Σαντο άρρωστο παιδί που -ματαίως- τουπαίρνουν διαρκώς καινούργια ρούχα καιακριβά παιχνίδια, το ντόπιο ποδόσφαιροδεν λέει να πάρει τα πάνω του. Οι λόγοιείναι προφανείς και κρατάνε από παλιά.Η οργανωτικότητα, τα φυτώρια, οι προοπτικέςπου δεν αποσκοπούν σε άμεσο αποτέλεσμααλλά βάζουν τις βάσεις για μελλοντικήαπόδοση απουσιάζουν. Η εξυγίανση επίσηςτου θεσμικού πλαισίου που σκοπίμωςυπονομεύεται και μαζί η παραδοσιακήστραβωμάρα των ιθυνόντων κρατούν τιςομάδες σε μια κατάσταση αυτοσχέδιουερασιτεχνισμού σε πείσμα των δηλώσεωνκαι της κουρελιάρικης πολιτικής προέδρωνκαι τεχνικών.
Αντίθετα,στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παρακολουθούμεμικρά και μεγάλα θαύματα που οφείλονταιβέβαια στο άφθονο χρήμα, στους μακρόπνοουςπρογραμματισμούς και φυσικά στησοβαρότητα. Την περασμένη βδομάδα -καθώςάνοιξε η αυλαία του Τσάμπιονς Λιγκ-είδαμε ομάδες αεροδυναμικές που έχουναφήσει πίσω τους τις γνωστές νόρμες. Ηταχύτητα πριν απ' όλα έχει αναχθεί σεκοινό μυστικό· τις ίδιες κινήσειςπου κάνουν οι επιθετικοί κατά τηνεπίτευξη ενός τέρματος, αν τις κάνουνμε τη μισή ταχύτητα είναι σχεδόν βέβαιοότι το κακό θα αποσοβηθεί. Και όμως δεναποσοβείται. Αν παρακολουθήσουμε μιαεπιθετική κίνηση των παικτών τηςΜπαρτσελόνα, διαπιστώνουμε με κατάπληξηότι αυτοί οι παίκτες σπάζουν κάποιορεκόρ σε κάθε τους κίνηση. Ρεκόρ ταχύτηταςπρωταρχικά αλλά και επινοητικότητας,απλοποίησης των κινήσεων και δεινότηταςεκτελεστικής.
Άραγεδεν μπορούμε να μιμηθούμε όλες αυτέςτις τεχνικές και να προαγάγουμε, καιμείς με τη σειρά μας, τις ομάδες μας; Αναρκούσε η μίμηση, όλα θα ήταν απλά. Δενείναι όμως διότι παρεισδύει και οπαράγοντας της προσωπικής αξίας. Όλοιβλέπουμε ότι στους παίκτες εκτός σειράςη ντρίμπλα έχει αλλάξει. Από τη στιγμήπου δόθηκαν οι γνωστές ελευθερίες στουςαμυντικούς -τάκλιν (αρπαγή), κρυφοτραβήγματατης φανέλας, βάναυσα τζαρτζ στο ώμος μεώμο, εγκληματικές αγκωνιές στις εναέριεςσυγκρούσεις, αγκαλιάσματα στα κόρνερ-οι επιθετικοί παίκτες, για να επιβιώσουν,έγιναν πιο εφευρετικοί. Αφού ο αμυντικόςδύσκολα χάνει το σώμα του αντιπάλου, ημόνη λύση είναι να χάσει την μπάλα.Διόλου τυχαίο ότι οι καινοτομίες στηνντρίμπλα έρχονται από τη νότια Αμερική.Χοροπηδώντας πάνω από το τόπι, κάνονταςπαραπειστικά αλματάκια που φέρνουνθολούρα στον αμυντικό, ο Ροναλντίνιοκαι η παρέα του βρίσκουν τρόπο να ξεφύγουναπό τους τσαρουχάδες για να φτάσουν σεαπόσταση βολής. Τελικά ολόκληρη η επίθεσηστήνεται πάνω στο πατρόν της ντρίμπλας:η ομαδική κίνηση τεσσάρων παικτών-καρπός εξαντλητικής προπόνησης- μιμείταιτην αλεπουδιάρικη τακτική της εξαπάτησης.Όλα κρίνονται στο δευτερόλεπτο, οιαμυντικοί παίρνουν χαμπάρι τη στρατηγικήμε μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρηση -όσα χρειάζονται δηλαδή για να βρεθεί ημπάλα στο πλεκτό, κοιτάζοντας την πλάτητου πορτιέρο.
