Η κρίση δεν καταστρέφει μόνο, «γεννάει» κιόλας. Ιδέες, εναλλακτικές τακτικές επιβίωσης, κινήματα πολιτών καθώς και κόμματα κατά μήκος όλου του πολιτικού φάσματος. Άλλα «γεννήματα» είναι ελπιδοφόρα, άλλα πάλι εξαμβλώματα. Ένα τέτοιο είναι και η Νέα Δεξιά, το άρτι δημιουργηθέν κόμμα του γνωστού για τον χύμα, «αψύ» χαρακτήρα, την αθυροστομία και τις ακραίες θέσεις του Γαρουφαήλ (Φαήλου) Κρανιδιώτη, δικηγόρου, πρώην στελέχους της Νέας Δημοκρατίας και στενού συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού που υποχρεώθηκε προ μηνός σε αποπομπή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ύστερα από τη χυδαία επίθεσή του κατά του αναπληρωτή υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα όταν ο τελευταίος με «γλώττα λανθάνουσα» είχε αποκαλέσει «σκέτη» Μακεδονία την ΠΓΔΜ. Στο επίμαχο tweet ο «πολύς» (στο καλάθι δεν χωρεί, στο κοφίνι περισσεύει) Φαήλος απαιτούσε να εκτελεστεί ο «προδότης» στο Γουδί ενώ προσφερόταν να του δέσει ο ίδιος με σχοινί τα χέρια! Ήταν "too much" όχι μόνο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά ακόμα και για τον Άδωνι (φαντάσου δηλαδή!), ο οποίος σιγόνταρε την απόφαση διαγραφής.
Όχι πως ο Φαήλος «μούτρωσε». Έχει άλλωστε συνηθίσει να γίνεται στόχος για τις κατά καιρούς "extreme" δηλώσεις και τους σκαιούς χαρακτηρισμούς του αλλά και να διαπληκτίζεται δημόσια σε υψηλούς τόνους τόσο με ιδεολογικούς αντιπάλους όσο και με δυνάμει ομοϊδεάτες του. Αποδέχτηκε στωικά και με αρκετή δόση ειρωνείας την αποπομπή του, έκανε μια-δυο «πιασάρικες» εμφανίσεις σε λαϊκά έντυπα και, πριν αλέκτωρ λαλήσει, επανέρχεται με καινούργιο κόμμα διεκδικώντας ψήφους τόσο από τη ΝΔ όσο κι από τα «δεξιά» της. Έμβλημα αυτού ένας αετός που ο ίδιος «βάφτισε» ελληνικό, όμως οι «κακιές γλώσσες» δικαίως επιμένουν ότι όχι μόνο είναι «γκάγκαρος» αμερικανικός αλλά και κανονική ξεπατικωτούρα από διαδικτυακή φωτοτράπεζα (μεταξύ μας, δεν κατάλαβα γιατί δεν κόπιαρε εξαρχής το χουντικό πουλί σε μια μεταμονδέρνα βερσιόν).
Στο ερώτημα, τώρα, πόσο... δεξιά είναι η Νέα Δεξιά του Φαήλου, η απάντηση είναι... πολύ. Πάρα πολύ. Το δηλώνει καταρχήν περήφανα ο ίδιος ο τίτλος του κόμματος, κατ' αντιδιαστολή προφανώς με τον όρο «Νέα Αριστερά» που καθιερώθηκε στα 60's. Σε αυτό τουλάχιστον είναι ειλικρινής - είμαστε δεξιοί και το βροντοφωνάζουμε, τιμή μας και καμάρι μας ρε, δεν κρυβόμαστε πίσω από κεντρώες και κεντροδεξιές μαργαρίτες-μάντολες σαν κάτι άλλους «ντιντήδες», για να μιμηθώ το ύφος του! Πρώην καταδρομέας, μηχανόβιος και δη «Χαρλεάς», γυναικάς, κομψευόμενος παρά το εκτόπισμά του, αυτοδημιούργητος, «μαχητής», παρορμητικός και «καμπόσος», περήφανος για τη λαϊκή καταγωγή του, "brutal" αλλά με μια κοσμοπολίτικη εσάνς καθότι λάτρης, λέγεται, των γαστριμαργικών και άλλων υψηλών αισθητικών απολαύσεων, μοιάζει πιο ελκυστικός για τον μέσο συντηρητικό νοικοκυραίο από τον «φλούφλη» πρώην αρχηγό του ή εκείνο τον «τελειωμένο» τον Καρατζαφέρη, που ξαναδοκιμάζει την τύχη του με την Εθνική Ενότητα.
