Έτσι μπράβο!
Να επιστρέψουμε σιγά σιγά στα συνηθισμένα μας - μην κορνάρεις, ηλίθιε!
Το 'μαθα το μάθημα μου παπαγαλία και φέτος:
Δαρείου και Παρεισάτιδος.
Της πατρίδας μου η σημαία.
Υπό χορδής καιεφαπτομένης. Και πάει λέγοντας...
Παρατηρητής πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, μόνον αυτό. Αλλιώς, δενγίνεται.
Σαθρές είναι οι βάσεις μου... ΚΑΘΟΤΙ:
- Στις γωνιές έμαθα να παρκάρω.
- Εκεί να σβήνω τα τσιγάρα και τις ενοχές μου.
- Στα χαμένα γκολ, να μπερδεύω τις χαμένες μου πατρίδες, όταν, όπως λέεικαι ο Βαγγέλης, «τα συλλογικά συναισθήματα είναι πιο ισχυρά από την επιστήμη».
Τρέχα γύρευε τότε, πώς θαφτιάξεις και δεύτερο όροφο στην Αττική Οδό, πώς θα προφυλάξεις το καμένο χωριόσου από τις βροχές, πώς θα ξαναγράψεις το βιβλίο της Ιστορίας που σε βολεύει...
Η γιαγιά μου η Σταυρούλα μπορεί ναμου διηγηθεί πώς την έδιωξαν οι Τούρκοι από το σπίτι της στην Κερύνεια. Μπορείνα μου περιγράψει με συνταρακτική λεπτομέρεια την κάθε στιγμή-σκηνή εκείνης τηςμέρας. Και θα την ακούω εγώ, με ανοιχτό το στόμα, θα ρουφώ και θα καταγράφωεντός μου κάθε της λέξη. Θα πονάω και θα θυμώνω. Και θα κλαίω.
Αυτό είναι ένα μέροςτης Ιστορίας. Δικό μου, δικό της και «δικό» πολλών άλλων. Μικρό μέρος, ωστόσο.
Και δεν μου φτάνει. Θέλω να μάθωπώς έγινε και έφτασε ο Τούρκος στο κατώφλι του σπιτιού της και την έδιωξε. Αυτόδεν μπορεί να μου το πει η γιαγιά Σταυρούλα, που πιστεύει πως ο Τούρκος είναιΤούρκος, αγόρι μου, το 'λεγε σαν να μιλούσε για «σκύλο κακό».
Ούτε μπορεί να μου το πει κι οδάσκαλος που, πιο ψύχραιμος αυτός, έλεγε απλώς «κάναμε και μεις τα λάθη μας,παιδιά μου». Αλλά εκτός σχολικής αίθουσας.
Θέλω κι αυτή την ιστορία να μου την «πει» κάποιος. Αλλιώς ας επιστρέψωστα συνηθισμένα μου. Στο «παρατηρητήριό» μου. Γωνία ελπίδος και απογοήτευσης.Εκεί! Τόσο εύκολα...
Να ενθουσιάζομαι με έναναπροσδόκητο στίχο στο ίντερνετ, blogαγνώστου. Να γκρεμίζομαι με μιαν ατελείωτη πρόταση ενός ακατάσχετου πολιτικούστην τηλεόραση.
Και να μετράω με πόνο τιςειδήσεις που φεύγουν (αυτές κι αν είναι Ιστορία).
• Το ασφαλιστικό που θα ανοίξει και θα κλείσει χωρίς να το καταλάβεικανείς. Επειδή κανείς δεν θέλει να το καταλάβει.
• Η ουσία του εκπαιδευτικού μας συστήματος: τι μαθαίνουμε, πώς τομαθαίνουμε; Από ποιους το μαθαίνουμε; Πού το μαθαίνουμε;
• Η αληθινή προστασία του περιβάλλοντος - όχι προσφεύγοντας συνεχώς στο Συμβούλιοτης Επικρατείας για να προστατέψουμε το δικό μας οικοπεδάκι, αλλά αγαπώνταςγνήσια και με ανιδιοτέλεια καθετί που μαζί μας συν-υπάρχει.
• Η Δικαιοσύνη που πολλές φορές βυθίζει τον πολίτη σε απόγνωση, και τονκάνει να νιώθει αδύναμος, απροστάτευτος, καταδικασμένος να υπομένει το άδικοκαι το παράνομο.
Επιστροφή στα συνηθισμένα,εξαγοράζοντας ψεύτικο χρόνο. Αρκεί μια βεβαίωση-μαϊμού ή ένα... συμβολικό κατιτίςγια να πάρουμε μετάθεση, αναβολή, απαλλαγή και ό,τι άλλο καθυστερεί τηφυσιολογική πορεία ενός ανθρώπου μέσα σε μια υγιή κοινωνία.
Τέσσερα χρόνια παλεύει μιαολάκερη πολυκατοικία για να πάρει τα χρήματα πίσω από μια διαχειριστικήεταιρεία που τους τα έκλεψε. Τα έκλεψε, ορθά-κοφτά, και είναι ευκόλως αποδείξιμο.Πήρε τα λεφτά από τα κοινόχρηστα, αλλά ποτέ δεν πλήρωσε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ. «Διόρθωσε»τα ρολόγια και τσέπωσε τα λεφτά, μέχρι που πιάστηκε επ' αυτοφώρω στα ρολόγια.
Τέσσερα χρόνια, από αναβολή σεαναβολή. Το κράτος ολόκληρο. Εσύ, εγώ, ο άλλος. Όλοι μαζί.
Να 'μαστε πάλι εδώ. Στασυνηθισμένα μας...
σχόλια