Τιέκαναν λοιπόν οι δύο ομάδες μας στιςευρωπαϊκές τους δοκιμασίες; Ο Τεν Κάτεπερνάει δύσκολες μέρες. Του έδωσαν μιαομάδα που δεν έχει κεντρικούς αμυντικούς.Έτσι οι αντίπαλοι προπονητές το γλεντάνε.Χάρη στους Βύντρα και Σαριέγκι, η Ίντερπέρασε από την «τρύπα» της άμυναςμε δύο τέρματα, η Ανόρθωση με τρία καιη Βέντερ με δύο. Ενώ η ομάδα διαφημίστηκετο καλοκαίρι, τώρα βλέπουμε ότι οιπαίκτες είναι ο ένας «χειρότερος»από τον άλλον. Όποιος παίζει, τιμωρείταιαπό τον Τεν Κάτε για δύο τουλάχιστονεπόμενα ματς. Ο Γκαλίνοβιτς «πληρώνει»τα τρία τέρματα στην Κύπρο, ο Μουν χάθηκεδυο βδομάδες τώρα, ο Σαλπηγγίδης έχειαχρηστευθεί παίζοντας ολ αράουντ, οΊβανσιτς δεν θεωρείται βασικός, όσο γιατους Βραζιλιάνους είναι φόλες. Ο Σίλβαδεν παίζει, του δίνουν μπάλα και τηνεπιστρέφει ευγενέστατα· είναι απών.Τελεία και παύλα. Ο Σόουζα είναιδευτεράντζα του κερατά, όσο για τονΓκάμπριελ, που παίζει, δεν έχει θέση. Τομεγαλύτερο ελάττωμα της ομάδας, εκτόςτης αμύνης βέβαια, είναι ότι δεν έχεισχηματισθεί βασικός κορμός· κατάσυνέπεια ο ένας ψάχνει τον άλλον και οπροπονητής τα βάζει με τους παίκτες. Ηχρονιά είναι χαμένη, αμφιβολία επ'αυτού δεν χωρεί, και πολυμετοχικοί θαπρέπει να βρουν μυαλό. Δεν θα μας φανείπερίεργο αν με την αλλαγή του χρόνου ηομάδα απέχει εξι βαθμούς από την κορυφήτης βαθμολογίας.
Όσογια την ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρντε, ταδεδομένα επιτρέπουν ελπίδες καιαισιοδοξία. Πριν απ' όλα διαθέτει -χάρηστον Άντζα κυρίως- σοβαρή άμυνα. Οι νέοιπαίκτες δεν μοιάζουν καθόλου με τα«πτώματα» του Τεν Κάτε. Ο Γκαλέτιαξίζει χρυσάφι, ο Ντιόγκο έχει αρετέςπου αποδεικνύονται σε κάθε παιχνίδι, οΛέτο μπορεί να απελευθερώνεται από ταμαρκαρίσματα στο κέντρο και να λιγοστεύειτους παίκτες της αντίπαλης άμυνας, ο δεΚοβάσεβιτς είναι αυτός που ξέρουμε. Ανη ομάδα έχει κάτι διαστήματα ατονίαςκαι αποπροσανατολισμού, πιθανότατααυτό οφείλεται στην απουσία τουΤζώρτζεβιτς. Μέσα στο Αλί Σαν Μιγιέν οιαρμοί της ομάδας λειτούργησαν, η τακτικήτης υποστηρίχτηκε καλά από τουςπερισσότερους παίκτες· έλειπε βέβαιαο εγκέφαλος του Σέρβου: Ο Τζώρτζεβιςέχει (είχε μάλλον) προσωπικότητα πουτου επέτρεπε αβίαστα να είναι «παρών»σε όλο το πλάτος του γηπέδου κι ας μημετέχει στη φάση, να κάνει το δύσκολοεύκολο εμψυχώνοντας τους συμπαίκτες,να συλλαμβάνει τη φυσιογνωμία του ματςσαν προσωπικό γρίφο στον οποίο έπρεπενα βρει τη λύση. Η απουσία του θα αφήσειεποχή στην ομάδα του Πειραιά.
σχόλια