ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ με έντονη επιφύλαξη και σαρκασμό τους ευσεβείς πόθους που εκφράζουν κυβερνητικοί και μη φορείς περί χαλάρωσης των μέτρων προστασίας από την πανδημία την περίοδο (την εβδομάδα έστω) των γιορτών, προκειμένου, με κάποιον τρόπο, να «σωθούν τα Χριστούγεννα» για την αγορά, τους καταστηματάρχες αλλά και για τους πολίτες γενικώς, που θα ήθελαν ιδανικά να περάσουν μερικές ώρες, αν όχι μέρες, με τη συντροφιά των δικών τους σε κλίμα προσωρινής ανεμελιάς.
Εύλογος ο προβληματισμός για την προοπτική μιας μερικής και βραχύβιας έστω άρσης του lockdown, από τη στιγμή που οι αριθμοί καλπάζουν και η εκεχειρία δεν φαίνεται βιώσιμη στον πολύ κοντινό ορίζοντα, ούτε βεβαίως ρώτησε κανείς τον κορωνοϊό αν αποδέχεται τους όρους αυτής της συνθηκολόγησης.
Σε κάθε περίπτωση, αναμένεται τις προσεχείς μέρες (άλλο ένα) διάγγελμα του πρωθυπουργού, όπου θα τεθεί ίσως κάποιου είδους χρονοδιάγραμμα σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της εορταστικής σεζόν, σύμφωνα και με τον μπούσουλα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών που έχουν εξαγγείλει ήδη κάποιες σημαντικές ελαφρύνσεις του αυστηρού lockdown για τις γιορτές, όπως ο Μακρόν, ενώ στη Γερμανία συζητιέται η προοπτική μιας εβδομάδας «αμνηστίας», από τις 23 Δεκεμβρίου ως την Πρωτοχρονιά. Στη Βρετανία, μάλιστα, αναμένεται και η ελεγχόμενη (μέχρι και 4.000 ανά αγώνα στην Premier League) επιστροφή των οπαδών στα γήπεδα μέσα στον Δεκέμβριο.
Κοινώς, ό,τι να 'ναι και με το ρίσκο ενός τρίτου κύματος μολύνσεων στα τελειώματα του χειμώνα.
Τα Χριστούγεννα είναι ένα απολύτως απαραίτητο χειμερινό διάλειμμα, μια μικρογραφία των διακοπών του καλοκαιριού σε διαφορετικό σκηνικό, με την ίδια όμως έντονη προσμονή να συνοδεύει τον ερχομό του.
Όλη αυτή η συζήτηση περί «σωτηρίας των γιορτών» και η ορολογία που τη συνοδεύει (ανακωχή, αμνηστία, εκεχειρία) φέρνει στο μυαλό την Ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914, μια σειρά από επίσημες και ανεπίσημες εκεχειρίες που συνέβησαν τη γιορτινή περίοδο της πρώτης χρονιάς του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στο Δυτικό Μέτωπο όταν Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες άρχισαν να ανταλλάσσουν γιορτινές ευχές και τραγούδια ανάμεσα στα χαρακώματα, ενώ σε κάποιες από τις περιπτώσεις συγχρωτισμού των δύο πλευρών οι αντίπαλοι στρατιώτες τραγούδησαν μαζί τα κάλαντα ή έπαιξαν μεταξύ τους ποδόσφαιρο.
Η δημόσια υγεία είναι πάνω απ' όλα φυσικά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και τα Χριστούγεννα δεν είναι σημαντικά για την υγεία (την ψυχική έστω) των ανθρώπων στον ταλαίπωρο δυτικό κόσμο, αλλά και παντού. Όχι ως θρησκευτική τελετουργία φυσικά (αντίθετα από το πανίσχυρο και επιβλητικό στη δική μας κουλτούρα Πάσχα, ελάχιστοι τρέχουν σε λειτουργίες χριστουγεννιάτικα) αλλά ως ένα απολύτως απαραίτητο χειμερινό διάλειμμα, μια μικρογραφία των διακοπών του καλοκαιριού σε διαφορετικό σκηνικό, με την ίδια όμως έντονη προσμονή να συνοδεύει τον ερχομό του.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που για διάφορους λόγους καταπιέζονται κάθε χρόνο από την καταναγκαστική ευζωία των γιορτών θα ανασάνουν λίγο παραπάνω φέτος που όλοι, λίγο πολύ, θα περιοριστούμε εκ των συνθηκών στην αυστηρά ιδιωτική μας «φούσκα», αναλογιζόμενοι, ελπίζει κανείς, τους κινδύνους του αλόγιστου συγχρωτισμού, ειδικά για τους πιο ευάλωτους φίλους, συγγενείς, συνανθρώπους μας.
Παρασπονδίες θα συμβούν φυσικά, όποιοι κανόνες κι αν ισχύσουν τελικά για τις γιορτές, θα είναι μάταιο όμως να το κάνουμε μείζον θέμα, αναζητώντας ενόχους και μάρτυρες για μια μάστιγα που, όπως έχει αποδειχτεί, όσα μέτρα κι αν πάρουμε, θα κάνει τον μακάβριο κύκλο της. Ας είμαστε τουλάχιστον προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις ταινίες που μια ζωή μάς λένε ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων βρίσκεται στην αίσθηση μιας κοινής θαλπωρής (έστω και εξ αποστάσεως) και όχι στην ασύδοτη κατανάλωση, στην τρελή διέγερση και στις ασυμμάζευτες κραιπάλες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
