Δεν είναι η πρώτη φορά, φαντάζομαι, που η κυρία Εύα Καϊλή βλέπει ν’ αποτιμάται πολιτικά η ωραιότητά της. Το είδε σε τρεις εκλογικές μάχες, όταν κατάφερε να εκλεγεί, αφήνοντας πίσω της έμπειρα στελέχη του κόμματός της και μαέστρους της πολιτικής. Η ομορφιά δεν είναι ποινικό αδί κημα. Και η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να παραδεχτεί ποτέ πως συχνά αποδέχεται την εγκυρότητα του διαβατηρίου της ομορφιάς για να επιτρέψει την είσοδο εκεί όπου δυσκολεύεται να μπει έναςέξυπνος ή άσχημος. Πολύ περισσότερο μια έξυ πνη και άσχημη.
Η ομορφιά θα μαγεύει πάντα και θα μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να εφευρίσκουν χιλιάδες επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους που υπέκυψε μπροστά της. Πού να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τριάντα τόσες χιλιάδες ψήφους της Εύας Καϊλή ποιες είχαν πολιτικό βάρος και ποιες την ελαφρότητα του θαυμασμού; Η ομορφιά είναι ένας γλυκός απατεώνας, που σπάνια τιμωρείται για τις υποσχέσεις που δεν τήρησε. Αλλά όταν γίνει, γίνεται σκληρά.
Η νεαρή βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αυτήν τη φορά, είδε το σκληρό πρόσωπο της πολιτικής αποτίμησης της ομορφιάς. Κάποιοι ίσως να το χαρακτηρίζουν σεξισμό, ίσως και προσβολή της γυναικείας φύσης. Δυστυχώς για την Εύα Καϊλή,
δεν είναι ένα χτύπημα κάτω απ’ τη λεπτή μέση της, που θα ενεργοποιούσε αντιδράσεις από προσβεβλημένους υποστηρικτές της.
Η σκληρή κριτική που τη στοχοποίησε, ακόμη και οι άξεστοι χαρακτηρισμοί από ομοϊδεάτες συναδέλφους της μέσα στο Κοινοβούλιο (υπάρχουν συχνά απέναντι στην πολιτική εντιμότητα και όχι αυτή της Καϊλή μόνο), είναι τα στοιχεία ενός πολιτικού παιχνιδιού. Άσχημου και άδικου, όπως άλλωστε είναι σε όλα τα επίπεδα.
Η Εύα Καϊλή αναδείχτηκε με αυτό το πολιτικό σύστημα και με αυτή την επετηρίδα των πολιτικών αξιών. Και όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά, που αρέσκονται να παίζουν κρυφτό, αντιδρούν όμως όταν πρόκειται να τα φυλάξουν, ένιωσε την πίκρα του παιδιού που ήρθε η σειρά του.
Αλλά η Καϊλή είναι το λιγότερο. Η ελληνική Βουλή είναι γεμάτη από ανθρώπους της showbiz. Τα ψηφοδέλτια ξεχείλιζαν από αυτούς που πίστεψαν πως η αναγνωρισιμότητά τους στην υπηρεσία των ψηφοδελτίων δεν ήταν ένα εκλογικό τρικ
αλλά ο βαθμός της σπουδαιότητάς τους.
Στο Κοινοβούλιο έχουν βάλει βουλευτές, και υπουργούς ακόμη, οι σειρές του Φώσκολου, το Eurobasket,το γκαζόν του γηπέδου, οι πασαρέλες και εσχάτως τα reality. Τα ελληνικά κόμματα δείχνουν να εκφράζονται ιδιαίτερα απ’ τους σταρ
και οι ψηφοφόροι να χειρίζονται το ψηφοδέλτιο σαν να είναι εισιτήριο σε μια παράστασή τους.
Όταν μιλάνε όλοι για την ευθύνη του πολιτικού συστήματος, φροντίζουν συχνά να ξεχνάνε και ποιος το ανέδειξε και κυρίως ποια είναι η οικεία εικόνα του που τους μάγεψε. Του ποδοσφαιριστή, του θεατρίνου, της τραγουδιάρας, του τηλε-
οπτικού γελωτοποιού.
Οι άνθρωποι της τέχνης, όπως και αυτοί της πολιτικής, γεννιούνται πια από το σύστημα της επικοινωνιακής ανάδειξης και όχι των ιδεών τους. Έχουν μια εκτρωματική συγγένεια. Την ίδια αποκτά και συντηρεί το κοινό που γίνεται ξαφνικά
ψηφοφόρος, χωρίς να καταλάβει τη διαφορά των ρόλων. Στις προηγούμενες εκλογές, ένας «επώνυμος» είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή του πως είχε πρόταση και από τα δυο μεγάλα κόμματα για υποψηφιότητα και ήταν σε μεγάλο δίλημμα ποιο να διαλέξει. Μοιάζουν τόσο πολύ τα δυο κόμματα που να δημιουργούν σύγχυση; Πιθανόν, αλλά η
σύγχυση δημιουργείται από την πεποίθηση πως η πολιτική είναι ένας τρόπος ανάδειξης, ένα star system με πιο σίγουρες αποδοχές.
Πρόσφατα, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κύριος Ανατολάκης, πρώην ποδοσφαιριστής, κατέθεσε ερώτηση στην ελληνική Βουλή για το αν μας ψεκάζουν με «ηλιθιογόνα αέρια». Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που αισθάνθηκε ξαφνικά ως παρενέργεια
και κατέθεσε μια τέτοια ερώτηση, αλλά βρήκε πολλούς που να συμφωνούν μαζί του.
Πολιτική είναι αυτό που αποφασίζεις εσύ ότι είναι πολιτική, ακόμη και αν δεν θέλεις να πάρεις την ευθύνη της. Και μπορεί εύκολα να χαθεί στο ολισθηρό παρκέ, στους θεατρικούς ρόλους, στην ψευτομαχητικότητα της δημοσιογραφίας. Μπορεί
απλώς να γοητευτεί από τα ωραία μάτια της Εύας. Ο αστυνόμος της φωσκολικής σειράς δεν θα βάλει κανέναν από αυτούς που κλέβουν φυλακή, ο μπασκετμπολίστας δεν έχει ιδέα από τρίποντα στην πολιτική και ο δημοσιογράφος δεν θα επιδείξει καμιά νομοτελειακή αντικειμενικότητα. Οι ρόλοι πια είναι αλλιώς. Το κοινό ανακαλύπτει πως δεν έχει καμιά όρεξη για χειροκρότημα. Αν επιζήσουμε, θα φανεί στο τελευταίο «ουφ» που θα βγάλουμε. Το σύνθημα δεν μπορεί πια να γίνεται συναίσθημα, αλλά οφείλει ν’ ακολουθήσει ακριβώς τον αντίστροφο δρόμο. Τα συναισθήματα που γεννάνε οράματα και συνθήματα. Διαφορετικά, σε όλο το σύστημα του πολιτικού Βλαχόλιγουντ, θα ταιριάζει μια φράση από την ταινία του πραγματικού Χόλιγουντ του Κλούνεϊ. Το «καληνύχτα και καλή τύχη». Ή, αν προτιμάτε, «Καϊλή τύχη».
σχόλια