Δενείναι εύκολο να παρακολουθήσει κάποιοςτους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνουή οποιουσδήποτε, εν πάση περιπτώσει,αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητέςκαι αθλήτριες με κάποια μικρή η μεγάληαναπηρία. Παρόλο που έχουν γίνει κάποιαθετικά βήματα με την πάροδο των χρόνων,εντούτοις στη δική μας, μικρή γωνιά τηςΓης, εξακολουθούμε, όταν δεν στρέφουμεαλλού το βλέμμα μας, να κοιτάμε τουςανθρώπους αυτούς με οίκτο, στιγμιαίανα τους επαινούμε για το θάρρος τους,και ένα «μπράβο» που το λέμε, ναείναι περισσότερο για να τελειώνουμεμ' αυτούς. Είναι για ‘μας, βλέπετε,«στενάχωρο θέμα»...
Γενικά,«οι άνθρωποι που δεν είναι σαν και 'μας» (και αυτό το «σαν και ‘μας»δείτε το πιο σφαιρικά ακόμα, προσθέτονταςπαραμέτρους οικονομικούς, φυλετικούς,θρησκευτικούς, πολιτικούς, κ.λπ), στηνΕλλάδα ήταν πάντα, και σε μεγάλο βαθμόείναι ακόμα, στο περιθώριο της κοινωνίας.Ο πολύ φτωχός, ο ψυχικά ή σωματικά«χτυπημένος», ο μη έχων εύκολεςπροσβάσεις στις ευκαιρίες που έχουμεόλοι οι άλλοι, οι λεγόμενοι και«φυσιολογικοί», ο κυνηγημένος απόκαθεστώτα και νόμους άδικους, ο εργαζόμενοςυπό συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης -όλοι αυτοί οι άνθρωποι, άλλος λιγότερο,άλλος περισσότερο, βιώνουν καθημερινάστην Ελλάδα το συναίσθημα της εγκατάλειψης.Είναι, στο τέλος της κάθε μέρας, μόνοιτους. Αυτοί, και το πρόβλημά τους.
Πόσοτο αισθάνθηκα, αλήθεια, αυτό πριν λίγεςμέρες, καθώς είχα το δακρυσμένο μουβλέμμα εστιασμένο, όσο το έδειχνε ητηλεόραση, στο πρόσωπο του ΧρήστουΤαμπαξή, του ενός εκ των δύο αθλητών μας(ο άλλος ήταν ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης)που πήραν χρυσό και ασημένιο μετάλλιοστα 50 μέτρα ύπτιο στην κολύμβηση. Ήτανδιάχυτη, σε κάθε χιλιοστό του φωτισμένουτου προσώπου, η περηφάνεια και η χαράγια το επίτευγμά του, αλλά ήταν συναισθήματαπου το καταλάβαινες πως ανήκαν μόνο σε‘κείνον. Ο μέσα του εαυτός, που η κοινωνίαποτέ δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πόσοανάγκη έχει να περνά «θετικάαπαρατήρητος» (οι ευκαιρίες, δηλαδή,του να μην είναι εξαίρεση μα κανόνας),ήταν χθες πίσω από το λαμπερό χαμόγελοτου Χρήστου, εκχωρώντας ένα μικρό μόνοκομμάτι χαράς στους λίγους, λιγοστούς,στον περίγυρο αυτών που τον αγαπούν.
ΟΧρήστος Ταμπαξής γεννήθηκε στην Αθήνατο 1977. Έχειεγκεφαλική παράλυση -σπαστική τετραπληγίαεκ γενετής- και χρησιμοποιεί αμαξίδιογια την καθημερινή του μετακίνηση. Αυτότο μαρτύριο για κάθε άνθρωπο με αναπηρίασε τούτο τον τόπο. Είναι και υπάλληλοςτου Δήμου Αθηναίων, που σίγουρα δενμπορεί να υπερηφανεύεται για τιςυπηρεσίες που παρέχει στους ανθρώπουςαυτούς. Εκεί έξω, «στη ζωή αυτής τηςσκληρής πόλης», δίνουν τον πιο δύσκολοαγώνα τους οι άνθρωποι με αναπηρίες. ΗΠαραολυμπιάδα είναι «παίξε-γέλασε»,pieceofcake,όπως λένε οι Εγγλέζοι, για όσους συνήθισαννα επιβιώνουν στην πιο αφιλόξενη, ίσως,για άτομα με αναπηρία, πρωτεύουσα τηςΕυρώπης.
Ότανεπιστρέψουν με το καλό όλοι οι αθλητέςμας από το Πεκίνο, πιθανώς να τουςκαλέσουν στο Μέγαρο Μαξίμου για να τουςτιμήσουν. Οι κάμερες θα είναι εκεί, δίχωςάλλο. Και θα συγκινηθούμε όλοι οπωσδήποτε.Ας ακολουθήσει, όμως, μια κάμερα τονΧρήστο, και τον κάθε Χρήστο, στη διαδρομήτου από το σπίτι του ως το πρωθυπουργικόμέγαρο. Κι ας καταγράψει όλα τα εμπόδιακαι τις παγίδες που θα βρει στο δρόμοτου, από τα ασανσέρ μέχρι και τα πεζοδρόμια.Ας καταγράψει, επίσης, και τα βλέμματαεκείνων που τον προσπερνούν βιαστικοί- ίσως και την φωνή τους καθώς θαψιθυρίζουν «βρε τον καημένο». Καιέπειτα, ας «ζουμάρει» στουςεπίσημους επαίνους και στις χειραψίες!
σχόλια