ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Άνεργος στα 50: Μια συνηθισμένη τραγωδία

Facebook Twitter
0

Ηανεργία δεν έχει... ηλικιακή ποσόστωση.Όποτε κι αν συμβεί, κακή είναι. Και φέρνειαπόγνωση και πόνο. Σεπιο προχωρημένες ηλικίες, τα συναισθήματααυτά είναι πιο έντονα. Ο χρόνος πουτρέχει, πιο γρήγορα θαρρείς όσο μεγαλώνεις,προσθέτει και την ανασφάλεια σε όλεςτις άλλες πληγές.

Στα27-28 σου λες «προλαβαίνω», καισυμβιβάζεσαι ευκολότερα με κάτι άλλο- που, πολλές φορές, καταντάει και τομόνιμό σου! Στα50 και βάλε, το να μείνεις χωρίς δουλειάείναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγοςάγνωστο. Οικοινωνίες που έχουν τα θεμέλιά τους σεαυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό»δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους πελαγωμένουςανθρώπους να πνιγούν. Απλώνουν ένα χέριβοηθείας, τις πρώτες, δύσκολες ώρες τουναυαγίου. Σου ρίχνουν ένα σωσίβιο ναπιαστείς, ώσπου να περάσουν τα δύσκολακαι να ξανασηκώσεις κεφάλι.

Στοντόπο μας, αυτό το απλωμένο χέρι υπάρχειπερισσότερο ως «εκπεφρασμένη πολιτικήεπιθυμία», παρά ως άμεση λύση όταν ηανάγκη το απαιτεί. Με αφύπνισε ως προςτούτο μια σπουδαία ομιλία που εκφώνησεστη Βουλή, προς τα τέλη του περασμένουΣεπτεμβρίου, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚΑνδρέας Λοβέρδος. Ηέμφαση της ομιλίας του ήταν επάνω σεαυτό που τόσο κουραστικά πια ονομάζουμε«καθημερινότητα του πολίτη».Μίλησε απλά, και με συγκλονιστικάπαραδείγματα.

Γιατον άνθρωπο, φερ' ειπείν, που μένειχωρίς δουλειά στα 55 του, περιέγραψε οκ. Λοβέρδος ένα μικρό γραφειοκρατικόμαρτύριο έως ότου λάβει το μικρό βοήθημαπου δικαιούται (το σωσίβιο που λέγαμε)για τον πρώτο δύσκολο καιρό. Υπάρχουνπολύ καλά κοινοτικά προγράμματαανακούφισης για αρκετές κατηγορίεςσυμπολιτών μας. Όμως, όπως επισήμανεστην ομιλία του ο κ. Λοβέρδος, η εφαρμογήτων προγραμμάτων με τη διαδικασίαχορήγησης μιας άδειας ή μιας βοήθειας,συντρίβουν τους ανθρώπους. Τουςεξευτελίζουν.

Ανέφερεεπίσης και την περίπτωση ενός συνταξιούχουο οποίος έχει κάνει πολλές δουλειές καιπου η γραφειοκρατία της διαδοχικήςασφάλισης είναι τέτοια που τον κάνεινα παίρνει σύνταξη μετά από δύο χρόνιαπερίπου από την ημέρα που βγαίνει, καιζητά ρουσφέτι για να την πάρει νωρίτεραή, αν δεν έχει ρουσφέτι, ταλαιπωρείταιδανειζόμενος.

«Το μεταπολιτευτικόκράτος που κατέρρευσε τον Αύγουστο του2007 στις φωτιές, όταν δεν προστάτευσε τηζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον τηςχώρας, αυτό το μεταπολιτευτικό κράτοςέχει πια τελειώσει τη ζωή του. Ό,τι έχειμείνει είναι ταλαιπωρία για τον πολίτη»μου έλεγε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε μιαπρόσφατη συζήτησή μας, αναγνωρίζονταςπως όση ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις τηςΝέας Δημοκρατίας, άλλη τόση, αν όχι καιπερισσότερη, φέρουν οι κυβερνήσεις τουδικού του κόμματος.

