατανάλωσης
• χρήσηβιοκαυσίμων, που «κατασκευάζονται»και από σιτάρι και καλαμπόκι, εις βάρος,επομένως, της «τροφικής αλυσίδας»
• καιτέλος οι κλιματικές αλλαγές, που σεπολλάμέρη του κόσμου έχουν χτυπήσει άγριατη γεωργική παραγωγή.
Οκ. Ζέλικ επανήλθε την περασμένη Δευτέρακαι προειδοποίησε πως η ραγδαία άνοδοςτων τιμών των τροφίμων διεθνώς μπορείνα σπρώξει «σε ακόμα μεγαλύτερηφτώχια» περίπου 100 εκατομμύριαανθρώπους που ήδη ζουν σε φτωχές χώρεςκαι δύσκολα τα φέρνουν βόλτα στη ζωήτους, στερούμενοι ακόμα και των πολύβασικών ειδών διατροφής, όπως είναι τοψωμί, το γάλα, το ρύζι - ας μη κάνουμελόγο για ψάρι, κρέας, ακόμα και λαχανικάπου, εάν δεν τα καλλιεργείς πια ο ίδιος,τα πληρώνεις «φαρμάκι». Ο κ. Ζέλικπρότεινε να μπει άμεσα σε εφαρμογή ένα«σχέδιο δράσης για την αναζωογόνησητης αγροτικής παραγωγής».
Τιςτελευταίες εβδομάδες είδαμεεκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ναξεσηκώνονται κατά της ακρίβειας στατρόφιμα, και της συνακόλουθης έλλειψήςτους, σε χώρες όπως η Αϊτή, οι Φιλιππίνεςκαι η Αίγυπτος. Τον περασμένο χρόνο, ητιμή του ρυζιού αυξήθηκε κατά 75%.Διπλασιάστηκε, επίσης, στο ίδιο αυτόδιάστημα η τιμή του καλαμποκιού, τουσιταριού και της σόγιας.
Οιμεγάλοι χαμένοι, βεβαίως, είναι οικάτοικοι των πόλεων στις αναπτυσσόμενεςκυρίως χώρες (αν και σε πολλές ανεπτυγμένες,επίσης, οι συνεχείς αυξήσεις των τιμώντων προϊόντων έχουν σπρώξει προς τηφτώχια όχι λίγους ανθρώπους), που δενέχουν άμεση πρόσβαση στη γεωργικήπαραγωγή, και αγοράζουν τα προϊόντα μεόλα τα «καπέλα» που παίρνουν οιενδιάμεσοι, στη μακρά πορεία τους απότο χωράφι στο ράφι.
Απότην άλλη, όπως μεταδόθηκε την εβδομάδααυτή σε ενδιαφέρον ρεπορτάζ του BBCWorld,κερδισμένοι είναι οι αγρότες (κυρίωςοι μεγάλες αγροτικές μονάδες) στιςπλούσιες και αναπτυσσόμενες αγορές,κυρίως των ΗΠΑ, της Αργεντινής, τουΚαναδά, της Αυστραλίας και της Βραζιλίας,που εισπράττουν υψηλότατες τιμές γιατη σοδειά τους. Όπως συμβαίνει πάντα,όμως, εκείνοι που χάνουν και υποφέρουνείναι απείρως περισσότεροι από εκείνουςπου κερδίζουν και διαβιούν εν ευτυχία.
σχόλια