Εκφέρεται από πολύ κόσμο η ατάκα ότι ο κορωνοϊός αδιαφορεί πλήρως για τάξη, φυλή ή χώρα στην οποία ανήκει κανείς, ότι ο Covid-19 μπορεί να χτυπήσει οποιονδήποτε και οπουδήποτε.
Θεωρητικά, αυτό είναι αληθές. Μόνο θεωρητικά, όμως. Στην πράξη όμως, στον πραγματικό κόσμο, αυτός ο ιός συμπεριφέρεται όπως και όλοι οι υπόλοιποι, στοχεύοντας τους πιο αδύναμους στην κοινωνία. Όχι επειδή έχει κάποια συγκεκριμένη προτίμηση, αλλά επειδή εκείνοι είναι οι πιο εκτεθειμένοι, οι πιο ευάλωτοι, οι πιο ασθενείς, οι πιο εύκολοι στόχοι.
Αυτός είναι εν μέρει και ο λόγος για τον οποίον δεχόμαστε ευκολόπιστα τόση παραπληροφόρηση. Αυτή η αντίληψη ότι πρόκειται δήθεν για ασθένεια που χτυπά εκπροσώπους του τζετ σετ, όπως ακουγόταν ειδικά στην αρχή της εξάπλωσης της πανδημίας ή την άμυαλη προνομιούχα νεολαία, πρέπει να τελειώσει άμεσα. Εκτός από τον ίδιο τον ιό, πρέπει επίσης να εξολοθρευθεί η ιδέα ότι πρόκειται για δολοφόνο που δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις.
Πρέπει επίσης να μην περάσει το ανάλγητο μήνυμα σύμφωνα με το οποίο η άμυνα εναντίον του ιού είναι αποκλειστικά ζήτημα ατομικού ελέγχου και ατομικής ευθύνης: απλά μένουμε στο σπίτι και κρατάμε κοινωνική απόσταση.
Εύκολα ξεχνάμε πόσες δουλειές – ένα ευρύτατο φάσμα εργασιών που στηρίζεται στην προσωπική επαφή – δεν μπορούν να γίνουν με τίποτα από το σπίτι.
Η παραμονή στο σπίτι είναι προνόμιο. Το ίδιο και η κοινωνική απόσταση.
Μακάρι να μπορούσαμε να κλειστούμε μέσα όλοι ανεξαιρέτως για όσο χρειαστεί, οφείλουμε να κατανοούμε όμως ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, και όχι επειδή αδιαφορούν παθολογικά για το κοινό καλό.
Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι αυτές τις μέρες αντιμετωπίζουν ένα τρομερό δίλημμα: Μείνε σπίτι να πεινάσεις ή πήγαινε στη δουλειά με την ελπίδα ότι δεν θα μολυνθείς.
Ολόκληρη σχεδόν η δημόσια συζήτηση σχετικά με τον ιό φέρει μια κηλίδα οικονομικού ελιτισμού. Τα social media είναι γεμάτα από επικριτικές αναρτήσεις εναντίον των ανθρώπων που συνωστίζονται σε λεωφορεία ή σε πάρκα ή περιμένουν στην ουρά έξω από φαστφουντάδικα, αντί να είναι κλεισμένοι μέσα, όπως αυτοί που τους κρίνουν από τα άνετα και γεμάτα προμήθειες σπίτια τους.
Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει πώς είναι να ζεις σε ένα μικρό χώρο γεμάτο συγγενείς, να μην έχεις αρκετά λεφτά ούτε για φαγητό, να ζεις σε μια διατροφική έρημο χωρίς ποικιλία φρούτων και λαχανικών, με πρόσβαση μόνο στο πιο φτηνό junk food.
Ακόμα κι ο πανικός αποτελεί προνόμιο αυτών που σπανίως είχαν πανικοβληθεί στη ζωή τους υπό το βάρος των δυσοίωνων περιστάσεων.
Μακάρι να μπορούσαμε να κλειστούμε μέσα όλοι ανεξαιρέτως για όσο χρειαστεί, οφείλουμε να κατανοούμε όμως ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, και όχι επειδή αδιαφορούν παθολογικά για το κοινό καλό.
Εμείς οι υπόλοιποι που μπορούμε και η μεγαλύτερη έγνοια μας είναι η πλήξη και το άγχος του εγκλεισμού, καλό θα ήταν να μην επικρίνουμε αυτούς που αγωνίζονται για την επιβίωση, τώρα ακόμα πιο πολύ.
Από το άρθρο γνώμης με τίτλο "Social Distancing Is a Privilege" που δημοσιεύτηκε στους New York Times