Οι μόνες διαφορές με τη Χ.Α. είναι ότι οι Χρυσαυγίτες έχουν παγανιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογικές καταβολές (μια χαρά βέβαια τα βρίσκουν με το μεγάλο κεφάλαιο όταν τους συμφέρει), ενώ ο Φαήλος προτάσσει τις αξίες αφενός της «πατρώας» Ορθοδοξίας, αφετέρου της (νεοφιλ)ελεύθερης αγοράς...
Ο 52χρονος σήμερα Πειραιώτης πολιτικός δεν ήταν, ωστόσο, εξανέκαθεν "καθαρόαιμος" δεξιός. Υπήρξε μέλος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (της «πατριωτικής» φράξιας) αλλά και στενός συνεργάτης του Αντώνη Τρίτση όταν εκείνος ίδρυσε το Ελληνικό Ριζοσπαστικό κίνημα (1989). Το 1993 ανακρούει πρύμναν κι ακολουθεί τον Αντώνη Σαμαρά στη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, ενώ φέρεται ως ιδρυτικό μέλος του εθνικιστικού-νεορθόδοξου Δικτύου 21 που ανακατεύτηκε και στην απόπειρα φυγάδευσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Ο Φαήλος ήταν δικηγόρος του, ταξίδεψε μαζί του και στο Ναϊρόμπι όπου εντέλει συνελήφθη από Τούρκους πράκτορες, ενώ υπήρξε επίσης νομικός σύμβουλος του Λαϊκού Κογκρέσου του Κουρδιστάν, των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Αρμενίων (προώθησε την αναγνώριση από τη βουλή της αρμενικής γενοκτονίας), ποντιακών, βορειοηπειρώτικων και πολίτικων σωματείων όπως και «κολλητός» του δολοφονηθέντα στη Λευκωσία το '94 από τη ΜΙΤ Θεόφιλου Γεωργιάδη. Την ακραιφνή «ελληνοψυχία» του είχε δείξει ήδη από τα 23 του όταν φοιτητής ακόμα όρμησε, άρπαξε και πέταξε μακριά το στεφάνι που είχε καταθέσει στον Άγνωστο Στρατιώτη ο τότε δήμαρχος Κωνσταντινούπολης σε επίσημη επίσκεψή του - συνελήφθη κιόλας, αλλά γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος.
Διαβάζοντας τώρα κανείς το μανιφέστο του Φαήλειου κόμματος - που είναι τίγκα στις διακηρύξεις αλλά με μηδενικές, επί του πρακτέου, προτάσεις - δίχως να γνωρίζει την πηγή του, θα στοιχημάτιζε ότι πρόκειται για μπροσούρα της Χ.Α. έστω στο πιο... cult της, πράγμα που άλλωστε διάφοροι «κακοπροαίρετοι» σχολιάζουν μέχρι και στον fb τοίχο του: Υπερασπίζεται τον νόμο, την τάξη, την ασφάλεια, το έθνος και την ελευθερία «που σήμερα κινδυνεύουν θανάσιμα», προτάσσει ισχυρή οικονομία, ισχυρή άμυνα, ισχυρή εθνική ταυτότητα. Ομνύει στην ελληνική παιδεία, την Ορθοδοξία, τον «ανθρωποκεντρισμό του ελληνικού τρόπου» και τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, λέει «όχι τον ιδρυματισμό και την αλαζονεία των φοβικών πορφυρογέννητων της γερασμένης και μεσαιοχωρίτικης πολιτικής φεουδαρχίας», επιτίθεται στην υψηλή φορολογία, τη διαφθορά και τον κρατισμό. Αποτάσσεται όχι μόνο την «παρακμιακή ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς» αλλά και την «κατεστημένη» Δεξιά: «Η Πατρίδα δεν είναι πολυκατοικία για να θέλει απλά διαχειριστή, ούτε ανώνυμη εταιρία για να μιλάμε γι' αυτήν σαν μέλη διοικητικού συμβουλίου, άχρωμα και φοβικά», σημειώνει