Το 2016 δεν ήταν και πολύ καλή χρονιά για τη μουσική αφού μετά τον θάνατο του David Bowie και του Prince, σήμερα ανακοινώθηκε και ο θάνατος ενός ακόμα σπουδαίου καλλιτέχνη, του Leonard Cohen, o οποίος άφησε αυτό το μάταιο κόσμο στα 82 του. Ήταν και οι τρεις τους τεράστιοι για την σύγχρονη μουσική, με σπουδαία άλμπουμ που διαμόρφωσαν την κουλτούρα του αιώνα και κυριολεκτικά επηρέασαν τις ζωές όλων μας, ή σχεδόν όλων μας μια και αρκετοί συνάνθρωποι μας ακούνε Βέρτη αλλά εμείς δεν γράφουμε γι' αυτούς.
Ο Leonard μάλιστα μας προειδοποίησε ξεκάθαρα όταν πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε ένα σκοτεινό άλμπουμ που ουσιαστικά καλωσόριζε το θάνατο υμνώντας τη ζωή. Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και ο Bowie με το Blackstar νωρίτερα μέσα στη χρονιά. Και οι δύο τους άφησαν μια σπουδαία μουσική διαθήκη βγάζοντας δύο από τα καλύτερα έργα της καριέρας τους (όχι τα καλύτερα, τα καλύτερα έργα βγαίνουν όταν οι άνθρωποι κινούνται από τον έρωτα, όχι από το θάνατο.)
Σήμερα λοιπόν ανοίγοντας το twitter ήρθα αντιμέτωπος με τα αμέτρητα R.I.P Leonard τα οποία συνεχίζονται μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ήδη τα στρατόπεδα έχουν χωριστεί (στα social media δημιουργούνται δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα για οποιοδήποτε θέμα, ακόμα και για το από που ανατέλλει ο ήλιος): Από τη μία αυτοί που εκφράζουν την ανείπωτη θλίψη τους για το γεγονός ποστάροντας YouTube videos και στίχους του εκλιπόντος και από την άλλη οι κυνικοί που ειρωνεύονται την υπερβολική έκφραση συναισθημάτων των πρώτων για κάποιον ουσιαστικά άγνωστο τους.
Είναι όμως ακριβώς έτσι; Είναι ο Leonard Cohen ή ο Bowie ένας άγνωστος; Δηλαδή ναι, προφανώς ελάχιστοι από όσους θρηνούν τους έχουν γνωρίσει πραγματικά οπότε τεχνικώς είναι άγνωστοι, αλλά από την άλλη, πολλοί, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ζήσει σημαντικές στιγμές της ζωής τους υπό τον ήχο των τραγουδιών τους, έχουν τραγουδήσει τον έρωτα τους μέσα από τους στίχους τους, έχουν νοιώσει σημαντικοί επειδή μοιράστηκαν μια σκέψη τους μαζί τους. Κάποιοι ίσως όντως έγιναν καλύτεροι άνθρωποι μέσα από την τέχνη τους, κάποιοι ίσως τους χρωστάνε ακόμα και τη ζωή τους.
Οπότε ναι, ας επιτρέψουμε στους ανθρώπους να στεναχωρηθούν για το θάνατο ενός αγαπημένου μουσικού, ας τους αφήσουμε να απευθυνθούν στο πνεύμα του στο δεύτερο ενικό, ας τους αφήσουμε να μας δείξουν πόσο πονούν, ας τους αφήσουμε να μοιραστούν μαζί μας εκείνη τη σημαντική προσωπική στιγμή που έζησαν ακούγοντας το Dance Me To The End Of Love. Ίσως ξέρουμε ότι κάποιοι από αυτούς δεν ήταν και τόσο μεγάλοι φαν του καλλιτέχνη, ίσως υποψιαζόμαστε ότι ανεβαίνουν σε ένα τρένο χωρίς εισιτήριο, ίσως κάνει μπαμ ότι ο θρήνος τους είναι περισσότερο μια εγωκεντρική επίδειξη συναισθημάτων (και ποια δεν είναι!) αλλά και τι έγινε βρε αδερφέ, ποιος σε έχρισε χωροφύλακα των αισθημάτων των άλλων; Εσύ κλάψε ιδιωτικά αν προτιμάς, κάποιοι έχουν ανάγκη να κάνουν τον πόνο τους τραγούδι, ποίημα, ανάρτηση, στάτους, σημαία.
Το αγαπημένο μου τραγούδι του Cohen είναι το Who By Fire, εδώ στην βλάσφημη και σπαρακτική διασκευή των Coil:
