«ΕNTAΞΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟ: η Καίτη Γαρμπή είναι η αληθινή υπουργός Πολιτισμού αυτής της επαρχίας». Δεν είναι δικό μου, το είδα σε ανάρτηση του φίλου Πάνου Μιχαήλ στο fb, να συνοδεύει ως σχόλιο το πιο πρόσφατο παρεμβατικό tweet της Καίτης Γαρμπή, στο οποίο δήλωνε χθες: «Δεν είναι της μόδας οι καταγγελίες τύπου Μπεκατώρου, είναι της μόδας η Αλήθεια». Επικροτώ ανεπιφύλακτα πάντως και σίγουρα μοιάζει δίκαια και αξιοκρατική η ανάδειξη της τραγουδίστριας σε ανεπίσημο άβαταρ πολιτιστικού (και κοινωνικού) ήθους, από την στιγμή ειδικά που η επίσημη, θεσμική εξουσία του χώρου είναι... αυτή που είναι τέλος πάντων.
Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου που έχει απασχολήσει τα μέσα και την κοινή γνώμη με τις «προχωρημένες» και πνευματώδεις αλλά συγχρόνως ψύχραιμες και συγκρατημένες αναρτήσεις της με αφορμή σοβαρά ζητήματα της επικαιρότητας, προκαλώντας ανασηκωμένα φρύδια εκ μέρους όσων δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι μπορεί μια δημοφιλής λαϊκή/ποπ ερμηνεύτρια να παρεμβαίνει με ωριμότητα, εγκυρότητα και ευθυκρισία στη δημόσια συζήτηση. Και μάλιστα με έναν χαλαρό και περιστασιακό τρόπο, σαν κοινή χρήστρια του μέσου και όχι ως brand ή δημόσιο πρόσωπο, χωρίς στρατευμένη ατζέντα και χωρίς την υπολογισμένη πρεμούρα μιας influencer.
Η Καίτη τα λέει μια χαρά και σταράτα τα προφανή (που δεν είναι όμως καθόλου προφανή σε πολύ κόσμο εκεί έξω), αφήνει ξύπνιες και καίριες ατάκες, μοιράζει τάπες στους αγενείς και στους σκατόψυχους, τρολάρει τα τρολ.
Η Καίτη (η Kaiti στο Twitter έστω) τα λέει μια χαρά και σταράτα τα προφανή (που δεν είναι όμως καθόλου προφανή σε πολύ κόσμο εκεί έξω), αφήνει ξύπνιες και καίριες ατάκες, μοιράζει τάπες στους αγενείς και στους σκατόψυχους, τρολάρει τα τρολ. Και καμιά φορά αυτοσαρκάζεται κιόλας με βάση εκείνο το ρεφρέν από τη συμμετοχή της στην Eurovision («τη μια χορεύουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι / παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη») που μόνο για το «κριντζ» που προκάλεσε σε όλες εμάς τις ευαίσθητες και ξινές ψυχούλες, του αξίζει μια περίοπτη θέση –μαζί με εκείνο το φόρεμα φυσικά– στο μουσείο της ελληνικής ποπ κουλτούρας.
Στο χρονολόγιο της στο Twitter μπορεί να δει κανείς κι ένα πολύ συμπαθητικό πορτρέτο (λιγότερο εξεζητημένο δεν γίνεται) που ανέβηκε το περασμένο καλοκαίρι και την απεικονίζει μπροστά από τα ράφια σπιτικής βιβλιοθήκης όπου δεσπόζουν τα άπαντα του Χάρι Πότερ, ενώ ανάμεσα σε διάφορες άλλες ελληνικές εκδόσεις ιστορικού κυρίως περιεχομένου, μπορέσαμε να διακρίνουμε το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Οι λαοί της Μέσης Ανατολής» και τα απομνημονεύματα του Αλέκου Σακελλάριου με τίτλο «Λες και ήταν χθες», στο οποίο μπορεί να συναντήσει κανείς και το εξής απόφθεγμα: «Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους. Την Ακρόπολη και, τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι, όχι μόνον στο ύψος του πρώτου, αλλά και, στο βάθος του δεύτερου».
Εντάξει, κουτσά-στραβά προχωράμε. Απλά θα ήταν ωραίο να γινόταν για λίγο της μόδας η Αλήθεια, όπως λέει η Καίτη Γαρμπή, σε όλα τα επίπεδα.
