Περισσότεροι από 80.000άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τονπρόσφατο σεισμό που έγινε στις νοτιοδυτικέςεπαρχίες της Κίνας. Άλλες περίπου 78.000ψυχές χάθηκαν εξαιτίας του κυκλώνα πουσάρωσε τη στρατοκρατούμενη Μιανμάρ(πρώην Βιρμανία) τον περασμένο μήνα. Αςμην αναφερθούμε σ' εκείνους που έμεινανπίσω - έρημοι, πενθούντες, άστεγοι,χαμένοι, αβοήθητοι, πεινασμένοι,ψυχολογικά διαλυμμένοι, ζωντανοί νεκροί.
Όπως και να‘χει, όμως, ήταν μια τραγωδία «μακριάαπό μας». Όχι μόνο σε... χιλιομετρικήαπόσταση, αλλά και «αποδιοπομπαία»από την ίδια μας τη φύση που, αρχέγοναθαρρείς, ανήθικα έμαθε να αυτοπροστατεύεται...«φτου-φτου-φτου, Παναγία μου, όξω απόδω το κακό», προσφεύγοντας αδίστακταστο -κατά την επίπλαστη ηθική του καθένα-θρησκευτικό αποκούμπι! Τι ωραίοςουμανισμός! «Πείτε μου έναν αριθμόλογαριασμού να καταθέσω τις τύψεις μου,και άλλο μη με απασχολείτε...»
Μέχρι πουήρθε το κακό και στη δική μας πόρτα - όχιστο μέγεθος που «χτύπησε» την Κίνακαι τη Μιανμάρ, αλλά ήρθε. Και τότε ηπροσωπική μας δυστυχία αναβαθμίστηκεμεμιάς σε πρώτη είδηση των τηλεοπτικώνδελτίων (ενώ οι χιλιάδες νεκροί τηςΑσίας ήταν απλώς ένα βιντεάκι στοσυνηθισμένο ποτ-πουρί των εξωτερικώνειδήσεων), και πήρε τις διαστάσεις τηςγνωστής... ελληνικής τραγωδίας. Εκείνηςδηλαδή όπου τα «ωιμέ» του χορικούσκίζουν τις καρδιές του πλήθους καιαναστατώνουν τον ευάλωτο εθνικό τουψυχισμό. Έτσι λοιπόν οι πιο τραγικέςφιγούρες εδώ, στο δικό μας «έργο»,είναι πάντοτε εκείνες που είναι εκτόςτης τραγωδίας. Οι πέριξ των σεισμοπλήκτων.Οι παρατηρητές των πυρκαγιών. Οι μακριάτων πλημμυροπαθών. Οι... ειδήμονες! Καιφυσικά, αφού δεν μπορούμε να κατανοήσουμε(και να κλάψουμε για) τη δυστυχία τωνάλλων, των «μακριά από μας», πώςθα διαχειριστούμε ανθρώπινα, μα καιαποτελεσματικά, το δικό μας πρόβλημα;
Σ' όποιονΘεό κι αν πιστεύει κάποιος (και εμείςστον δικό μας έχουμε τυφλή, οπαδικήαφοσίωση), ένα είναι βέβαιο: πως ένατεράστιο «μαγνητικό πεδίο ουμανισμού»μετράει και ζυγίζει κάθε ενέργειά μαςεπί Γης. Όποιος αισθάνεται ως δικό τουάνθρωπο εκείνον τον, έναν έστω, «μακρινόανώνυμο» που γυρεύει ακόμα το αποκούμπιτου έπειτα από το σεισμό της Κίνας,μπορεί να περιμένει και να ελπίζει πωςκαι το δικό του πρόβλημα θα γίνει και«πρόβλημα» αλλονών. Κι η λύση του,τότε, ή έστω η προσπάθεια αντιμετώπισήςτου, θα είναι ευκολότερη από το ναμαζευόμαστε σαν φωτορυθμικά άθλιαςντισκοτέκ των ‘70s γύρωαπό το κεφάλι ενός τηλεπαρουσιαστή, καινα λέμε κουταμάρες...
Υ.Γ. Επιστροφή στονγνώριμό μας χώρο, έπειτα από μια μικρή«άδεια αποτοξίνωσης». Διάβασα τηΣυναισθηματική Νοημοσύνη του DanielGoleman («Μια άποψη -λέει-της ανθρώπινης φύσης που αγνοεί τηδύναμη των συναισθημάτων είναιαπογοητευτικά κοντόφθαλμη»). Έκαναδώρο στον εαυτό μου μια κασετίνα τηςΕΜΙ με 17 CD, εξαιρετικέςηχογραφήσεις όλων των έργων που ερμήνευσεη τόσο πρόωρα χαμένη βιολοντσελίστριαJacqueline DuPre. Απόλαυσα το γκολφ μουστη Γλυφάδα και στο Pro-Amτουρνουά στην Κρήτη. Και σκεφτόμουν,παρ' όλα αυτά, πως ο μικρός αυτός χώροςστ' αλήθεια μου είχε λείψει.
σχόλια