Ηζωή του άρχισε πριν από περίπου 2 χρόνια,στην «κορυφή» της οδού ΠαναγίαςΕλευθερώτριας στην Πολιτεία. Μια περιοχήστην οποία υποτίθεται πως διαμένουνκαι λίγο πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι,εφόσον κάποιος δεχτεί το «αξίωμα» ότιη οικονομική άνεση καθιστά ευκολότερεςτις καλές σπουδές που, με τη σειρά τους,παίζουν κάποιο ρόλο σ' αυτό που ονομάζουμε«καλλιέργεια». Εν πάση περιπτώσει, ομπλε κάδος της ανακύκλωσης (αυτός ακριβώςπου βλέπετε και στη φωτογραφία),τοπόθετήθηκε έξω από το σπίτι μιαςκυρίας, που η ίδια το ζήτησε γιατί έχειαυτό που λέμε «οικολογική ευαισθησία»,και ήθελε με τον μικρό της τρόπο νασυνεισφέρει στην προστασία τουπεριβάλλοντος.
Πολύγρήγορα, όμως, η κυρία της Πολιτείαςκατάλαβε πως περιβάλλεται από ανθρώπουςπου μπορούν να καυχηθούν ότι είναιπλούσιοι αλλά τον πραγματικό αριστοκράτη(αυτόν που μπορεί να είναι τέτοιος καιχωρίς χρήματα) δεν μπορουν καν να τονπλησιάσουν. Όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι,λοιπόν, της περιοχής, που απέκτησανξαφνικά χρήμα τον καιρό του Χρηματιστηρίουκαι έσπευσαν να αγοράσουν μεζονέτα στα«βόρεια», άρχισαν να πετούν στον μπλέκάδο της ανακύκλωσης ό,τι ξέβραζε ηκαταναλωτική τους μανία αλλά και τοεγγενές τους vulgarity.Οταν γέμιζε ο κάδος, με οτιδήποτε άλλοαπό ανακυκλώσιμα, δεν είχαν κανέναπρόβλημα να τα πετάξουν έξω από αυτόν,χύμα, στο πεζοδρόμιο.
Ηκυρία, λοιπόν, στην «κορυφή» τηςΕλευθερώτριας, αφού είδε κι αποείδε(μέχρι που καρτέρι έστηνε δίπλα στονκάδο και έκανε παρατηρήσεις σε όσουςσταματούσαν εκεί και άδειαζαν οτιδήποτεάλλο εκτός από ανακυκλώσιμο χαρτί) καισυμμόρφωση των αγρίων δεν έβλεπε, πήρετην απόφαση και απομάκρυνε τον κάδομπροστά από το σπίτι της, σπρώχνοντάςτον πιο κάτω, στην ίδια οδό. Ο καημένος,όμως, ο κάδος, δεν ευτύχησε ούτε και στοκαινούργιο του πόστο, αφού και εκείσταματούσαν τα αυτοκίνητα (πολυτελήόλα!) και οι οδηγοί άδειαζαν τα σκουπίδιατους. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, νέα εστίαμόλυνσης, κακοσμίας και αισθητικήςαηδίας, και πολύ γρηγορα ο κάδος βρέθηκεακόμα πιο κάτω, στον ίδιο πάντα δρόμο.
Σεκάθε νέο πόστο του, κάποιοι ευαίσθητοικάτοικοι της περιοχής προσπαθούσαν νασυνετίσουν τους υπόλοιπους αγροίκους,εξηγώντας τους ότι αυτοί οι κάδοι, οιμπλε, είναι μόνο για ανακυκλώσιμο χαρτίκαι όχι για τις σερβιέτες της κυρίας,τα μπουκάλια ουίσκι του κυρίου, ούτεγια τα χαρτόνια με τα απομεινάρια απότις πίτσες που έφαγαν το προηγούμενοβράδυ τα παιδιά τους. Οι αγροίκοι δενάκουγαν. Μέχρι που ο κάδος ο καημένοςκοντεύει -διωκόμενος από τους λίγουςπου δεν αντέχουν άλλο τη βρωμιά τωνπολλών- να φτάσει στα Μελίσσια!
Επικοινωνήσαμεμε την εταιρεία που χειρίζεται ταανακυκλώσιμα και οι άνθρωποι μας είπανότι καθημερινά τραβούν τα μαλλιά τουςαπό τα πράγματα που βρίσκουν μέσα σ'αυτούς τους κάδους. Και τι να σκεφτείκάποιος, άραγε, ως λύση; Να αρχίσουμεκαμπάνια ενημέρωσης των αγροίκων; Πουνα λέει τι; «Εδώ, παιδάκια, στον μπλε τονκάδο, ρίχνουμε μόνο χαρτιά. Χαρτιά...χάρτινα. Ούτε πλαστικά. Ούτε ρούχα. Ούτεφαγητά. Ούτε γυαλί».
Εάνήταν να υπάρξει αποτέλεσμα, εντάξει. Ναγίνει κι αυτό, έστω κι αν εξευτελιστούμεσ' όλη την υφήλιο, ως ο μόνος λαός πουθελει ιδιαίτερα μαθήματα για το πώς ναχρησιμοποιεί τους κάδους ανακύκλωσης.Όμως, δεν θα υπάρξει. Γιατί ξέρει πολύκαλά ο αγριορωμιός τι δεν πρέπει νακάνει. Μόνο που του είναι αδιάφορο. Καιο κύριος λόγος είναι η βεβαιότητά τουότι σε αυτόν τον τόπο η ατιμωρησία είναικαθεστώς. Κεκτημένο δικαίωμα. Καιβρίσκει, πάντα, εύκολες και φτηνέςδικαιολογίες για να υποστηρίξει τιςπράξεις του. «Ας βάλουν, λέει, πιο πολλούςκάδους, για να χωράνε τα άλλα μαςσκουπίδια, να μην τα ρίχνουμε σε εκείνουςτης ανακύκλωσης». Ομοίως: «Ας φτιάξουνχώρους στάθμευσης, για να μην παρκάρωεπάνω σε κάθε πεζοδρόμιο».
Ξέρετετι εννοεί, με τέτοιες δικαιολογίες, οκάθε καραγκιόζης; Ό,τι θα ήθελε ένανκάδο πριβέ. Ένα χώρο στάθμευσης δωρεάνκαι έξω από το σπίτι του. Αλβανούς ήΠακιστανούς να του μαζεύουν τα σκουπίδιαπου εκείνος ρίχνει έξω. Παρκαδόρους νατου ανοίγουν την πόρτα και να τοναποκαλούν «κύριο».
Εντω μεταξύ, δεν ξέρω πού θα καταλήξει οκαημένος μου ο κάδος. Κάπου θα τονπετύχετε, είμαι σίγουρος. Φορτωμένο μεόλη τη σύγχρονη ιστορία μας...
σχόλια