Εντάξει, είμαι αρκετά μεγάλος για να απογοητεύομαι από τις απότομες αντιδραστικές στροφές που μπορεί να παίρνουν πρώην ή νυν αγαπημένοι καλλιτέχνες, και να το παίρνω προσωπικά.
Το έχουμε άλλωστε δει το έργο αρκετές φορές μέσα στα χρόνια, είτε πρόκειται για μουσικούς, είτε για συγγραφείς, είτε για οποιαδήποτε προσωπικότητα από τον κόσμο της έκφρασης, της αφήγησης και του θεάματος που εκτιμούσαμε βαθιά και μια ωραία μέρα είπε ή έκανε το πιο μισαλλόδοξο / ακροδεξιό / αντιδραστικό πράγμα. Συχνά υπό το πέπλο μιας επιμελημένης προβοκάτσιας.
Η τέχνη είναι για να προβοκάρει, σαφώς, όμως εννιά στις δέκα αντίστοιχες περιπτώσεις δεν έχουν, όπως έχει αποδειχτεί, να κάνουν με κάποια μορφή περιστασιακής ιδιοποίησης μιας αντιδραστικής ρητορικής, αλλά με σημάδι προχωρημένου «καψίματος» και ανηκέστου βλάβης, με στρίψιμο της βίδας, με γύρισμα του μυαλού και με άνευ όρων παράδοση στη γοητεία της μαύρης αντίδρασης, με ή χωρίς το κερασάκι του αποκρυφισμού. Συμβαίνει, δυστυχώς, όλη την ώρα, ακόμα και στα καλύτερα τα σπίτια.
Αντιδρώντας στο «πογκρόμ» που έχει στηθεί από χθες εναντίον, ο Ariel Pink επιχείρησε να επικαλεστεί τον Φουκώ, γράφοντας στο Twitter: «Καλώς ήρθατε στο panoptigan [πιθανότατα εννοούσε «panopticon»], δεν έχασαν χρόνο βλέπω... σώστε τον εαυτό σας, φίλοι μου, ακυρώστε με τώρα και καταδώστε με πριν έρθουν και για σας».
Κάποιοι όμως, νεότεροι, έστω και λίγο, φάνηκαν να συνταράχτηκαν πραγματικά και να τους κατέλαβε έντονη σύγχυση και απογοήτευση (απολύτως κατανοητή, ως έναν βαθμό) καθώς πληροφορήθηκαν χθες ότι δύο από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες του κόσμου των ψαγμένων συνομοταξιών και των εναλλακτικών ήχων, δύο διασημότητες του indie συστήματος αυτού του αιώνα, δύο από τις πιο ιδιαίτερες και εκλεκτικές προσωπικότητες του σύγχρονου υβριδικού ροκ πεδίου, ο Ariel Pink και ο John Maus (αμφότεροι με κάποιες επεισοδιακές και σίγουρα αξιομνημόνευτες εμφανίσεις στην Αθήνα) ταξίδεψαν μαζί από την Καλιφόρνια στην αμερικανική πρωτεύουσα για να παραστούν στη συγκέντρωση υπέρ του Τραμπ με τη γνωστή επεισοδιακή κατάληξη.
Η είδηση έσκασε μετά από ανάρτηση της σκηνοθέτριας Alex Lee Moyer στο Instagram όπου απεικονίζεται η ίδια με τους δύο μουσικούς σε δωμάτιο ξενοδοχείου της Ουάσιγκτον με την λεζάντα «η μέρα που παραλίγο να πεθάνουμε αλλά τελικά περάσαμε τέλεια».
Το ενδιαφέρον είναι ότι η Moyer είναι η δημιουργός ενός από τα πιο υποβλητικά και αμφιλεγόμενα ντοκιμαντέρ που εμφανίστηκαν μέσα στο 2020 και είχε τίτλο «TFW No GF», μια «κωδική» των chatrooms συντομογραφία της φράσης «That feeling when [you've got] no girlfriend» («εκείνο το συναίσθημα τού να μην έχεις κορίτσι»).
