«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...]. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε», έλεγε προφητικά χρόνια πριν ο Μάνος Χατζιδάκις, στοχοποιημένος κι αυτός από ένα «τέρας» αριστερών προδιαγραφών σαν το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ» που εξέφραζε η Αυριανή. Μια φυλλάδα που δεν υπάρχει πια, αλλά η ιδεολογία της δεν έπαψε να βρικολακιάζει, όπως δεν έπαψε κι ο Κουρής να παίζει μπάλα στα ΜΜΕ στηρίζοντας, τη φορά αυτή, την "πρώτη φορά αριστερά"!
• Όταν χτες βουλευτές του Σύριζα με πλούσιο κιόλας βιογραφικό στο αγωνιστικό «κουρμπέτι» ταξιδεύουν παρέα και φωτογραφίζονται «α λα μπρατσέτα» με Καμένους και Κασιδιάρηδες προκειμένου να δώσουν το παρών σε πατριδοκάπηλα events σαν αυτό του Καστελόριζου, χωρίς κανείς μέσα από το κόμμα να τους τραβά δυνατά έστω και εκ των υστέρων το αφτί.
• Όταν η «επίσημη» κυβερνητική εφημερίδα – ένα έντυπο με τεράστια ιστορία και εκτόπισμα στον προοδευτικό χώρο - δημοσιεύει τη σχετική φωτογραφία στα «παραπολιτικά» της χωρίς το παραμικρό σχόλιο – ή μάλλον με σχόλιο τύπου «έκλασε μέντες ο Ερντογάν μπροστά στην πανεθνική συσπείρωση».
• Όταν η ΕΡΤ –ναι, η κρατική τηλεόραση για την οποία, όταν είχε πέσει το «μαύρο» επί Σαμαρά είχαν ξεσηκωθεί και οι αριστερές πέτρες– σπεύδει με «υπερβάλλοντα ζήλο» να προβάλλει φιέστες της ΧΑ και λογίδρια του Μιχαλολιάκου, όπως στην επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών (ήτανε βλέπεις προφανώς οι πρόγονοι των Ταγμάτων Εφόδου του γιαλαντζί φυρερίσκου που αναχαίτισαν τα περσικά στίφη).
• Όταν η Μάγδα Φύσσα μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο προ ημερών καταγγέλλει ότι «κανένας επίσημος πολιτικός φορέας της Αριστεράς ή του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου δεν επέδειξε ουσιαστική στήριξη, παρά μόνο κινήσεις εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας, αφού μέχρι και υποψήφιοι μας προτάθηκε να γίνουμε σε κομματικά ψηφοδέλτια, μετά δε την άρνησή μας να συμμετάσχουμε, ουδέποτε ξανά προσέφεραν οιαδήποτε άλλη βοήθεια ή δημόσια στήριξη για εμάς», κάνοντας επιπλέον λόγο για τη «μεθοδευμένη αδιαφορία των ΜΜΕ, που αντί να προβάλλουν καθημερινά ρεπορτάζ για την εξέλιξη της δίκης, περιορίζονται σε ολιγόλεπτες αναφορές, οι οποίες περιορίζονται στην αποτύπωση στιγμών προσωπικής μου συναισθηματικής έντασης, παραλείποντας να μεταφέρουν στο κοινό τα συγκλονιστικά στοιχεία σε βάρος της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης».
• Όταν ο αρχηγός ενός λαϊκοδεξιού κόμματος έχει αναγορευτεί όχι απλώς σε στρατηγικό σύμμαχο αλλά σε «κολλητάρι», «σαρξ εκ σαρκός» με τη δικαιολογία ότι ήταν «ο μόνος τρόπος να κυβερνήσουμε και να προωθήσουμε την πολιτική μας ατζέντα».
* Όταν ο πρώην γενικός γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κωστής Παπαϊωάννου - από τα αξιότερα και γενικής αποδοχής πρώην κυβερνητικά στελέχη - καταγγέλλει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής για υποτίμηση της ακροδεξιάς απειλής, θεσμική αμεριμνησία και αδράνεια
Ε, τότε «σύντροφοι» –και το γράφω χωρίς καμία φτηνή αντιπολιτευτική διάθεση– όχι απλά αρχίζουμε να γινόμαστε «φτυστοί» με το τέρας που υποτίθεται ότι de facto μαχόμαστε (το δέος απέναντί του ήταν κιόλας από τους λόγους που πολλοί μας ψήφισαν), αλλά βάζουμε και σοβαρή υποψηφιότητα να το φοβίσουμε. Γιατί θα έχουμε γίνει ακόμα πιο τρομακτικοί από εκείνο. Και τότε μόνη μας ελπίδα για λύτρωση - αν βέβαια διατηρούμε ακόμα τύψεις - θα είναι να μας λογχίσει κάποιος τιμωρός "Αη-Γιώργης".