«Το2011, στις επόμενες εκλογές, αν δεν κάνουμεκάτι γι' αυτά τα θέματα της καθημερινότητας,θα θεωρεί ο πολίτης, η συντριπτικήπλειοψηφία των πολιτών δηλαδή, ότι οιπολιτικοί τελειώσανε. Ότι "δεν τουςχρειαζόμαστε, αφού δεν κάνουν τίποταγια μας". Κι αυτό που είδαμε στιςπρόσφατες εκλογές, να έχουμε αναποφάσιστουςμέχρι την Κυριακή της κάλπης, αυτό είναικρίσιμο, και καταδεικνύει την απόγνωσηστην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος. Ηαναποφασιστικότητά τους στις κάλπεςδεν είναι επειδή είχαν δύο ή τρεις καλέςλύσεις να επιλέξουν, αλλά επειδή είναιαπαυδισμένοι οι πολίτες, δεν θέλουνεκανέναν».

Οισκοτούρες και τα προβλήματα των απλώνανθρώπων δεν «λένε» τίποτα σεπολλούς πολιτικούς. «Μιλάμε γιαπράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο,γι' αυτό και μας αποστρέφεται»παραδέχεται ο Α. Λοβέρδος. Και δίνει έναπαράδειγμα:

«Έναςνέος άνθρωπος 35 ετών ήρθε από τη Γερμανία,Έλληνας, ήθελε να ανοίξει μία μπιραρία.Παιδεύτηκε τόσο πολύ, δεν ξέρω αν ακόμητα κατάφερε ο άνθρωπος, αλλά είπε μετους φίλους του "δεν θα μπω στη λογικήτης διαφθοράς, δε θα δωροδοκήσω". Βρήκελοιπόν έναν γνωστό του νομικό, ένανάλλον λογιστή, και προσπαθούσαν τηρώνταςτη νομιμότητα στο ακέραιο κάποια στιγμήνα καταλήξουν, κι είχαν περάσει 18 μήνεςκαι δεν είχαν άδεια!» Έναςακόμα απογοητευμένος από την Ελλάδαπολίτης. Όσοι έχουν τη δυνατότητα ναξεφύγουν, το κάνουν. Ο συγκεκριμένοςνέος δεν αποκλείεται να άνοιξε τηνμπιραρία του τελικά στην Τουρκία καινα 'ναι και πανευτυχής.

Όσοιδεν μπορούν να ξεφύγουν, όμως, όσοιβλέπουν τις ευκαιρίες τους στη ζωή ναλιγοστεύουν, μένουν στο περιθώριο καιμαραίνονται. Οπιτσιρικάς, με όπλο τη ζωή που ακόμααπλώνεται μπροστά του, βρίσκει πιοεύκολα τη δύναμη να συμβιβαστεί με κάτιάλλο «μέχρις ότου...». Άλλος,πιο ασυμβίβαστος, θα πετάξει και μιακοτρόνα. Οπιο μεγάλος, πιο ταλαιπωρημένος από τηζωή, βλέπει ακόμα και τις συμβιβαστικέςεπιλογές του να λιγοστεύουν. Ξέρω κάποιονπου ήταν λογιστής σε ασφαλιστικήεταιρεία, χρόνια 35, και τώρα ξεχορταριάζεικήπους στα νότια προάστια, και λέει«δόξα τω Θεώ».

Ταστηρίγματά του ελάχιστα. Έδωσε πολλάστον τόπο του, τόσα χρόνια εργαζόμενος.Πήρε πίσω ελάχιστα. Κι ακόμα τους ακούεινα του υπόσχονται τα πάντα.

«Άντεστο διάολο, καραγκιόζηδες!»

Στήλες
0

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