Τον παλιό καιρό, τότε που κυριαρχούσε η ευδαιμονία, υπήρχε διάχυτη μια προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από το σπίτι.
Αν και κανείς δεν έφευγε από τα γιουβαρλάκια της μαμάς, ήταν τουλάχιστον ντροπιαστικό, σε ένα επίπεδο ποπ κουλτούρας, να έχεις περάσει τα χρόνια του πρώτου πτυχίου και να μην μπορείς να πας το φλερτ στο σπίτι γιατί έχει μαζευτεί όλο το σόι για την πρεμιέρα του τούρκικου σίριαλ. Κάτι τα ταξίδια στο εξωτερικό, κάτι το σκανδιναβικό δόγμα που υποχρέωνε τους γονείς να διώχνουν τα παιδιά από το σπίτι στα 17 και σίγουρα η αυταπάτη ότι πλησιάζουμε ως χώρα τα δεδομένα της ανεπτυγμένης Ευρώπης, σιγά σιγά οδηγούμασταν στο να έχουμε τον «απογαλακτισμό» κορόνα στο κεφάλι μας, όπως και οτιδήποτε είχε σχέση με την οικογένεια.
Ακόμα και τώρα, όταν παντρεύεται κάποιος τριαντάρης, όλοι αντιδρούν λες και παντρεύτηκε ένα δεκαπεντάχρονο, αναφωνώντας «μα καλά, τον τύλιξαν τόσο μικρό;». Εκτός από τα οικονομικά δεδομένα, είχε αλλάξει και η αντιμετώπιση λόγω της αύξησης του προσδόκιμου της ζωής: όλοι θεωρούν δεδομένο πως θα ζήσουμε μέχρι τα 120, οπότε υπάρχει χρόνος.
Ερχόμαστε στο τώρα. Αυτοί που ξέφυγαν από τον οικογενειακό κλοιό πρόσφατα δέχονται τη μεγαλύτερη σφαλιάρα. Φίλη έπιασε δουλειά στα 32 της με 750 ευρώ καθαρά. Θα έχει ενδιαφέρον να τη ρωτήσετε αν έχει στο μυαλό της να γίνει μανούλα. Τετρακόσια πενήντα ευρώ θα βάζει περίπου στην τσέπη όποιος πιάνει για πρώτη φορά δουλειά. Και οι δύο γενιές θ’ ακούν για τον περίφημο «απογαλακτισμό» και θα τους πιάνει νευρικό γέλιο, καθώς θα προσβλέπουν στα αποθέματα που έχουν δημιουργήσει οι επικουρικές για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Έλα που και αυτά έχουν εξαντληθεί. Όταν ήμασταν μικροί, πιστεύαμε ότι οι παππούδες μας ήταν πλούσιοι γιατί έδιναν πάντα μεγαλύτερο χαρτζιλίκι. Σήμερα, ορισμένων δεν τους φτάνει η σύνταξη για να περάσουν το δεκαπενθήμερο.
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση θερίζει τελικά όλες τις γενιές. Μόνο όσοι έχουν την προοπτική μιας δεκαετίας μπροστά τους ώστε να εξελιχθούν μπορούν να αισθάνονται πραγματικά αισιόδοξοι. Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα σταματήσει ο κατήφορος. Όσοι είναι, όμως, τώρα στα πράγματα βλέπουν την κοσμοθεωρία τους να καταρρέει. Σπίτι, λεφτά, παιδιά, αμάξια, καριέρα, ιδεολογίες, mainstream, εναλλακτικό, πρέπει να ξανασυζητηθούν. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις προσδοκίες μας σε σχέση με τον χρόνο. Πρέπει να διαμορφώσουμε πάλι τα ηλικιακά στερεότυπα, πράγμα που θα μας φέρει πάλι πίσω από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Όταν ο Ολλανδός θα γίνεται executive στα είκοσι πέντε του, ο Έλληνας θα συζητάει για τα δάνεια του πατέρα του.
Και δεν θα υπάρχει και ένα Δημόσιο για να βολευτεί.
σχόλια