με νόημα. Αναγορεύει σε «εχθρό της ελευθερίας»(!) την υπογεννητικότητα και τη «λέει» ξανά στους γκέι (όπως είχε κάνει πέρσι αποκαλώντας «αξύριστη χήρα» τον σύντροφο του εκλιπόντος ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα) κι άλλες τυχόν «θρασείς» μειονότητες: «Εκτός από τις ποικιλόχρωμες μειοψηφίες υπάρχει κι η συντριπτική πλειοψηφία, η ελληνική οικογένεια, γονείς που αγωνίζονται να αναθρέψουν τα παιδιά τους, στους οποίους δεν μπορούν να επιβληθούν οι ιδεοληψίες της μιας ή της άλλης μικρoομάδας. Γιατί η μητρότητα, η προστασία της Ελληνίδας Μάνας, είναι θεμέλιο του Έθνους και όρος επιβίωσης του», τονίζει, αραδιάζοντας τα γνωστά λαϊκίστικα νεοσυντηρητικά κλισέ. Αποφεύγει να αναφερθεί ευθέως στην ΕΕ, μας καλεί όμως «να προσερχόμαστε στην Ευρώπη των Εθνών ως ισότιμοι εταίροι, ως διεκδικητές και όχι ως ιθαγενείς επαίτες», διατύπωση που τη λες και «πονηρή». Επειδή δε όλα αυτά θα έμοιαζαν λειψά δίχως την απαραίτητη δόση ξενοφοβίας και ρατσισμού, δεν λησμονεί να μας καλέσει να διαφυλάξουμε τα σύνορα, την πατρίδα και την κοινωνική συνοχή από τη "λαθρομετανάστευση" (Πώς; Μα ψηφίζοντάς τον!). Υπόψη ότι ο ίδιος έχει επανειλημμένα απεκδυθεί το ξενοφοβικό-ρατσιστικό «στίγμα», ποιος όμως δεν γνωρίζει την παροιμία με την ελευθερίων ηθών γυναίκα που θέλει, λέει, να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει;
Οι μόνες εντέλει πέραν του «ύφους» (που κι αυτό, παίζεται) διαφορές που κατάφερα να εντοπίσω με κάποιο αντίστοιχο μανιφέστο της Χ.Α. είναι ότι οι Χρυσαυγίτες έχουν λόγω... DNA παγανιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογικές καταβολές (μια χαρά βέβαια τα βρίσκουν με τους χριστιανοταλιμπάν και το μεγάλο κεφάλαιο όταν τους συμφέρει), ενώ ο Φαήλος προτάσσει τις αξίες αφενός της «πατρώας» Ορθοδοξίας, αφετέρου της (νεοφιλ)ελεύθερης αγοράς, συν η αναφορά στην αναγκαιότητα για «ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς που υπηρετούν την εθνική και κοινωνική ενότητα». Αν ζούσε στις ΗΠΑ, θα ήταν αυτοκόλλητος του Ντόναλντ Τραμπ. Δεν ξέρω πόση τύχη μπορεί να έχει το κόμμα ενός ιδιότροπου, εγωπαθούς, απρόβλεπτου πολιτικού που ποτέ ως τώρα δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής - δεν γνωρίζουμε καν ακόμα τη στελέχωσή του. Πάντως στα κοινωνικά δίκτυα των οποίων είναι μέγας fan, ένα κάποιο «σουξέ» το'χει. Δεν αποκλείεται οπότε αν το «παίξει» καλά να κάνει κάποια αίσθηση στις επόμενες εκλογές, προσελκύοντας ψηφοφόρους τόσο της ΝΔ όσο και της ΧΑ, την περιζήτητη «σοβαρή εκδοχή» της οποίας μοιάζει πως έρχεται ακριβώς να καλύψει η Νέα Δεξιά. Το πόσο «νέα» είναι, τώρα, αυτή η Δεξιά και πόσο ανταποκρίνονται στις σύγχρονες εξελίξεις, στο πνεύμα και τις προκλήσεις των καιρών θέσεις κι απόψεις σαν τις παραπάνω, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία στην οποία δεν πρωταγωνιστεί μόνο ο Γαρουφαήλ...
σχόλια