Ηανεργία δεν έχει... ηλικιακή ποσόστωση.Όποτε κι αν συμβεί, κακή είναι. Και φέρνειαπόγνωση και πόνο. Σεπιο προχωρημένες ηλικίες, τα συναισθήματααυτά είναι πιο έντονα. Ο χρόνος πουτρέχει, πιο γρήγορα θαρρείς όσο μεγαλώνεις,προσθέτει και την ανασφάλεια σε όλεςτις άλλες πληγές.
Στα27-28 σου λες «προλαβαίνω», καισυμβιβάζεσαι ευκολότερα με κάτι άλλο- που, πολλές φορές, καταντάει και τομόνιμό σου! Στα50 και βάλε, το να μείνεις χωρίς δουλειάείναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγοςάγνωστο. Οικοινωνίες που έχουν τα θεμέλιά τους σεαυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό»δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους πελαγωμένουςανθρώπους να πνιγούν. Απλώνουν ένα χέριβοηθείας, τις πρώτες, δύσκολες ώρες τουναυαγίου. Σου ρίχνουν ένα σωσίβιο ναπιαστείς, ώσπου να περάσουν τα δύσκολακαι να ξανασηκώσεις κεφάλι.
Στοντόπο μας, αυτό το απλωμένο χέρι υπάρχειπερισσότερο ως «εκπεφρασμένη πολιτικήεπιθυμία», παρά ως άμεση λύση όταν ηανάγκη το απαιτεί. Με αφύπνισε ως προςτούτο μια σπουδαία ομιλία που εκφώνησεστη Βουλή, προς τα τέλη του περασμένουΣεπτεμβρίου, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚΑνδρέας Λοβέρδος. Ηέμφαση της ομιλίας του ήταν επάνω σεαυτό που τόσο κουραστικά πια ονομάζουμε«καθημερινότητα του πολίτη».Μίλησε απλά, και με συγκλονιστικάπαραδείγματα.
Γιατον άνθρωπο, φερ' ειπείν, που μένειχωρίς δουλειά στα 55 του, περιέγραψε οκ. Λοβέρδος ένα μικρό γραφειοκρατικόμαρτύριο έως ότου λάβει το μικρό βοήθημαπου δικαιούται (το σωσίβιο που λέγαμε)για τον πρώτο δύσκολο καιρό. Υπάρχουνπολύ καλά κοινοτικά προγράμματαανακούφισης για αρκετές κατηγορίεςσυμπολιτών μας. Όμως, όπως επισήμανεστην ομιλία του ο κ. Λοβέρδος, η εφαρμογήτων προγραμμάτων με τη διαδικασίαχορήγησης μιας άδειας ή μιας βοήθειας,συντρίβουν τους ανθρώπους. Τουςεξευτελίζουν.
Ανέφερεεπίσης και την περίπτωση ενός συνταξιούχουο οποίος έχει κάνει πολλές δουλειές καιπου η γραφειοκρατία της διαδοχικήςασφάλισης είναι τέτοια που τον κάνεινα παίρνει σύνταξη μετά από δύο χρόνιαπερίπου από την ημέρα που βγαίνει, καιζητά ρουσφέτι για να την πάρει νωρίτεραή, αν δεν έχει ρουσφέτι, ταλαιπωρείταιδανειζόμενος.
«Το μεταπολιτευτικόκράτος που κατέρρευσε τον Αύγουστο του2007 στις φωτιές, όταν δεν προστάτευσε τηζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον τηςχώρας, αυτό το μεταπολιτευτικό κράτοςέχει πια τελειώσει τη ζωή του. Ό,τι έχειμείνει είναι ταλαιπωρία για τον πολίτη»μου έλεγε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε μιαπρόσφατη συζήτησή μας, αναγνωρίζονταςπως όση ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις τηςΝέας Δημοκρατίας, άλλη τόση, αν όχι καιπερισσότερη, φέρουν οι κυβερνήσεις τουδικού του κόμματος.
«Το2011, στις επόμενες εκλογές, αν δεν κάνουμεκάτι γι' αυτά τα θέματα της καθημερινότητας,θα θεωρεί ο πολίτης, η συντριπτικήπλειοψηφία των πολιτών δηλαδή, ότι οιπολιτικοί τελειώσανε. Ότι "δεν τουςχρειαζόμαστε, αφού δεν κάνουν τίποταγια μας". Κι αυτό που είδαμε στιςπρόσφατες εκλογές, να έχουμε αναποφάσιστουςμέχρι την Κυριακή της κάλπης, αυτό είναικρίσιμο, και καταδεικνύει την απόγνωσηστην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος. Ηαναποφασιστικότητά τους στις κάλπεςδεν είναι επειδή είχαν δύο ή τρεις καλέςλύσεις να επιλέξουν, αλλά επειδή είναιαπαυδισμένοι οι πολίτες, δεν θέλουνεκανέναν».
Οισκοτούρες και τα προβλήματα των απλώνανθρώπων δεν «λένε» τίποτα σεπολλούς πολιτικούς. «Μιλάμε γιαπράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο,γι' αυτό και μας αποστρέφεται»παραδέχεται ο Α. Λοβέρδος. Και δίνει έναπαράδειγμα:
«Έναςνέος άνθρωπος 35 ετών ήρθε από τη Γερμανία,Έλληνας, ήθελε να ανοίξει μία μπιραρία.Παιδεύτηκε τόσο πολύ, δεν ξέρω αν ακόμητα κατάφερε ο άνθρωπος, αλλά είπε μετους φίλους του "δεν θα μπω στη λογικήτης διαφθοράς, δε θα δωροδοκήσω". Βρήκελοιπόν έναν γνωστό του νομικό, ένανάλλον λογιστή, και προσπαθούσαν τηρώνταςτη νομιμότητα στο ακέραιο κάποια στιγμήνα καταλήξουν, κι είχαν περάσει 18 μήνεςκαι δεν είχαν άδεια!» Έναςακόμα απογοητευμένος από την Ελλάδαπολίτης. Όσοι έχουν τη δυνατότητα ναξεφύγουν, το κάνουν. Ο συγκεκριμένοςνέος δεν αποκλείεται να άνοιξε τηνμπιραρία του τελικά στην Τουρκία καινα 'ναι και πανευτυχής.
Όσοιδεν μπορούν να ξεφύγουν, όμως, όσοιβλέπουν τις ευκαιρίες τους στη ζωή ναλιγοστεύουν, μένουν στο περιθώριο καιμαραίνονται. Οπιτσιρικάς, με όπλο τη ζωή που ακόμααπλώνεται μπροστά του, βρίσκει πιοεύκολα τη δύναμη να συμβιβαστεί με κάτιάλλο «μέχρις ότου...». Άλλος,πιο ασυμβίβαστος, θα πετάξει και μιακοτρόνα. Οπιο μεγάλος, πιο ταλαιπωρημένος από τηζωή, βλέπει ακόμα και τις συμβιβαστικέςεπιλογές του να λιγοστεύουν. Ξέρω κάποιονπου ήταν λογιστής σε ασφαλιστικήεταιρεία, χρόνια 35, και τώρα ξεχορταριάζεικήπους στα νότια προάστια, και λέει«δόξα τω Θεώ».
Ταστηρίγματά του ελάχιστα. Έδωσε πολλάστον τόπο του, τόσα χρόνια εργαζόμενος.Πήρε πίσω ελάχιστα. Κι ακόμα τους ακούεινα του υπόσχονται τα πάντα.
«Άντεστο διάολο, καραγκιόζηδες!»
σχόλια