Η ταινία είναι μια πνιγηρή, κατά τόπους, διείσδυση στον κόσμο των «incel» (από το «involuntary celibate», δηλ. «ακούσια ανέραστος»), που κατά κανόνα αποτελείται από νεαρούς, λευκούς, στρέιτ άνδρες που έχουν στήσει στα δωμάτια του διαδικτύου το δικό τους παραπονιάρικο υποπρολεταριάτο και επικοινωνούν εκδηλώνοντας, κάτω από πολλές στρώσεις (αυτό)σαρκασμού, τη βδελυγμία τους για το σύστημα που τους έχει τοποθετήσει στον ρόλο του παρία της κουλτούρας. Συχνά είναι άκακοι, συχνά όμως επίσης φαίνονται να αποτελούν τον πηλό για τον βαθιά διαταραγμένο χαρακτήρα του Τζόκερ, όπως τον υποδύθηκε ο Χοακίν Φίνιξ στην πρόσφατη ταινία (ακόμα μου κάνει εντύπωση το πώς ερμηνεύτηκε στη χώρα μας αυτή η φιγούρα ως ριζοσπαστική και «αριστερή» ενώ μοιάζει να υιοθετεί όλη σχεδόν την «αντισυστημική» ατζέντα του alt-right κινήματος).
Η ταινία δεν παίρνει ακριβώς θέση, είναι φανερό όμως ότι η δημιουργός της κατά την περιπλάνησή σ' αυτό το σύμπαν ανέπτυξε μια έντονη ενσυναίσθηση προς αυτούς τους αβάσταχτα μοναχικούς, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ανθρώπους, γεγονός που εξηγεί ίσως την παρουσία της στη συγκέντρωση.
Όσο για τον Ariel Pink, όπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων (χθες δηλαδή), όσο να 'ναι «είχε δώσει δικαιώματα στην γειτονιά», με διάφορες αναρτήσεις του υπέρ του Τραμπ τα τελευταία χρόνια, πλαισιωμένες συχνά με διάφορα μισογυνικά και αντι-γκέι σχόλια. Αντιδρώντας στο «πογκρόμ» που έχει στηθεί από χθες εναντίον, ο Ariel Pink επιχείρησε να επικαλεστεί τον Φουκώ, γράφοντας στο Twitter: «Καλώς ήρθατε στο panoptigan [πιθανότατα εννοούσε «panopticon»], δεν έχασαν χρόνο βλέπω... σώστε τον εαυτό σας, φίλοι μου, ακυρώστε με τώρα και καταδώστε με πριν έρθουν και για σας».
welcome to the panoptigan. they wasted no time...save yourselves friends, cancel me now and turn me in before they come for you
— Ariel Pink (@arielxpink) January 7, 2021
Προσωπικά, προβληματίστηκα πολύ περισσότερο με την περίπτωση του John Maus που εκτιμούσα πάρα πολύ ως καλλιτέχνη αλλά και ως φορέα ριζοσπαστικών ιδεών που είχαν γίνει ακόμα πιο σαφείς μετά τη διδακτορική του διατριβή στο πεδίο των πολιτικών επιστημών με τον τίτλο «Επικοινωνία και Έλεγχος» (2014). Πώς το γύρισε έτσι; Τι του συνέβη (εκτός του ότι έχασε ξαφνικά, πριν από δύο χρόνια, τον μικρότερο αδελφό του και μέλος της μπάντας του);
Ο John Maus δεν έκανε κανένα σχόλιο σχετικά με την συμμετοχή του στη μοιραία συγκέντρωση (κανείς από τους δύο δεν έφτασε μέχρι το Καπιτώλιο), απλά ποστάρισε στο Twitter μια κρυπτική αναφορά σε μια εγκύκλιο για το Γερμανικό Ράιχ που είχε παραδώσει ο Πάπας Πίος ΙΑ' το 1937 προειδοποιώντας τους Καθολικούς ότι ο αντισημιτισμός είναι ασυμβίβαστος με τον Χριστιανισμό. Συμφορά από το πολύ μυαλό; Ποιος ξέρει... Το ζήτημα περιπλέκεται. Όπως και να' χει, λέω να μην τον ακυρώσω αυτόν ακόμα.
— John Maus (@JOHNMAUS) January 7, 2021
