ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ: στο δίλημμα χρεοκοπία ή Μεσοπρόθεσμο, διαλέγω το Μεσοπρόθεσμο. Ίσως γιατί δεν μου περισσεύει η μαγκιά όλων των αγωνιστών της πλατείας, που φαντάζομαι έχουν στην τσέπη τους εκατομμύρια ευρώ για να πληρώσουν την επόμενη μέρα τις συντάξεις. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω σε αυτό το πρόγραμμα τα στοιχεία της κοινωνικής δικαιοσύνης που επικαλείται το καινούργιο οικονομικό επιτελείο. Ούτε καταλαβαίνω για ποιον λόγο θ’ αποκτήσω φορολογική συνείδηση, πληρώνοντας όλο και περισσότερους φόρους. Η τωρινή κυβέρνηση έχει δικαιολογήσει τα πάντα: από τη φοροδιαφυγή μέχρι την παράνομη δόμηση. Όλοι λυτρωθήκανε. Και αντί για παραδειγματική τιμωρία και φυλάκιση, θα πληρώσουν όλοι ένα μικρό ποσό και θα έχουν το δικαίωμα να κατεβαίνουν τα βράδια στην «πλατεία» με τη μαμά, τη θεία και τα παιδιά, και να μουντζώνουν. Γιατί δεν πάνε, άραγε, μια βόλτα στον Νομό Αττικής, που έχει τιγκάρει στο αυθαίρετο, και να μουντζώσουν τους ιδιοκτήτες και τα πανωσηκώματά τους; Αλλά, βέβαια, για όλα φταίει η συλλογική συνείδηση που προέρχεται από το κράτος.
ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε όρθιο με τις ελάχιστες απώλειες στο εσωτερικό του. Με το Μεσοπρόθεσμο δεν βιώνουμε μόνο τον θάνατο του εμποράκου, αλλά τον θάνατο του εμπορίου και της ελεύθερης επιχειρηματικότητας στο σύνολό τους. Πέραν των εισφορών αλληλεγγύης, τα μπλοκάκια καλούνται να πληρώσουν και τέλος επιτηδεύματος που δεν θα είναι ανάλογο με το επάγγελμα και την εργασία αλλά με τον πληθυσμό της πόλης. Πραγματικά, ποιος το σκέφτηκε αυτό; Αν είναι έτσι, να πάμε όλοι στη Θήβα να κάνουμε έναρξη επαγγέλματος, να γλιτώσουμε και τα 100 ευρώ. Υπάρχει, όμως, και η δικαιοσύνη. Όσοι έχουν πισίνες και σκάφη θα πληρώσουν μια έκτακτη εισφορά της τάξης του 5%. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι 50% και 60% για έναν χρόνο. Για να μην πληγούν τα χαμηλά στρώματα και δεν έχουν να πάρουν χλώριο το καλοκαίρι; Μετά έχουμε τα «τεκμήρια». Πώς να αποκτήσεις φορολογική συνείδηση (και οποιαδήποτε συνείδηση), αν έχεις ένα Δημόσιο 750.000 υπαλλήλων που δεν μπορεί να φτιάξει ένα αξιόπιστο σώμα φορολογικού ελέγχου και τσεκάρει τους πολίτες με το «μάτι»; Αν διοικούσαν μπακάληδες, το σύστημα θα ήταν πιο αξιόπιστο και δίκαιο.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΕΠΙΣΗΣ, γιατί επιμένουμε πως για να σωθεί ο δημόσιος τομέας πρέπει να καταστραφεί ο ιδιωτικός. Και, ναι, μπορεί και να χρειαστεί να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Και, ναι, μπορεί να αρθεί και η μονιμότητα. Τι κόλλημα είναι αυτό; Λες και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις δεν έβαζαν τα «δικά τους» παιδιά στο Δημόσιο; Λες και τόσα χρόνια δεν πλημμυρίσαμε από χιλιάδες συμβασιούχους που τους εκμεταλλεύτηκαν για την ψήφο τους! Γι’ αυτό ακούμε συχνά μια από τις ντόπιες ελληνικές παρανοϊκές φράσεις: «οι συμβασιούχοι διαμαρτύρονται για το θέμα της μονιμότητάς τους». Άραγε, η λέξη συμβασιούχος δεν σημαίνει «περιορισμένου χρόνου;» Δεν το ήξεραν όταν υπέγραφαν; Το ήξεραν, αλλά έφαγαν το δικό τους «κουτόχορτο», όπως το φάγαμε όλοι μας. Και η κρίση υποσχέσεις δεν κοιτά.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ ΠΑΛΙ: δέχομαι να πληρώσω το ποσοστό που μου αναλογεί για να σωθούμε, αλλά δεν βρίσκω σε αυτά τα προγράμματα κανενός είδους δικαιοσύνη. Ούτε φορολογική ούτε κοινωνική. Και απορώ πώς δεν το βλέπουν και οι «άτεγκτοι» Ευρωπαίοι εταίροι μας. Μήπως και αυτοί προτιμούν να πάρουν τα λεφτά τους με πασαλείμματα; Αλλιώς, θα μας έδιναν λίγο περισσότερο χρόνο να εκπονήσουμε ένα πρόγραμμα που θα μας μετατρέψει από πολίτες σε φορολογούμενους.
σχόλια