Δεν συνηθίζω να επισκέπτομαι αστυνομικά τμήματα. Για κακή μου τύχη βρέθηκα πάλι την Παρασκευή το βράδυ στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Τελευταία φορά που είχα ξαναπεράσει τις πόρτες του ήταν πριν από δύο χρόνια για ένα ρεπορτάζ (LifO, 28/06/2008). Αυτήν τη φορά έπρεπε ν' ανέβω στον τέταρτο, στην Ασφάλεια, όπου γίνεται το μεγάλο νταβαντούρι. Βλέπετε, δεν είχα την ιδιότητα του «περίεργου», αλλά του «πελάτη». Έπρεπε να καταγγείλω μια κλοπή που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Ψυρρή. Η πραότητα του κυρίου της Ασφάλειας μού διέλυσε τα νεύρα. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι», είπε. «Κατά 60-70% θα την επιστρέψουν». Η δύναμη της στατιστικής ή της συνήθειας; Όποια και να είναι δεν έφερε την τσάντα πίσω.
Σε μια δημοσιογραφική σύσκεψη ακούστηκε η εξής ιστορία: την Κυριακή το βράδυ που όλος ο αστυνομικός κόσμος έλειπε στη ΔΕΘ, στην πλατεία Θεάτρου (τη θυμόσαστε από τις εκτενείς αναφορές όταν έκλεισε το Bar Guru Bar - μετά τσιμουδιά) και στα γύρω δρομάκια έγινε πανικός. Οι «Συμμορίες των Αθηνών» είχαν ραντεβού και ο Σκορσέζε δεν ήταν εκεί. Ούτε η αστυνομία, φυσικά. Από τη φασαρία, λέγεται, πως δημιουργήθηκε τόσο μεγάλο πρόβλημα, ώστε οι τρομοκρατημένοι, λίγοι κάτοικοι φυγαδεύτηκαν με αμάξια, έως ότου να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Τα δύο παραπάνω γεγονότα συνέβησαν στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Η εξιστόρησή τους από μόνη της έχει καταντήσει κάτι γραφικό και χιλιοειπωμένο. Η στατιστική (στοιχεία της αστυνομίας) και η συνήθεια (οι τάσεις της πόλης) δείχνουν πως το πιο υποβαθμισμένο μέρος της Αθήνας, το κέντρο της, είναι συνάμα αυτό που γνωρίζει και τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Αυτός που θέλει να δουλέψει, να ψωνίσει, να αράξει, να σπουδάσει, να φάει, να κάνει nightlife, να πουλήσει την πραμάτεια του, να πάρει ναρκωτικά, να κλέψει και να βρει μια γωνιά να κοιμηθεί βρίσκει καταφύγιο στο κέντρο. Η κοσμοσυρροή, μαζί με τη νέα σύνθεση του κοινωνικού ιστού (κρίση και μετανάστευση), έχει δημιουργήσει ένα status quo που μπορεί να εμπνέει τους σύγχρονους μπίτνικ αλλά, από την άλλη, οδηγεί με σίγουρα βήματα στην εξαθλίωση και τον μαρασμό του πιο δυναμικού κομματιού της πόλης.
Παράλληλα, την τελευταία χρονιά γινόμαστε μάρτυρες ενός αλλόκοτου φαινομένου. Η πολιτική ηγεσία του τόπου έχει αντιληφθεί την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» και προτείνει αδιάκοπα σχέδια σωτηρίας, χωρίς να προχωρά στην άμεση πραγματοποίησή τους. Αρχικά, η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής δημοσιοποίησε μια έρευνα, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας έλεγε ότι η Αθήνα είναι μια από τις χειρότερες πόλεις για να ζήσεις. Ευχαριστούμε τη Βουλή των Ελλήνων γι' αυτή τη διαπίστωση. Η ίδια επιτροπή, μάλιστα, έκανε προτάσεις στους αρμόδιους φορείς, τις οποίες, μάλιστα, επικαιροποιεί κάθε τέσσερις μήνες με στόχο να δει κάποιο έργο να συμβαίνει. Μάταια. Μετά, η υπουργός Περιβάλλοντος, Τίνα Μπιρμπίλη, κατέθεσε το υπερ-σχέδιο Αθήνα 2014. Ένας από τους βασικούς στόχους του προγράμματος είναι η απογκετοποίηση του ιστορικού κέντρου. Η κυρία υπουργός παρέμεινε στη θέση της και εμείς κρατάμε την αναπνοή μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μετά, Έλληνες και Ισπανοί αρχιτέκτονες, σύμβουλοι της κυβέρνησης, έδωσαν καλοκαιριάτικα αμέτρητες ουτοπικές συνεντεύξεις στα Μέσα ώστε να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. Το τελευταίο «φρούτο» είναι το ειδικό πόρισμα (εννέα υπουργείων, παρακαλώ) για την κατάσταση του κέντρου. Στις σελίδες του υπάρχουν μόνο στοιχεία και αριθμοί προς εξέταση. Η αντιμετώπιση έπεται. Όσον αφορά τον Δήμο Αθηναίων, η τελευταία τετραετία μάς δείχνει πολλά. Δεν μπόρεσε και δεν ήθελε να παρέμβει. Η Αθήνα είναι στα χειρότερά της και ο δήμαρχός της συναντά τον Μπομπ Σφουγγαράκη και τη Σταματίνα Τσιμτσιλή. Προεκλογικά, άλλωστε, ποιος θα ήθελε να συνδεθεί με μια ξερακιανή φιγούρα που κάνει χρήση ναρκωτικών πενήντα μέτρα από το δημαρχείο;
Ας μην είμαστε άδικοι. Ορισμένες από τις προτάσεις που έχουν γίνει είναι σωστές. Οι λύσεις, άλλοτε αφηρημένες και άλλοτε συγκεκριμένες. Π.χ. η κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών, που αναφέρεται συνεχώς, ανήκει στη σφαίρα του αφηρημένου και του προσωρινά ανέφικτου, ενώ ο φωτισμός μιας πλατείας ή ενός δρόμου στο συγκεκριμένο και στο εφικτό. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, τα φώτα της πόλης σβήνουν αντί ν' ανάβουν και αυτό που έρχεται στο προσκήνιο είναι πως όσο και να συμφέρει τους τοπικούς άρχοντες, την αστυνομία και τα media να μιλάνε για gangs μεταναστών που σφάζονται, για πρεζάκια που κλέβουν τσάντες και για οικοδομικά τετράγωνα που μαραζώνουν, οφείλουν να στοχοποιήσουν όχι τους εξαθλιωμένους πρωταγωνιστές αλλά όλους αυτούς που συντηρούν τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση. Οι περισσότεροι είναι ελληνικής καταγωγής αξιωματούχοι και το μόνο που φοβούνται τα βράδια είναι οι εφιάλτες τους.
σχόλια